บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 12 หน้า 5
“เจ้านางอยากเต้นรำไม่ใช่เหรอ ?”
เต้านางเรืองระยับยอกย้อน “เป็นคำถามหรือคำชวนคะ”
หลาวเปิงยื่นมือไปรอ “เต้นรำกับผมไหม ?”
“ยินดีมากค่ะ” เจ้านางเรืองระยับยิ้มมีมาด จับมือหลาวเปิงอย่างแนบแน่นแล้วออกไปเต้นรำกับหลาวเปิง
ทุกคนมัวให้ความสนใจดูการเต้นรำของทั้งสองคู่ อองเฮียนสบโอกาส...จึงแอบออกไปข้างนอกโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
หน้าหอคำ ทหารเวียงขินสองนายเดินผ่านมาตรวจความเรียบร้อยบริเวณรถจี๊ปทหารของพันตรีประกิตที่จอดอยู่หน้าหอคำ ทหารเวียงขินทั้งสองกวาดสายตามองรอบ ๆ ไม่พบความผิดปรกติ จึงเดินจากไป อองเฮียนก้าวออกมาจากมุมมืดข้างกำแพง มองไปยังรถของพันตรีประกิต ยิ้มร้าย
โถงในหอคำ หลาวเปิงกับเจ้านางเรืองระยับเต้นรำอยู่ใกล้กับคู่ของแพรนวลกับอูซอ แพรนวลลอบมองหลาวเปิงเต้นรำกับเจ้านางเรืองระยับ เจ็บแปลบที่หัวใจแม้จะรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ในตัวหลาวเปิง หลาวเปิงมองผ่านไหล่เจ้านางเรืองระยับ เห็นอูซอคอยฉวยโอกาสใกล้ชิดแพรนวลขณะเต้นรำเสมอ เจ้านางเรืองระยับตั้งใจโอบกอดหลาวเปิงขณะเต้นรำเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของให้แพรนวลเห็น แพรนวลเจ็บลึกๆ เจียมตัว ยิ่งพยายามตัดใจก็เหมือนจะยิ่งห้ามใจไม่ได้
จันสม ทองเพ็ง และนางในหอเพลิดเพลินไปกับเสียงดนตรีและการเต้นรำของทั้งสองคู่ ขณะยืนรอรับใช้ทุกคนในงานเลี้ยง
จันสมชม “คุณแพรนวลสวยหวาน เจ้านางเรืองระยับก็สวยสง่า”
ทองเพ็งเย้ย “เจ้านางเรืองระยับสวยกว่าและคู่ควรกับจายหลาวเปิงที่สุด” จันสมเอือมระอาทองเพ็ง
เพลงเต้นรำเปลี่ยนเป็นจังหวะโรแมนติก อูซอเปลี่ยนท่ามาโอบตัวแพรนวล หลาวเปิงตัดสินใจปล่อยมือจากเจ้านางเรืองระยับ ก้าวเข้าไปแทรกกลางระหว่างแพรนวลกับอูซอ “ผมขอเต้นรำกับแม่หญิงสักเพลงนะครับ ?”
แพรนวลยังไม่ทันตอบตกลง หลาวเปิงก็ดึงตัวแพรนวลไปเต้นรำด้วยทันที ทำให้แพรนวลจำต้องเต้นรำกับหลาวเปิงอย่างงง ๆ ไม่ทันตั้งตัว อูซอยืนเก้ออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะรีบไปดักขวางเจ้านางเรืองระยับที่กำลังปรี่เข้าไปหาหลาวเปิง “เป็นคู่เต้นรำให้ผมหน่อยสิครับเจ้านาง”
เจ้านางเรืองระยับชะงัก ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความกรุ่นโกรธ อูซอยิ้มรออย่างใจเย็น แววตาแฝงความนัยบางอย่าง ทำให้เจ้านางเรืองระยับยอมเต้นรำกับเขา เจ้านางตองริ้ว กระซิบคุยกับซานแปงด้วยความวิตกกังวล “พี่หลาวเปิงไม่น่าหาเรื่องให้พี่เรืองระยับโกรธ”
“ห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่ห้ามหัวใจตัวเองมันยากครับ” ซานแปงยิ้มเอาใจช่วยหลาวเปิง