บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 12
รุทรกำลังหลับอยู่ในห้องนอนแล้วรู้สึกตัวตื่น มองไปที่เตียงเมทินีก็เห็นว่าเก็บเตียงเรียบร้อย รุทรลุกขึ้นมองไปรอบๆไม่เห็น มองไปที่ห้องน้ำแล้วนึกว่าเมทินีอยู่ในห้องน้ำเลยไปแกล้งเคาะประตูรัวๆ แล้วจะเดินไป
“เม...ผมปวดท้อง เร็วๆหน่อยนะ” รุทรอมยิ้มขำที่ได้แกล้งเมทินี แต่รู้สึกผิดสังเกต ว่าทำไมเงียบเลยเดินกลับไปเคาะประตูอีกครั้ง “เม.....เม”
รุทรตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปมองไม่เห็นใคร ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยว่าเมทินีไปไหนแต่เช้า เขาเดินกลับมาที่หัวเตียง หยิบโทรศัพท์กดโทร แต่เหลือบมองไปเห็นโทรศัพท์เมทินีเสียบชาร์จอยู่
รุทรเปลี่ยนใจโทรหาทิปปี้ “ทิปปี้ เช้านี้เธอกับเมออกกำลังกายที่ไหน.....ไม่ได้ไป?...งั้นรู้ไหมเมไปไหน....ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร เธอนอนต่อเถอะ” รุทรกดวางสายด้วยสีหน้าสงสัย
เอื้องคำกับจั่นเป็งกำลังทำความสะอาดโต๊ะเก้าอี้อยู่ กินรีกำลังทำความสะอาดอุปกรณ์พวกเครื่องวัดความดันต่างๆ รุทรเดินเข้ามา “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณวาทิต วันนี้มาเร็วจังออกกำลังกายเสร็จแล้วเหรอคะ”
“เปล่า เพิ่งตื่นน่ะ เห็นเมหรือเปล่านรี”
“เช้านี่นรียังไม่เห็นนะคะ เค้าไปออกกำลังกายกับทิปปี้หรือเปล่า”
“ถามแล้วทิปปี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
จั่นเป็งรีบเดินมาหารุทร “จั่นเป็งเห็นถือตะกร้าเดินออกไปแต่เช้าค่ะ สงสัยอยู่แปลงดอกไม้”
“ขอบใจนะ” รุทรรีบเดินออกไป
จั่นเป็งกลับมาที่โต๊ะอาหาร เอื้องคำเลยเขกหัวโป๊ก “อ้าว..ป้า สับหัวฉันทำไม” (ภาษาเหนือเขกหัวคือ สับหัว)
“ไปบอกคุณวาทิตทำไม”
“เอ้า...ป้ากับฉันเห็นเหมือนๆกันแล้วทำไมจะไม่บอกล่ะ”
“ก็ข้าหมั่นไส้นี่ แหม...ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องออกไปกับคุณกูรวันนั้น ก็เห็นสำนึกตัวดีตามติดคุณวาทิตยังกับปลิง แล้วทำไมวันนี้ ดันอยากทำตัวสำคัญให้คุณวาทิตตามหาล่ะ” เอื้องคำนึกได้ “ต๊ายยยย นี่ไม่ใช่แอบไปหาคุณกูรนะ”
กินรีที่นั่งทำงานอยู่ หยุดชะงักทันที เผลอวางของในมือแต่ไม่ได้ดู ทำของตก เอื้องคำกับจั่นเป็งมอง กินรีรีบเก็บของเช็ดๆ แล้วรวบๆ ใส่กล่องยกไปเก็บ แล้วรีบเดินออกไป เอื้องคำกับจั่นเป็งมองหน้ากันงง
“คุณนรีเขาอารมณ์ไม่ดีเหรอป้า แต่เมื่อกี้ยังดีๆอยู่นี่ แล้วนี่เขาไปไหน”
“ถามข้าแล้วข้าจะไปถามใคร ยุ่งไปซะทุกเรื่องเลยนะเอ็ง”
จั่นเป็งหน้างอ ทำอะไรก็โดนด่า เลยหันไปทำงาน เอื้องคำมองตามทางที่กินรีไป ด้วยความสงสัยเหมือนกัน