บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 3
หน้าหอใน เจ้านางจามรีตกใจเมื่อได้รับรายงานจากทหารเวียงขิน “อูซอบุกชิงตัวเจ้าสาว”
เจ้าฟ้าจ่ามทูนเปรย “แต่เจ้านางตองริ้วเดินทางไปลงเรือแล้ว”
เจ้านางจามรีถามกับทหาร “มีใครเป็นอะไรรึเปล่า ?”
ริมหนองตุง อูซอลูบไล้แขนเจ้านางเรืองระยับเบา ๆ ราวกับเป็นเจ้าชีวิตเพื่อเย้ยหลาวเปิง เจ้านางเรืองระยับสะบัดตัวหนีอย่างเย่อหยิ่ง
“ใครอยากเป็นใหญ่ก็ต้องพึ่งฉัน เห็นแล้วใช่ไหมว่าแผ่นดินนี้ อยู่ต่ำกว่าอำนาจของฉันแค่ไหน!”
“นี่คือเหตุผลที่เจ้านางฆ่าทหารอูซอในคุกหลวง ฆ่าจายส่วยจายคำ และช่วยอูซอชิงตัวน้องตองริ้วเหรอ”
“เพื่อกำจัดแพรนวลออกไปจากชีวิตคุณด้วย”
“เจ้านางเรืองระยับหลอกใช้อูซอ จนสร้างความเดือดร้อนไปทั่วเวียงขิน”
แพรนวลมองเจ้านางเรืองระยับอย่างไม่คาดคิด เพิ่งเห็นตัวตนที่ร้ายกาจแท้จริงของเจ้านางเรืองระยับ อูซอกระชากปืนออกมายิงเจ้านางเรืองระยับด้วยความโกรธแค้น ทองเพ็งหันขวับไปเห็น “อย่า !!”
ทองเพ็งพุ่งเข้าไปบังร่างของเจ้านางเรืองระยับไว้ จึงถูกยิงเปรี้ยงเข้าที่หน้าอกด้านซ้าย ล้มลงทันที
เจ้านางเรืองระยับตกใจมาก “ทองเพ็ง”
อูซอจ่อปืนไปที่เจ้านางเรืองระยับ “นี่คือจุดจบของคนที่หลอกใช้ผม”
หลาวเปิงส่งสายตาบอกพันตรีประกิตไม่ให้ลงมือทำอะไร เพราะแพรนวลยังเป็นตัวประกันของอูซอ เจ้านางเรืองระยับก้มหน้ามองร่างไร้วิญญาณทองเพ็งที่นอนจมกองเลือดแทบเท้า เสียใจแต่ไม่ฟูมฟาย ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาอูซอ ข่มความหวาดหวั่นไว้ภายใต้ใบหน้าที่ไม่ยี่หระต่อความผิดทั้งปวง
“ผลประโยชน์ร่วมกัน... คุณได้เมียสองคน ฉันก็ได้อำนาจและคู่หมั้นคืนมา”
“ผมไม่มีวันรักผู้หญิงใจหยาบอย่างเจ้านาง”
อูซอหัวเราะเยาะเจ้านางเรืองระยับ “มีอำนาจ แต่ไม่มีคนรักมันน่าช่างเจ็บปวด”
“มาชิงตัวเจ้าสาวแต่ปล่อยให้เจ้าสาวหนีไปอังกฤษได้... ไม่มีน้ำยา”
อูซอกระชากเจ้านางเรืองระยับเข้ามาหาตัว เอามือบีบหน้าจนหน้าแหงนขึ้นมาปะทะแววตาโหดเหี้ยมของอูซอ
“เจ้านางตองริ้วหนีไปทางไหน !!”
ถนนริมภูเขา รถจี๊ปทหารไทยทั้งสองคันชะลอจอดรถ เมื่อถนนเบื้องหน้าถูกดินโคลนสีแดงมากมายปิดถนนจนรถไม่สามารถแล่นผ่านไปได้ “ฝนคงตกหนักจนทำให้ดินบนภูเขาสไลด์ลงมาปิดถนน” ซานแปงเปรย
“แล้วเราจะผ่านไปได้ยังไง” ซานแปงครุ่นคิดหาหนทาง “เดินเท้า.. แต่คงทำให้เสียเวลาเพิ่มมากขึ้นไปอีก”