บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 6 หน้า 3
อองเฮียนโบกมือให้ทหารทั้งสองหยุด แล้วตรงเข้าไปกระชากหัวทหารเวียงขินผงกขึ้น เสียงเหี้ยม “พูด !!”
ทหารเวียงขินถ่มน้ำลายใส่หน้าอองเฮียน ไม่ยอมพูด อูซอตวัดมีดเชือดคอทหารเวียงขินอย่างรวดเร็ว หมดความอดทน ทหารเวียงขินสะดุ้งเฮือก ตาเหลือก หมดลมหายใจทันที อูซอมองมีดพกในมือที่เต็มไปด้วยเลือด สายตาโหดเหี้ยมมาก
ฐานกองกำลังอีกมุม อองเฮียนยังคงนึกเจ็บใจแทนเจ้านายไม่หาย
“ทหารเวียงขินมันยอมตายแต่ไม่ยอมบอกความจริง”
อูซอลูบรอยแผลที่ถูกมีดของหลาวเปิงเฉี่ยวบนใบหน้าด้วยความอาฆาตแค้น ทหารอูซอเข้ามาทำความเคารพอูซอและอองเฮียน ก่อนยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ “มีจดหมายลับส่งมาให้ท่านอูซอครับ”
อองเฮียนมองจดหมายด้วยความสงสัย ขณะอูซอรับจดหมายจากทหารไปเปิดอ่านอย่างละเอียด ก่อนจะขยำกำจดหมายแน่นด้วยความโกรธ “เจ้านางตองริ้วจะเข้าพิธีแต่งงานกับคนรักที่เมืองเวียงขิน”
“เจ้าฟ้าเมืองอโนทยานรู้เรื่องนี้มั้ยครับ”
อูซอส่ายหน้า “หลาวเปิงคิดว่าวิธีนี้จะทำให้ฉันยอมปล่อยเจ้านางตองริ้ว หึ ๆ ฉันจะเข้าไปหอคำเพื่อชิงตัวเจ้าสาว”
“แต่เรายังไม่รู้ทางเข้าออกและการจัดเวรยามในนั้น”
อูซอส่งจดหมายที่ขยำคืนให้อองเฮียนเอากลับไปคลี่ออกมาอ่าน
“แผนผังในหอคำและการจัดเวรยามทหาร ?” อองเฮียนสงสัย “ใครส่งมา” อูซอยิ้มร้าย สายตามีเลศนัย
เจ้านางเรืองระยับนั่งพับเพียบข้างหน้าตั่งไม้ ยกมือขึ้นกราบบนตักของเจ้านางจามรีที่นั่งสง่างาม สวยสมวัย อยู่บนตั่ง แสดงให้เห็นถึงความสนิทสนมและความนอบน้อมที่เจ้านางเรืองระยับมีต่อเจ้านางจามรี
“น้องตองริ้วบอกว่าเจ้าย่าจะกลับจากเมืองพยากวันนี้ เรืองระยับก็รีบมากราบเจ้าย่าทันที”
เจ้านางจามรียิ้มให้เจ้านางเรืองระยับด้วยความเอ็นดู “ทำไมไม่ชวนหลาวเปิงมาด้วย”
“หลานรักของเจ้าย่า มัวแต่ช่วยเพื่อนรักเตรียมงานแต่งงานให้น้องตองริ้วค่ะ”
“เมืองเวียงขินเงียบเหงามานาน มีงานมงคลบ้างก็ดี
“เจ้าย่าเห็นด้วยเหรอคะที่น้องตองริ้วจะแต่งงานกับสามัญชน ?
“ความรักขึ้นอยู่กับคนสองคน ไม่มีชนชั้น.. ไม่มีถูกผิด” เจ้านางจามรีมองเรืองระยับ “แล้วเรื่องของเรากับหลาวเปิงล่ะ?” เจ้านางเรืองระยับสบตาทองเพ็งก่อนตีหน้าเศร้า ทอดถอนใจ “หลาวเปิงบ่ายเบี่ยงที่จะแต่งงาน
“คงอยากสร้างความมั่นคงให้ตัวเองก่อน”