บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 12 หน้า 4
“เจ้านางตองริ้วให้อภัยแล้ว ผมก็จะกลับด้วยความสบายใจ ไม่ต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”
เจ้านางตองริ้วเงียบ ทำหูทวนลม ครูบุญสิงห์ชมอูซอ “ลูกผู้ชายกล้าทำก็กล้ารับ”
“แด่มิตรภาพของทุกคน”
-พันตรีประกิตยกแก้วไวน์ขึ้นนำทุกคน หลาวเปิง แพรนวล อูซอ ซานแปง เจ้านางตองริ้ว เจ้านางเรืองระยับ ครูบุญสิงห์ นายต่วนยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นแล้วจิบตามพันตรีประกิตพอเป็นพิธี เสียงดนตรีเปลี่ยนเป็นเพลงเต้นรำจังหวะวอลซ์ แนวดนตรีรื่นเริง เจ้านางเรืองระยับจึงหันไปชวนหลาวเปิง
“ไปเปิดฟลอร์เต้นรำกันเถอะค่ะ” หลาวเปิงเฉยเมย “ผมไม่ชอบเต้นรำ”
เจ้านางเรืองระยับหน้าเสียที่ถูกหลาวเปิงปฏิเสธ อูซอเดินไปหาแพรนวล โค้งตัวอย่างสุภาพ แล้วยื่นมือออกไปรอ “ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ ?” หลาวเปิงมองแพรนวล ราวกับลุ้นให้ปฏิเสธ แพรนวลลังเลก่อนยื่นไปมือจับมืออูซอ แล้วเดินออกไปกับอูซอ หลาวเปิงอึ้ง เจ้านางเรืองระยับยิ้มร้ายเข้าทาง
อีกมุมในหอคำ บัวเขมกึ่งลากกึ่งดึงแขนปอสามายืนอยู่มุมหนึ่ง มองบรรยากาศในงานเลี้ยงอาหารค่ำด้วยความตื่นเต้น ปอสาตื่นตาตื่นใจไปด้วย “คุณแพรนวลสวยเหลือเกิน”
แพรนวลเต้นรำกับอูซอด้วยท่วงท่าที่พลิ้วไหวและนุ่มนวล ท่ามกลางสายตาแขกทุกคนที่มองไปยังคู่เต้นรำด้วยความสนใจ อูซอสังเกตใบหน้าและรูปร่างของแพรนวลอย่างใกล้ชิด สายตาพึงพอใจเป็นอย่างมาก
“แม่หญิงแพรนวลเต้นรำเก่งมาก”
“ตอนเรียนที่อเมริกา ฉันเคยไปงานเลี้ยงเต้นรำบ่อยค่ะ”
“คงไม่มีนักเรียนไทยในอเมริกาคนไหนเนื้อหอมเท่าแม่หญิง”
อูซอพูดพลางขยับเข้าไปใกล้ชิดเพื่อสูดกลิ่นกายของคู่เต้นรำ แต่แพรนวลรู้ทัน แสร้งเปลี่ยนท่าเต้นเพื่อเลี่ยงการประชิดตัวของอูซอ “ไม่เคยเห็นไม่ได้แปลว่าไม่มีนะคะ”
อูซอกระหยิ่มยิ้ม ยิ่งรู้สึกทึ่งในความฉลาดเอาตัวรอดของแพรนวล เจ้านางเรืองระยับเห็นหลาวเปิงจ้องอูซอไม่วางตา ยิ่งพูดยั่ว “ท่าทางอูซอจะหลงเสน่ห์สาวไทยอีกคน”
“คุณแพรนวลเป็นคนน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็อดชื่นชมไม่ได้”
“คุณต่วนก็ถูกใจแพรนวลเหรอคะ ?”
“เรียกว่าถูกชะตาดีกว่าครับ” เจ้านางตองริ้วเหลียวมองหลาวเปิง เพราะแน่ใจว่าการสนทนาของเจ้านางเรืองระยับกับนายต่วนคงทำให้พี่ชายของเธอไม่ค่อยพอใจมาก จู่ ๆ หลาวเปิงก็ขยับตัวลุกจากเก้าอี้ ซานแปงมองตามอย่างแปลกใจว่าหลาวเปิงจะไปไหน หลาวเปิงเดินเข้าไปหาเจ้านางเรืองระยับ