บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 23

ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์  ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน

หอใน เจ้านางตองริ้วกับซานแปงนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น ก้มกราบเท้าเจ้านางจามรีที่นั่งอยู่บนตั่งไม้ เจ้านางตองริ้วเศร้าและอาลัยอาวรณ์มาก

“ใกล้เวลาเคลื่อนขบวนแห่แล้ว ผมพาน้องตองริ้วกับซานแปง มากราบลาเจ้าย่าก่อนเดินทาง”

“ขอทุกบุญบารมีที่ย่าเคยทำ ช่วยหนุนนำให้ตองริ้วกับซานแปงเดินทางปลอดภัย ปราศจากอันตรายทั้งปวง”

เจ้านางตองริ้วโผเข้าไปกอดซบตักเจ้านางจามรี น้ำตาไหล จันสมนั่งร้องไห้เศร้าใจไปด้วย

“ตองริ้วไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าย่าแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”

“แต่งงานแล้วก็ยังเป็นเด็กขี้แยเหมือนเดิม”

เจ้านางจามรีฝืนกลั้นน้ำตาอาลัย เชยคางเจ้านางตองริ้วขึ้น ใช้นิ้วปาดน้ำตาให้ด้วยความเอ็นดู

“ถ้าบ้านเมืองสงบก็รีบกลับมา ย่าจะรอหลานอยู่ที่นี่”

“เจ้านางตองริ้วอย่าลืมจันสมนะคะ”

“ฉันจะลืมบ่าวที่ซื่อสัตย์อย่างจันสมได้ยังไง”

จันสมร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิม จนเจ้านางตองริ้วต้องเข้าไปกอดปลอบใจจันสม

“วันมงคลไม่ควรเสียน้ำตา ตองริ้วเดินทางไปทำหน้าที่ของลูก ไปปรนนิบัติดูแลพ่อ  ความกตัญญูจะเป็นเกราะคุ้มภัยตองริ้วไปทุกที่”

เจ้านางตองริ้วประนมมือขึ้นรับพรจากเจ้านางจามรี รู้สึกอบอุ่นและคลายความเศร้าได้บ้าง

เจ้านางจามรีเอ่ยกับซานแปง “ฝากดวงใจของย่าด้วยนะซานแปง”

“เจ้านางตองริ้วคือชีวิตของผมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากเจ้านาง”

เจ้านางตองริ้วกับซานแปงประสานมือจับกันแน่นและยิ้มให้กันด้วยรักที่มั่นคง ทำให้เจ้านางจามรีหมดห่วงและสบายใจ หลาวเปิงนั่งเงียบ มองเจ้านางตองริ้วอย่างอดใจหายไม่ได้

ลานลั่นทม นายต่วนยิ้มมองแพรนวลในชุดไทเขินเต็มยศด้วยสายตาชื่นชม

“คุณแพรนวลแต่งชุดแบบไหนก็สวย”

แพรนวลยิ้มปลื้มกับคำชมของพ่อ “ฉันเห็นคุณต่วนมาร่วมงานตั้งแต่เช้า ได้อวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวรึยังคะ”