บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 12 หน้า 4
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ พี่กูรกับเมคุยกับแล้ว พี่กูรเขารู้ว่าเขาเคยทำผิดอะไรไว้ เขาไม่อยากให้มันผิดพลาดอีก เพราะเขารักทั้งเมทั้งวาทิตเหมือนน้องของเค้าค่ะ”
“แต่คราวที่แล้ววาทิตเค้าก็ไม่ค่อยพอใจไม่ใช่เหรอ ที่ไปบ้านลูกค้าอะไรนั่นน่ะ”
“ก็ช่างวาทิตเค้าสิคะ”
มณีรู้สึกสะดุดขึ้นมา “ทะเลาะกับวาทิตหรือเปล่า?”
เมทินีกลบเกลื่อน “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ เดี๋ยวช่วยงานพี่กูรเสร็จก็กลับแล้ว”
มณีมองไปที่อังกูรที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกร้าน “ที่จริงแม่ก็สงสารกูรเค้านะ ปากบอกเมว่าตัดใจได้ แต่ความรักมันตัดกันได้ง่ายๆเหรอ”
“เอางี้ไหมแม่ เดี๋ยวเมจะช่วยดูคนดีๆให้พี่กูรเขาด้วยอีกแรง”
“ก็ดีเหมือนกันนะ แม่ว่าหาไม่ยากหรอก ผู้หญิงสวยๆดีๆกว่าเม มีเยอะออกเนอะ”
“แม่อ่ะ อีกแล้วนะ”
สองแม่ลูกขำมุกที่แหย่กัน กอดกัน แล้วมองไปนอกร้านเห็นอังกูรยืนคุยโทรศัพท์อยู่
รถของอังกูรจอดอยู่ที่หน้าตึก เมทินีถือดอกไม้ยืนรอที่รถ
สักพักอังกูรเดินออกมาจากตึกด้วยสีหน้าเซ็ง “แย่จริงๆ ลูกค้าเกิดติดธุระต้องไปศาลด่วน นี่ขนาดนัดไว้ก่อนแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่กูร ไว้คราวหน้าก็ได้”
“งั้นเรากลับไร่เลยแล้วกัน”
“เอ่อ..พี่กูร...เมยังไม่อยากกลับ”
อังกูรแอบดีใจ “เมยังไม่หายโกรธวาทิตเหรอ”
“กลับไปก็ทะเลาะกันอีก ถ้าพี่กูรมีงานก็กลับไปก่อนได้นะคะ เมจะกลับไปนั่งเล่นที่ร้าน”
“ได้ไง ถ้าพี่กลับคนเดียวแผนเมก็เสียสิ ไหนๆเราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว พี่ไม่กลับหรอก”
“แล้วพี่กูรจะไปนั่งที่ร้านกับเมเหรอ เบื่อแย่”
“งั้นเราก็ไปเดินเล่นช้อปปิ้งซื้อของกันดีกว่า”
“ก็ดีเหมือนกัน เมว่าจะหาเวลาไปซื้อ พวกอุปกรณ์แต่งสวนกับหนังสือจัดสวนตั้งหลายทีแล้ว แต่ยังไม่ได้ไปสักที”
เมทินียิ้มแล้วเดินขึ้นรถไปกับอังกูร
อังกูรกับเมทินีเดินดูต้นไม้พวกไม้ดอก อังกูรช่วยถือของ ระหว่างที่เมทินีเดิน อังกูรแอบมอง เมทินีหันมาอังกูรยิ้มให้มีความสุข
ที่ร้านขายไม้ดอกไม้แห่งหนึ่ง เมทินีเลือกไม้ดอกหลายๆชนิดตัดสินใจไม่ได้
อังกูรถือกระถางเยอบีร่ามาให้เมทินี “พี่ขอเอาต้นเยอบีร่าไปลงที่แปลงดอกไม้ของเมด้วยได้ไหม”