บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 1 หน้า 5
แพรนวลสลดลงเล็กน้อย เมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เธอหนีมาอยู่ที่นี่
“มีชุดพื้นเมืองผู้หญิงที่พ่อเลี้ยงต่วนเก็บไว้สองสามชุด คุณแพรจะลองใส่ดูมั้ยคะ”
“ใส่ชุดพื้นเมืองให้เข้ากับบรรยากาศในเชียงรายก็ดีเหมือนกัน”
“สามีคุณแพรไม่มาเที่ยวด้วยเหรอคะ ?” แพรนวลชะงักนิดหนึ่งพลางถอนหายใจยาว เลี่ยงไปเดินชมบ้าน ไม่อยากตอบคำถามป้าคำแดง ป้าคำแดงกับแหลมทองสงสัยแต่ไม่กล้าถาม
ระเบียงอีกมุม แพรนวลมองลงไปยังต้นลั่นทมหลายสิบต้นที่ตั้งตระหง่านเรียงรายรอบบ้าน ความทรงจำในวัยเด็กหวนคืนกลับมา
นายต่วนกับแพรนวลตอน4 ขวบกำลังช่วยปลูกต้นลั่นทมต้นเล็ก ๆ ข้างบ้านอย่างสนุกสนาน
“พอต้นลั่นทมโตจนออกดอกเต็มต้น บ้านเราก็จะมีกลิ่นหอมของดอกลั่นทมอบอวลเต็มไปหมด”
แพรนวลยิ้มด้วยความตื่นเต้น
ปัจจุบัน แพรนวลเผลอยิ้มตื่นเต้นไปด้วย
ราวบันไดชั้นบนบ้าน แพรนวลใช้มือลูบราวบันไดไม้ที่ขัดเคลือบเงาไว้อย่างสวยงาม
ภาพแพรนวลวัย 4 ขวบ วิ่งเล่นซนลูบราวบันไดผ่านหน้าเธอไป “ระวังหกล้มนะลูกแพร”ต่วนเข้ามาอุ้มแพรนวลขึ้นมาหอมฟอดใหญ่หลายครั้งอย่างมันเขี้ยว แพรนวลดิ้นและหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้
แพรนวลยืนมองตัวเองในอดีตที่เคยมีความสุขกับพ่อ น้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว “คุณพ่อ...”
แพรนวลยื่นมือไปจะแตะตัวนายต่วนราวกับโหยหาความอบอุ่นจากพ่อ จู่ ๆ ภาพนายต่วนกับแพรนวลตรงหน้า ก็หายวับไป
เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งดังแว่วมาจากชั้นล่าง ... ดังกังวาลเกินกว่าเสียงกระดิ่งปกติทั่วไป เรียกความสนใจจากแพรนวลที่กำลังเศร้าคิดถึงพ่อ จนต้องเดินลงไปดู
แพรนวลเดินตามเสียงกระดิ่งมาหยุดอยู่หน้าห้องเก็บของใต้บันได เสียงกระดิ่งหายไปแล้ว แพรนวลมองประตูห้องเก็บของด้วยความสงสัย แพรนวลยื่นมือไปจะเปิดประตูห้องเก็บของ รับเสียงลมพัดหมุนวิ้ว ๆ ๆ ดังขึ้นอื้ออึงไปทั่ว พร้อมเสียงโวยวายของแหลมทอง “อะไรเนี่ย”
แพรนวลชะงัก สงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรข้างนอก
หน้าบ้านที่เชียงราย บริเวณต้นลั่นทมหน้าบ้าน แพรนวลเดินออกมาเห็นแหลมทองกำลังถูกลมพัดแรงจนแทบยืนไม่อยู่ แรงลมทำให้ดอกลั่นทมปลิวกระจายไปทั่วพักหนึ่งลมจึงหยุด