รีเซต

บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 3
Entertainment Report_1
14 พฤศจิกายน 2560 ( 17:14 )
3M
บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 24 (จบบริบูรณ์)
34 หน้า

หน้าหอใน เจ้านางจามรีตกใจเมื่อได้รับรายงานจากทหารเวียงขิน “อูซอบุกชิงตัวเจ้าสาว”

เจ้าฟ้าจ่ามทูนเปรย “แต่เจ้านางตองริ้วเดินทางไปลงเรือแล้ว”

เจ้านางจามรีถามกับทหาร “มีใครเป็นอะไรรึเปล่า ?”

 

ริมหนองตุง อูซอลูบไล้แขนเจ้านางเรืองระยับเบา ๆ ราวกับเป็นเจ้าชีวิตเพื่อเย้ยหลาวเปิง  เจ้านางเรืองระยับสะบัดตัวหนีอย่างเย่อหยิ่ง

“ใครอยากเป็นใหญ่ก็ต้องพึ่งฉัน  เห็นแล้วใช่ไหมว่าแผ่นดินนี้ อยู่ต่ำกว่าอำนาจของฉันแค่ไหน!”

“นี่คือเหตุผลที่เจ้านางฆ่าทหารอูซอในคุกหลวง ฆ่าจายส่วยจายคำ และช่วยอูซอชิงตัวน้องตองริ้วเหรอ”

“เพื่อกำจัดแพรนวลออกไปจากชีวิตคุณด้วย”

“เจ้านางเรืองระยับหลอกใช้อูซอ จนสร้างความเดือดร้อนไปทั่วเวียงขิน”

แพรนวลมองเจ้านางเรืองระยับอย่างไม่คาดคิด เพิ่งเห็นตัวตนที่ร้ายกาจแท้จริงของเจ้านางเรืองระยับ  อูซอกระชากปืนออกมายิงเจ้านางเรืองระยับด้วยความโกรธแค้น ทองเพ็งหันขวับไปเห็น “อย่า !!”

ทองเพ็งพุ่งเข้าไปบังร่างของเจ้านางเรืองระยับไว้ จึงถูกยิงเปรี้ยงเข้าที่หน้าอกด้านซ้าย ล้มลงทันที

เจ้านางเรืองระยับตกใจมาก “ทองเพ็ง”

อูซอจ่อปืนไปที่เจ้านางเรืองระยับ “นี่คือจุดจบของคนที่หลอกใช้ผม”

หลาวเปิงส่งสายตาบอกพันตรีประกิตไม่ให้ลงมือทำอะไร เพราะแพรนวลยังเป็นตัวประกันของอูซอ เจ้านางเรืองระยับก้มหน้ามองร่างไร้วิญญาณทองเพ็งที่นอนจมกองเลือดแทบเท้า  เสียใจแต่ไม่ฟูมฟาย ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาอูซอ ข่มความหวาดหวั่นไว้ภายใต้ใบหน้าที่ไม่ยี่หระต่อความผิดทั้งปวง

“ผลประโยชน์ร่วมกัน... คุณได้เมียสองคน ฉันก็ได้อำนาจและคู่หมั้นคืนมา”

“ผมไม่มีวันรักผู้หญิงใจหยาบอย่างเจ้านาง”

อูซอหัวเราะเยาะเจ้านางเรืองระยับ “มีอำนาจ แต่ไม่มีคนรักมันน่าช่างเจ็บปวด”

“มาชิงตัวเจ้าสาวแต่ปล่อยให้เจ้าสาวหนีไปอังกฤษได้... ไม่มีน้ำยา”

อูซอกระชากเจ้านางเรืองระยับเข้ามาหาตัว เอามือบีบหน้าจนหน้าแหงนขึ้นมาปะทะแววตาโหดเหี้ยมของอูซอ

“เจ้านางตองริ้วหนีไปทางไหน !!”

 

ถนนริมภูเขา รถจี๊ปทหารไทยทั้งสองคันชะลอจอดรถ เมื่อถนนเบื้องหน้าถูกดินโคลนสีแดงมากมายปิดถนนจนรถไม่สามารถแล่นผ่านไปได้  “ฝนคงตกหนักจนทำให้ดินบนภูเขาสไลด์ลงมาปิดถนน” ซานแปงเปรย

“แล้วเราจะผ่านไปได้ยังไง” ซานแปงครุ่นคิดหาหนทาง “เดินเท้า..  แต่คงทำให้เสียเวลาเพิ่มมากขึ้นไปอีก”


34 หน้า