บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 12
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ในหอคำ บรรยากาศงานเลี้ยงอาหารค่ำสไตล์ตะวันตก เป็นงานเล็ก ๆ แต่สวยหรู ประดับด้วยดอกไม้สวยงามนานาพันธุ์ มีดนตรีจากแผ่นเสียงโบราณขับกล่อมชวนรื่นรมย์ หลาวเปิงกับซานแปงอยู่ในชุดชายไทเขิน ดูสง่าและภูมิฐาน นั่งพูดคุยอยู่กับพันตรีประกิตในเครื่องแบบทหารเต็มยศ ครูบุญสิงห์และนายต่วนแต่งกายสุภาพ ตรงโต๊ะรับประทานอาหารค่ำ ทองเพ็งและเหล่านางในหอยืนคอยบริการทุกคนอยู่มุมหนึ่ง เจ้านางเรืองระยับในชุดราตรียาว แต่งหน้าคมเข้ม งดงามดุจนางพญา ควงอูซอในชุดสูทสีดำสุดเท่เดินเข้ามา อองเฮียนเดินตาม มารับใช้เจ้านายอยู่ห่าง ๆ “แขกพิเศษของงานมาแล้วค่ะ”
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ” อูซอโค้งตัวให้พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์ และนายต่วนอย่างสุภาพ
พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์ นายต่วน ลุกขึ้นโค้งตัวตอบอูซอตามมารยาทแล้วจึงนั่งลง หลาวเปิงกับซานแปงทำเฉย ไม่ให้ความสำคัญกับอูซอ อูซอเป็นสุภาพบุรุษเลื่อนเก้าอี้ให้เจ้านางเรืองระยับนั่ง ก่อนจะนั่งที่ของตัวเอง
“เป็นเกียรติของผมที่พันตรีประกิตกับครูบุญสิงห์มาร่วมรับประทานอาหารค่ำด้วย”
อูซอมองไปที่นายต่วนอย่างไม่รู้จัก
“นายต่วนเป็นพ่อค้าชาวไทยและเป็นสหายของพวกเรา” พันตรีประกิตแนะนำ นายต่วนยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
อูซอก้มหัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย และยิ้มให้นายต่วนอย่างเป็นมิตร
“น้องตองริ้วกับแพรนวลยังไม่ลงมาอีกเหรอ”
“คงยังแต่งตัวไม่เสร็จ”
“ปล่อยให้แขกรอ ไม่มีมารยาท”
“ขอโทษที่มาช้าค่ะ” จันสมเดินนำมาก่อน หลาวเปิงและทุกคนหันไปมองตามเสียง
แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วก้าวเคียงคู่มาด้วยกัน ในชุดพื้นเมืองไทเขินสำหรับชนชั้นสูง แพรนวลสวยหวาน โดดเด่นสะดุดตา งามระหงราวกับนางในวรรณคดี เจ้านางตองริ้วสวยบอบบาง น่าทะนุถนอม สมเป็นราชนิกุลโดยแท้ หลาวเปิงถึงกับตะลึง มองแพรนวลราวกับต้องมนต์สะกด ซานแปงยิ้มมองตามเจ้านางตองริ้วด้วยสายตาเป็นปลื้มและภาคภูมิใจ พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์ นายต่วน ชื่นชมความงดงามของแพรนวลกับเจ้านางตองริ้วไปด้วย เจ้านางเรืองระยับมองตามหลาวเปิงที่รีบลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้แพรนวลนั่ง สายตาคมกริบของเจ้านางเรืองระยับนิ่งมาก คาดเดาความรู้สึกยาก “ผู้หญิงสวย... คุ้มค่ากับการรอคอยเสมอ”