บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 23 หน้า 3
ซานแปงยืนจับมือเคียงคู่เจ้านางตองริ้ว หันมากระซิบบอกหลาวเปิงที่กำลังกวาดสายตาตรวจความเรียบร้อยของขบวนแห่
“พันตรีประกิตกับพ่อบุญสิงห์ออกไปคุมทหารคอยดูแลความปลอดภัย ระหว่างเคลื่อนขบวนแล้ว”
หลาวเปิงพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปเห็นแพรนวลกับปอสาเดินนำนางในหอถือดอกบัวหกดอกและถือพานธูปเทียนเข้ามาหา “พานธูปเทียนของเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว... จายหลาวเปิง คุณแพรนวล เจ้านางเรืองระยับ”
“เจ้านางเรืองระยับยังไม่มาเหรอคะ” แพรนวลหันไปถามหลาวเปิง แต่หลาวเปิงเงียบ ไม่ตอบ แพรนวลงง ๆ แต่ก็ไม่คิดอะไร เจ้านางตองริ้วส่งสายตาขอร้องให้หลาวเปิงคุยกับแพรนวลดี ๆ แต่หลาวเปิงก็ยังตีสีหน้าเมินเฉย
“ฝากแม่ปอสาถือพานแทนพี่เรืองระยับก่อนนะคะ”
ปอสายิ้มรับด้วยความยินดี “ดอกบัวของเจ้าบ่าวเจ้าสาวคนละสามดอก”
ปอสายื่นดอกบัวให้ซานแปงกับเจ้านางตองริ้ว ยิ้มแย้มด้วยความปลาบปลื้มใจ ที่เห็นลูกชายสง่างามเหมาะสมกับเจ้านางตองริ้วมาก ซานแปงโอบกอดปอสา ถามอย่างห่วงใย
“แม่เหนื่อยมากแล้ว จะเดินรอบหนองตุงไหวเหรอ ?”
ปอสาอวดตลับพิมเสนตรงชายพก หัวเราะร่วน “เดินกี่รอบก็บ่ยั่น”
แพรนวลเห็นบัวเขมกับอัปสรหันมาโบกมือและยิ้มให้ แพรนวลจึงโบกมือและยิ้มตอบ ตื่นเต้นที่เห็นขบวนแห่และผู้มาร่วมงานมากมาย “คนมาร่วมขบวนแห่เยอะมากเลยนะคะ”
แพรนวลหันมาคุยกับหลาวเปิง แต่หลาวเปิงยังคงเงียบขรึมใส่เธอ ไม่ยอมพูดด้วย”
ซานแปงช่วยอธิบาย “ชาวเวียงขินพร้อมใจกันมาทั้งเมืองเพราะถือเป็นเกียรติที่ได้ร่วมขบวนแห่”
แพรนวลพยักหน้าเข้าใจ เสียงกลองมังคลาเร่งจังหวะเร็วขึ้นและเร็วขึ้นแปรเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มของแพรนวลให้หวั่นวิตก กังวลต่อเหตุการณ์ร้ายที่ยังหาคำตอบไม่ได้
ขบวนแห่อันตระการตา เคลื่อนตามขบวนกลองมังคลาของชาวลัวะเลี้ยวโค้งมาตามถนนเลียบหนองตุง เป็นแถวขบวนแห่ที่ยาวเหยียด หญิงสาวหาบจอกน้ำอ้อยเป็นแถวคู่ แถวตุงหลากสีสันและลวดลาย เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินถือดอกบัว หลาวเปิงกับแพรนวลถือพานธูปเทียนเดินคู่กัน ปอสาถือพานธูปเทียนเดินตามหลังมากับผู้ร่วมขบวนอีกมากมายมีทหารไทยและทหารเวียงขินคอยดูแลความปลอดภัยตามจุดต่าง ๆ แพรนวลมองภาพบรรยากาศด้วยความตื่นตาตื่นใจ ไม่คิดฝันว่าจะได้เห็นขนบธรรมเนียมของเวียงขินในอดีตกาลเช่นนี้ เจ้านางตองริ้วกับซานแปงยิ้มให้ชาวบ้านริมถนนสองข้างทาง ชาวบ้านต่างปลาบปลื้มดีใจและเข้ามากล่าวอวยพรให้คู่บ่าวสาว แพรนวลเห็นหลาวเปิงคอยมองชาวบ้านรอบข้างอย่างระมัดระวังตัวตลอดเวลา พอหลาวเปิงหันมาเจอ