บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 11 หน้า 4
แพรนวลนอนยิ้มมองหลาวเปิงอย่างสุขใจเพราะคิดว่าเป็นเพียงความฝัน จนหลาวเปิงรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาเจอแพรนวล หลาวเปิงยิ้มสบตาแพรนวล “แม่หญิงแพรนวล”
แพรนวลเอะใจ ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าหลาวเปิงแล้วรีบชักมือออก “หลาวเปิง !”
แพรนวลตกใจระคนขัดเขิน เพราะหลาวเปิงยังตะกองกอดเธอไว้ในอ้อมอกอบอุ่นของเขา เสียงกระซิบที่ริมหูใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ นั้นกระทบแก้มนวลของเธอ “แม่หญิงหายไปไหน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?
แพรนวลระล่ำระลักถามกลับ “คุณเข้ามาได้ยังไง ?”
“จันสมบอกว่าแม่หญิงไม่สบาย ผมใช้กุญแจเปิดประตูเข้ามา แต่ก็ไม่พบแม่หญิง จนเผลอหลับไปบนเตียงนี้”
หลาวเปิงก้มหน้าชิดกับใบหน้าของแพรนวลอย่างร้อนรุ่มใจ
“ผมกลัวแม่หญิงจะไม่กลับมา กลัวจะไม่ได้พบแม่หญิงอีก”
“ถ้าคุณรู้ความจริง.. อาถรรพ์ของเตียงนี้อาจทำให้ฉันหายไปตลอดกาล”
“งั้นก็ไม่ต้องบอก ขอแค่แม่หญิงอยู่กับผมก็พอ” แพรนวลอึ้ง ใจเต้นระรัวจนทำตัวไม่ถูก
หลาวเปิงรู้สึกได้ถึงท่าทางขัดเขินและเกร็ง ๆ ของแพรนวล จึงค่อย ๆ ปล่อยเธอจากอ้อมกอดเพื่อให้คลายความตื่นเต้นลงไปบ้าง “ตีสองกว่าแล้ว แม่หญิงพักผ่อนเถอะครับ”
“ฉันนอนไม่หลับ”
ในสวนลั่นทม หลาวเปิงพาแพรนวลออกมาเดินเล่นในสวนลั่นทม สีขาวของดอกลั่นทมบนต้นและดอกลั่นทมที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นหญ้าพราวพร่างไปทั่วบริเวณตัดกับความมืดมิดยามค่ำคืน แพรนวลมองดอกลั่นทมสีขาวในสวน แล้วนึกถึงข้อความในจดหมายของกิ่งแก้ว
“จายปุ่งเล่าว่า เขาเป็นคนฝังไม้สักทองที่เหลือจากสลักสร้างบัลลังก์เจ้าฟ้าเวียงขินและแกะสลักหัวเตียงให้เจ้าเมืองบุญไว้ที่สวนลั่นทม” แพรนวลเดินไปหยุดอยู่ใต้ต้นลั่นทมต้นหนึ่งอย่างจดจำได้ไม่มีลืม
ตอนที่แพรนวลตื่นขึ้นมาในสวนลั่นทมของหอคำเป็นครั้งแรก
“ตรงนี้เป็นที่ฝังไม้สักทองที่เหลือจากสลักสร้างบัลลังก์เจ้าฟ้าเวียงขินและแกะสลักหัวเตียงให้เจ้าเมืองบุญใช่มั้ยคะ” หลาวเปิงแปลกใจ “แม่หญิงรู้ได้ยังไง ?”
แพรนวลมั่นใจว่าอาถรรพ์จากไม้สลักหัวเตียงทำให้ย้อนกาลเวลามาเวียงขินได้จริง แต่ไม่กล้าเล่าให้หลาวเปิงฟัง “ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง” หลาวเปิงเห็นสีหน้าที่สับสนและลำบากใจของแพรนวล จึงไม่อยากคาดคั้น
“ผมอยากพาแม่หญิงไปสถานที่ที่ทำให้ผมสบายใจ”