บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 1

บทประพันธ์ โดย  กีรตี ชนาบทโทรทัศน์ โดย ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน

ริมหนองตุง สายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีเทาดำครึ้ม เสมือนพายุลูกใหญ่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามา บรรยากาศในขบวนแห่พิธีแต่งงานของเจ้านางตองริ้วกับซานแปงเคลื่อนขบวนมาท่ามกลางละอองฝน ต่างกางร่มกระจ่างขาวพราวพร่างไปเป็นริ้วขบวน ผู้ร่วมขบวนทุกคนอยู่ในชุดผ้าสีอ่อน ทั้งหมดเดินเป็นคู่ขนานสองแถวเรียงยาวไกลลิบ เจ้าสาวในชุดไทเขินผ้าไหมแพรสีแดง กางร่มผ้าต่วนสีขาวปลายยอดแหลมหลังคาโค้งมนรูปทรงแบบตะวันตก  คลุมบังเรือนผมและใบหน้าของผู้ถือได้เป็นอย่างดี เดินเคียงคู่มากับเจ้าบ่าวสวมเสื้อผ้าไหมกับกางเกงต่วนแพรสีเดียวกับขบวน เคียนผมด้วยผ้าเขียวอ่อน ต้นขบวนมาถึงข้างริมน้ำหนองตุง สีขาวของร่มมากมายนับร้อยคันเรียงต่อกันเป็นเส้นแนว เคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามขอบโค้งของบึงน้ำกว้างใหญ่ กลุ่มชาวลัวะตีกลองมังคลาอยู่ด้านหน้า ด้วยจังหวะเสียงกลองที่สนุกสนานรื่นเริงแต่กลับฟังวังเวงอย่างน่าฉงน

ผู้ร่วมขบวนพิธีแต่งงานสองคนหันมาสบตาส่งสัญญาณกัน สายตาทั้งสองเหี้ยมเกรียมมาก

ผู้คนหนาตาที่มุมโค้งขอบบึงน้ำ มองไม่เห็นหน้าผู้เป็นเจ้าสาว แต่ทุกคนก็เห็นเสื้อชุดสีแดงสดสว่างกลางความหมองมืดครึ้มของบรรยากาศยามเย็น ซึ่งกำลังเริ่มเผชิญกับพายุฝนดันผิดฤดูกาล หลาวเปิงหันกลับมาใบหน้าพราวด้วยหยาดฝน ผ้าเคียนผมสีฟ้าอ่อนและเสื้อไทเขินผ้าไหมสีครีมของเขาชุ่มด้วยน้ำฝนเพราะมิได้กางร่มเช่นผู้อื่น มือเรียวงามของใครคนหนึ่งยื่นไปแกะปมผ้าเคียนผม และซับน้ำฝนบนใบหน้าของหลาวเปิงอย่างนุ่มนวล  หลาวเปิงยิ้มให้อย่างอบอุ่น ทันใดนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าผ่า เปรี้ยง ! เปรี้ยง ! เปรี้ยง ! หลาวเปิงสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงปืนนั้นดังเหมือนใกล้เพียงแค่เอื้อม ชาวบ้านและผู้ร่วมขบวนแห่ต่างแตกตื่นหวีดร้องด้วยความตกใจ วิ่งหนีกันอลหม่าน “หลาวเปิง... ช่วยฉันด้วย...” เสียงแพรนวลตกใจมาก

หลาวเปิงหันขวับแล้วกระชากปืนที่เหน็บเอวออกมาอย่างรวดเร็ว ปัง !! เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัด  ร่างของหลาวเปิงสะดุ้งเฮือก เสียงแพรนวลหวีดร้องด้วยความตกใจ “หลาวเปิง !!”

จากสายตาที่ชัดเจนเริ่มพร่ามัว เสียงอื้ออึงโหวกเหวกของผู้คนทั้งหลายก็ค่อย ๆ เบาลง ภาพค่อยๆมืดมิดดับไป

ถนนสายเอเชีย ท้องฟ้าสีครามสดใส เต็มไปด้วยก้อนเมฆลอยล่องสวยงาม รถสปอร์ตเปิดประทุนสุดหรู แล่นมา