บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 6 หน้า 4
“ไม่อยากทำตามสัญญาของผู้ใหญ่มากกว่าค่ะ” เจ้านางเรืองระยับกลุ้มใจ “ถ้าญาติของเจ้าพ่อที่เมืองเชียงฟ้ารู้ว่าเรืองระยับถูกหลาวเปิงปฏิเสธ หลานคงอับอายมาก”
“อย่าเพิ่งคิดมาก.. ย่าจะพูดกับหลาวเปิงให้”
เรืองระยับยกมือไหว้เจ้านางจามรีด้วยความดีใจ “ขอบคุณเจ้าย่ามากค่ะ” เจ้านางเรืองระยับยิ้มกริ่ม เจ้าเล่ห์
ในสนามบิน เขตต์บอกภาคกับปราณีหลังเช็คอินที่เคาน์เตอร์ของสายการบิน ช่องผู้โดยสารภายในประเทศเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ผมโทรบอกรุ่นน้องที่ทำงานอยู่โรงแรมสาขาที่เชียงราย ให้ไปรอรับที่สนามบินแล้วครับ”
“ค่อยหมดห่วง... ฉันกลัวแกไปถึงตอนดึกจะไม่มีรถไปบ้านแพร”
“แพรยังใจแข็ง เขตต์ต้องอดทนหน่อยนะ”
“ผมยอมแพรทุกอย่างครับ ขอแค่แพรให้โอกาส” ปราณีชำเลืองมองภาคแวบหนึ่ง ราวกับมีความลับบางอย่างที่เขตต์ไม่รู้ เขตต์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ใจร้อนอยากไปหาแพรนวลเร็ว ๆ
“ผมจะตามหัวใจของผมกลับคืนมาให้ได้ครับ” ใบหน้าเขตต์มุ่งมั่น
ในหอคำ แพรนวลยกถ้วยชาขึ้นจิบ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ย้ำเตือนให้นึกถึงกลิ่นดอกไม้ที่วนเวียนในความทรงจำของเธอ “กลิ่นชาหอมคุ้น ๆ”
“ชาลั่นทมครับ หลังหอคำมีสวนลั่นทมออกดอกทั้งปีเราจึงเก็บมาทำชา”
“เก่งมากนะคะที่เอาดอกลั่นทมมาทำชาไม่ให้เหม็นหืนได้” แพรนวลพูดพลางจิบชาและสูดกลิ่นหอมอย่างชื่นใจ
“พี่หลาวเปิงก็ชอบดอกลั่นทมมากค่ะ แต่ตองริ้วรู้สึกว่ากลิ่นมันหอมเอียน แปลก ๆ”
แพรนวลมองหลาวเปิงด้วยความประหลาดใจ เมื่อรู้ว่าเขาชอบดอกลั่นทมเหมือนกัน
“ผมชอบความหมายของดอกลั่นทม” แพรนวลพูดพร้อมหลาวเปิงโดยบังเอิญ “ดอกไม้แห่งรักอันมั่นคง”
แพรนวลกับหลาวเปิงชะงักสบตากัน หัวใจที่ตรงกันนั้นเต้นแรง เจ้านางตองริ้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกพิเศษทางสายตาของทั้งคู่ แต่ก็นิ่งเงียบรักษามารยาท จันสมเดินเข้ามา ทำให้แพรนวลกับหลาวเปิงต่างหันกลับมาทำตัวปกติ จันสมลดตัวนั่งลงข้างเจ้านางตองริ้ว
“เจ้านางจามรีเรียกจายหลาวเปิงกับเจ้านางตองริ้วไปพบที่หอในค่ะ” แพรนวลสงสัยว่าเจ้านางจามรีเป็นใคร
แพรนวลเดินตามหลาวเปิงกับเจ้านางตองริ้วผ่านสนามหญ้าริมสวนลั่นทม ที่คั่นระหว่างหอคำกับตึกเล็กอีกตึกหนึ่ง “เจ้านางจามรีหรือเจ้านางแดงหลวงเป็นชายาอีกพระองค์ของเจ้าฟ้าเฒ่า ท่านเอ็นดูพี่หลาวเปิงกับตองริ้วเหมือนลูกหลานค่ะ” แพรนวลลังเล “ฉันเป็นคนนอก คงไม่เหมาะที่จะเข้าไป”