บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 6 หน้า 2
เขตต์แบมือขอโทรศัพท์คืน นาตยาอิดออดไม่ยอมอยู่พักหนึ่ง ก่อนคืนโทรศัพท์ให้เขตต์ด้วยท่าทางน้อยใจ
“ผมต้องรีบไปแล้ว” นาตยาเสียใจ “แต่นาตยังไม่ได้ลาคุณเลย”
เขตต์ขยับเข้าหานาตยา โน้มหน้าจุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างนุ่มนวล นาตยาหลับตาพริ้ม...คิดว่าเขตต์จะสานต่อความสุขกับเธอ แต่เขตต์กลับผละออกจากนาตยา เพราะมุ่งมั่นที่จะไปหาแพรนวล นาตยาลืมตา อึ้งเมื่อเห็นเขตต์ลากกระเป๋าเดินทางออกไปแล้ว นาตยามองรูปของแพรนวลกับเขตต์บนโต๊ะข้างหัวเตียงด้วยความเจ็บใจ
ตอนเช้า ระเบียงบนตึกในหอคำ แพรนวลบอกหลาวเปิงกับเจ้านางตองริ้วด้วยความรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้ทุกคนทะเลาะกัน แต่ฉันไม่ใช่สายลับทหารไทย จริง ๆ นะคะ”
“ตองริ้วเชื่อคุณแพรนวลค่ะ” แพรนวลยิ้มขอบคุณเจ้านางตองริ้ว แล้วชำเลืองมองหลาวเปิงที่ยืนเงียบขรึม อยากรู้ว่าเขาสงสัยในตัวเธอด้วยรึเปล่า “เข่าของแม่หญิงเป็นยังไงบ้าง ?” แพรนวลตอบงง ๆ “ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“อย่าเพิ่งเดินมากนะครับ เดี๋ยวจะระบมอีก”
แพรนวลพยักหน้ารับคำ แปลกใจที่หลาวเปิงเปลี่ยนเรื่องคุย ท่าทางหลาวเปิงสบายใจเมื่อรู้ว่าอาการบาดเจ็บที่เข่าของแพรนวลดีขึ้นแล้ว เจ้านางตองริ้วมองแพรนวล สีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก
“อูซอไม่รู้จักคุณแพรนวล ทำไมต้องทำร้ายคุณแพรนวลด้วย”
“เค้าแค่จับตัวฉันไว้ค่ะ แต่ฉันหกล้มเอง”
“มันคงคิดว่าแม่หญิงแพรนวลเป็นน้องตองริ้วเพราะชุดที่แม่หญิงใส่”
แพรนวลมองชุดตัวเอง “อูซอตั้งใจฉุดเจ้านางตองริ้ว ?”
เจ้านางตองริ้วตกใจ เห็นสีหน้าหลาวเปิงเครียดขึ้นมาทันที “คนอย่างอูซอไม่หยุดแค่นี้แน่”
ฐานกองกำลังใหม่ในป่า อูซอชักมีดพกประจำตัวขึ้นมา เอาปลายมีดจ่อที่ปากทหารเวียงขินไว้ ทหารเวียงขินชะงักไปทันที อูซอจ้องหน้าทหารเวียงขินด้วยสายตาดุเหี้ยม มีอำนาจ เสียงมีอำนาจ
“หอคำจัดเวรยามยังไง? มีกำลังพลเท่าไหร่?”
ทหารเวียงขินเริ่มสั่นเพราะความเจ็บปวด แต่ยังคงเม้มปากแน่น อดทนไม่ยอมพูด
อูซอหันมาพยักหน้ากับอองเฮียน อองเฮียนโบกมือสั่งให้ทหารอูซอสองคนจัดการ ทหารทั้งสองจึงดึงเชือกที่มัดแขนทหารเวียงขินคนละข้างอย่างแรง ทหารเวียงขินเจ็บปวด “อ๊ากกกกกกก”