บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 4
หอใน เจ้าฟ้าจ่ามทูนบอกเจ้านางจามรีที่เฝ้ารอฟังข่าวด้วยความร้อนใจ
“หลาวเปิงจำใจเอารถให้อูซอพาตัวประกันไปตามเจ้านางตองริ้วที่ท่าก้อ”
“ถ้าอูซอได้ตัวตองริ้ว ก็ต้องฆ่าคนที่ขัดขวางอยู่ดี”
เจ้านางจามรีเป็นห่วงหลาน ๆ มากจนหน้ามืด โชคดีที่จันสมปรี่เข้ามาประคองรับไว้ได้ทัน
จันสมบอกนางในหอ “เจ้านางจามรีเป็นลม รีบไปเอายาหอมมาเร็ว”
นางในหอคนหนึ่งวิ่งไปเอายาหอม นางในหออีกสองคนเข้ามาช่วยพัดวีและบีบนวดให้เจ้านางจามรี เจ้าฟ้าจ่ามทูนเครียด เป็นห่วงพวกหลาวเปิงเช่นกัน
บนถนน รถจี๊ปทหารสามคัน พุ่งทะยานผ่านถนนขรุขระ เต็มไปด้วยลูกรังปะปนโคลน รถคันที่สอง อูซอนั่งข้างคนขับ ปรายตามองแพรนวลกับเจ้านางเรืองระยับที่นั่งอยู่ข้างหลังในฐานะตัวประกัน ก่อนหันกลับมาบอกอองเฮียนที่เป็นคนขับรถ “หาทางลัดไปท่าก้อให้เร็วที่สุด”
หลาวเปิงมองพันตรีประกิตกับครูบุญสิงห์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ขณะขบวนรถของทหารเวียงขิน กับทหารไทยกำลังแล่นอยู่ที่กลางถนน
“อูซอบังคับไม่ให้เราตามออกมาทันที ขู่จะฆ่าตัวประกันทั้งหมดถ้าเราไม่ทำตาม ช้ากว่ากันเกือบห้านาทีแบบนี้...เราจะตามมันทันรึครับ”
“ผมคุ้นเคยภูมิภาคนี้มากกว่ามัน เราจะไปทางที่สั้นที่สุด”
แพรนวลอยากให้อูซอเลิกล้มความตั้งใจที่จะจับตัวเจ้านางตองริ้ว
“ป่านนี้เจ้านางตองริ้วคงจะลงเรือเดินทางแล้ว”
“งั้นหล่อนก็ควรดีใจที่จะได้เป็นเมียของอูซอคนเดียว”
หลาวเปิงกำมือแน่น พยายามข่มความร้อนใจเป็นห่วงแพรนวล
“ผมต้องกำจัดคนชั่วอย่างอูซอ เพื่อปกป้องเวียงขินและผู้หญิงที่ผมรัก!”
“ผมจะร่วมมือกับจายหลาวเปิงกำราบอันธพาล อูซอจะต้องได้รับกรรมที่ก่อ”
หลาวเปิง พันตรีประกิต ครูบุญสิงห์มองหน้ากัน สายตาฮึกเหิม มุ่งมั่นมาก
ท่าก้อ ริมแม่น้ำสาละวิน ซานแปง เจ้านางตองริ้ว ปอสา บัวเขม ทหารไทย ทหารเวียงขิน เดินเท้ามาถึงริมแม่น้ำ มีเรือยาวติดเครื่องยนต์สองลำและแพใหญ่ติดเครื่องยนต์หนึ่งลำจอดอยู่ ทหารเวียงขินช่วยกันขนกระเป๋าสัมภาระของเจ้านางตองริ้ว ซานแปง ปอสา บัวเขม ไปไว้บนเรือยาว ซานแปงหันไปบอกทหารไทยสองนายที่เฝ้าเรืออยู่กับคนขับเรือ “ทางขาด...ขอโทษที่มาช้า รีบเดินทางกันได้แล้ว”