บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 23 หน้า 4
แพรนวลก็หลบสายตา เมินไปทางอื่น แพรนวลผิดสังเกต
“คุณไม่คุยกับแพรตั้งแต่ตอนเคลื่อนขบวนแห่ออกจากหอคำ ?”
น้ำเสียงหลาวเปิงหมางเมิน “สำคัญด้วยเหรอ ?”
“แพรทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ?”
“ผมไม่ดีพอสำหรับแม่หญิง” แพรนวลไม่เข้าใจว่าหลาวเปิงกำลังพูดเรื่องอะไร
อูซอ อองเฮียนและทหารอูซอหลายคน ปลอมตัวเดินมาปะปนอยู่กับชาวบ้านริมถนน ที่มารอชมขบวนแห่ อูซอลอบสบตาอองเฮียนและทหารอูซอ สายตาร้าย เหี้ยมเกรียม
ในขบวนแห่ แพรนวลจ้องหน้าหลาวเปิงเพราะต้องการคำอธิบาย จนหลาวเปิงต้องพูดสิ่งที่ทำให้หงุดหงิดใจ
“ทำไมไม่บอกเรื่องเจ้านางเรืองระยับทำร้ายแม่หญิง”
แพรนวลอึกอักไปเล็กน้อย “เพราะเจ้านางรักคุณ”
“ความรักไม่ใช่ข้ออ้างของการทำผิด เสร็จพิธีแต่งงานของน้องตองริ้ว ผมจะเอาเรื่องเจ้านางเรืองระยับให้ถึงที่สุด”
“มันผ่านไปแล้ว แพรก็ปลอดภัยแล้ว”
“ความผิดทางอาญา... ถึงผู้เสียหายไม่เอาความ คนผิดก็ต้องถูกลงโทษ”
หลาวเปิงมองผ่านไหล่แพรนวล เห็นชาวบ้านชายริมถนน เดินตามขบวนแห่และจ้องมองเจ้านางตองริ้วกับซานแปงตลอดเวลา ท่าทางมีพิรุธ “แม่หญิงเดินตามขบวนแห่ไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวผมมา”
หลาวเปิงยื่นพานธูปเทียนให้แพรนวลถือไว้ แล้วผละออกไปจากขบวนแห่เงียบ ๆ ไม่ให้เป็นจุดสนใจของผู้ร่วมขบวน แพรนวลถือพานทั้งสองมือ มองตามหลาวเปิงอย่างไม่สบายใจ กลัวจะเกิดเรื่อง
ริมถนนมุมหนึ่ง ชาวบ้านชายกำลังล้วงมือเข้าในกระเป๋าเสื้อ ทันใดนั้น หลาวเปิงก็ปราดเข้ามาจับตัวไว้ แล้วพาตัวเดินเลี่ยงกลุ่มชาวบ้านที่ยืนดูขบวนแห่ออกมาตรงมุมที่ไม่มีใครสนใจ “คนของอูซอใช่ไหม”
ชาวบ้านชายส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความตกใจ กลัวมาก “ผมมายินดีกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวเท่านั้น”
หลาวเปิงกระชากมือชาวบ้านชายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มือชาวบ้านชายเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้หลากชนิดที่จะเอามาโปรยอวยพรเจ้าบ่าวเจ้าสาวในขบวนแห่ หลาวเปิงชะงัก อึ้งไป อูซอ อองเฮียนยืนรวมอยู่กับกลุ่มชาวบ้านลอบมองหลาวเปิงกำลังขอโทษชาวบ้านชาย
อูซอกระซิบกับอองเฮียน “หลาวเปิงระวังตัวตลอดเวลา ทหารเวียงขินกับ ทหารไทยก็เฝ้าคุ้มกันเต็มไปหมด”
“ปะทะกันตอนนี้ พวกเราจะเสียเปรียบ”
“เก็บแรง รอเวลา” สายตาอูซอเจ้าเล่ห์