บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 11

ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์  ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน

หน้าบ้านที่เชียงราย คำแดงกับแหลมทองช่วยกันขนของที่เขตต์ซื้อมามากมายเดินเข้าไปในเรือนใหญ่

“เอาของคุณเขตต์ไปเก็บที่ห้องรับรองแขกชั้นล่าง”

“ห้องรับรองแขก ?” แหลมทองเห็นแพรนวลมีอาการทันทีที่ได้ยิน จึงเดินลิ่วแซงคำแดงไปทันที

“พายุลูกใหม่กำลังจะมา โกยให้ไวเลยป้า”

คำแดงเดินตามไปติด ๆ “จะรีบไปไล่วัวที่ไหนวะไอ้แหลม รอข้าด้วย”

แพรนวลหันไปเอาเรื่องเขตต์ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจ “แพรคิดว่าเขตต์ซื้อของไปใช้ที่โรงแรม”

“ที่โรงแรมมีครบแล้ว แต่บ้านแพรยังไม่มี”

“แพรไม่อนุญาตให้เขตต์พักที่นี่”

“เตรียมไว้ก่อน เผื่อแพรใจดีให้พักอีก

“ครั้งเดียวก็มากพอแล้วค่ะ” เสียงโทรศัพท์มือถือของเขตต์ดังแทรกการสนทนาของทั้งสอง เขตต์หยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นสายเรียกเข้าเป็นของสุนัย คิดว่าเป็นเรื่องงาน เขตต์กดรับสาย “ว่าไงสุนัย”

“พี่เขตต์รีบกลับโรงแรมด่วนครับ”

“โอเค เดี๋ยวพี่จะรีบไป” เขตต์กดวางสาย กำลังจะเอ่ยปากยืมรถ แพรนวลก็ยื่นกุญแจรถให้ทันที

“ให้สุนัยบอกทางไปโรงแรมเองนะคะ”

“แพรรู้ใจผมที่สุด” เขตต์รับกุญแจรถจากแพรนวล  ตั้งใจฉวยโอกาสจับมือแพรนวลไว้นาน ๆ แพรนวลกระชากมือกลับ แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างหงุดหงิด เขตต์ยิ้มอารมณ์ดี

ในบ้านเชียงราย คำแดงยิ้มเจื่อนสารภาพกับแพรนวล

“ป้าเห็นคุณเขตต์นอนตัวงอตรงโซฟาทั้งคืนแล้วสงสาร ก็เลยจัดห้องข้างล่างให้พัก”

“โดยไม่ถามแพรสักคำ ?” แพรนวลค่อนขอดคำแดง งอนมากกว่าจะโกรธ

“คุณเขตต์รักคุณแพรมากนะคะ  ถ้าต้องหย่ากันจริง ๆ ก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้”

แพรนวลนิ่งไป รับรู้ถึงเจตนาดีของคำแดง

“เกือบลืม... คุณปราณีโทรมาตอนคุณแพรออกไปตลาด  สั่งให้โทรกลับด้วยค่ะ”

“ขอบคุณค่ะป้า” ท่าทางแพรนวลเหมือนยังไม่อยากคุยกับปราณีตอนนี้