บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 12 หน้า 3
“พี่กูรไม่เกี่ยว” รุทรหันไปหาเมแล้วยิ้มกวน “ส่วนเม...ยังไงผมก็ไม่ปล่อย..เพราะถ้าปล่อยก็หลุดสิ”
เมทินียิ้มกวนบ้าง “จับก็หลุดได้” พูดจบเมทินียกข้อศอกปลายคางของรุทรอย่างจัง ทั้งๆที่มือรุทรยังจับข้อมืออยู่ รุทรร้องจ๊ากเห็นดาวหงายหลังไปเลย เมทินีรีบจูงอังกูรวิ่งไปขึ้นรถ “ไปเร็วพี่กูร”
รุทรพอเห็นทั้งคู่จะขึ้นรถหนีไป ก็รีบลุกขึ้นวิ่งตามแต่ไม่ทัน รุทรเจ็บใจมาก
กินรีมองตามรถอังกูรที่วิ่งออกไปด้วยความเจ็บใจกำมือแน่นโกรธสุดๆ
อังกูรขับรถมีเมทินีนั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ
“ตอนที่เมโทรไปถามว่า พี่มีนัดลูกค้าวันนี้หรือเปล่า พี่ก็งงนะว่าทำไมเมอยากไป แต่พอเห็นเมทะเลาะกับวาทิตพี่เลยเดาว่าเมกำลังปั่นหัววาทิตใช่ไหม”
“เมขอโทษที่ดึงพี่กูรมาลำบากด้วย”
อังกูรยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกเมพี่เข้าใจ พี่บอกแล้วไงว่าจะเป็นพี่ชายที่ดีของเมกับวาทิต พี่ก็จะทำให้ดีที่สุด ว่าแต่ทำไมถึงต้องทำแบบนี้”
“เพราะเมอยากจะให้วาทิตรู้ว่า การไม่พูดความจริงมันทำให้คนเราคิดไปต่างๆนานา”
“พี่ไม่เข้าใจ วาทิตทำอะไรให้เมไม่พอใจ”
เมทินีคิดจะเล่าดีไหม “ช่างมันเถอะค่ะ เมเบื่อจะคิดเองเออเองแล้ว ถ้าวาทิตไม่พูด เมก็ไม่สนอีกแล้ว”
อังกูรยิ้ม “เอาเป็นว่าช่วงนี้ ถ้าเมไม่สบายใจ พี่ก็จะอยู่เป็นเพื่อนเมเอง”
“ขอบคุณมากนะคะพี่กูร” เมทินียิ้มดีใจที่อังกูรเข้าใจ
อังกูรก็ยิ้มรับ แต่พอหันหน้ามองถนนก็แอบยิ้มร้าย
พ่อเลี้ยงวิทย์มีสีหน้าไม่สบายใจ “ทะเลาะกับหนูเมเหรอ”
“ครับ เมทินีคงไม่พอใจอะไรผมสักอย่าง เลยไม่ยอมคุยกับผม”
“แล้วก็ประชดด้วยการออกไปกับอังกูร”
รุทรถอนหายใจเซ็งๆเป็นการยอมรับ “ผมขอโทษครับคุณลุง”
“ไม่เป็นไรหรอก ลุงเข้าใจ เพราะรุทรเองก็ไม่ได้อยู่กับวาทิตมาตั้งแต่เด็ก การที่จะทำให้เหมือนวาทิตทั้งหมดคงยาก”
“คุณลุงไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะแก้ไขเรื่องนี้เอง”
พ่อเลี้ยงวิทย์พยักหน้ารับรู้ แต่รุทรก็เห็นความกังวลใจในแววตาพ่อเลี้ยงวิทย์
อังกูรมองเมทินีกับมณีที่ช่วยกันจัดดอกไม้ในร้าน แล้วหันมากดโทรศัพท์โทรออก
“ไอ้ชาติ แกช่วยเช็คให้หน่อยนะว่าลูกค้ารายไหนที่ไม่อยู่ แล้วรีบโทรบอกฉัน...อย่าลืมนะ เช็คเฉพาะลูกค้าที่ไม่ว่าง”
มณีกับเมทินีช่วยกันจัดดอกไม้อยู่ “เม...แม่ว่ามันจะไม่ดีนะ ที่จะไปไหนมาไหนกับกูรเขาบ่อยๆ”