บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 11 หน้า 3
นาตยาเจ็บลึก เปลี่ยนเรื่องด้วยการเลื่อนมือไปแตะแก้มเขตต์อย่างพิจารณา
“คุณเขตต์ดูซูบไป” นาตยาเป็นห่วง “ทำงานหนักหรือพักผ่อนไม่พอคะ”
เขตต์รีบดึงมือนาตยาลงเพราะกลัวคนเห็น “อย่าทำแบบนี้”
“ขอโทษค่ะ นาตเป็นห่วงคุณมากจนลืมตัว นาตยาเสียงสั่นเครือด้วยความน้อยใจ น้ำตาคลอ
เขตต์ลำบากใจ สงสารนาตยาแต่ก็แอบเครียด เพราะกลัวแพรนวลรู้เรื่องนาตยาจนไม่ยอมให้อภัย
โถงบ้านที่เชียงราย แพรนวลอยู่ในชุดไทเขินของเจ้านางตองริ้ว เรือนผมมัดเป็นมุ่นมวยงดงามราวกับสตรีในภาพถ่ายโบราณ กำชับแหลมทอง “พรุ่งนี้ปลุกฉันแปดโมงเช้าเหมือนเดิมนะแหลม
“เพิ่งจะบ่ายสองโมง คุณแพรจะนอนแล้วเหรอครับ ?” สีหน้าของแหลมทองทั้งกังวลและห่วงใย
“ถึงจะมีผมคอยปลุก แต่ถ้าคุณแพรอยู่เวียงขินเกินเจ็ดวันเจ็ดคืนเหมือนคุณกิ่งแก้ว...”
แพรนวลเอื้อมมือไปจับบ่าแหลมทองอย่างปลอบใจ
“ฉันต้องหาทางช่วยไม่ให้คน ๆ หนึ่งถูกยิงในพิธีแต่งงานที่เวียงขิน”
“ใครครับ ?”
“ตอนนี้ยังไม่รู้”
“เมื่อเช้าคุณเขตต์ถามผมว่าทำไมคุณแพรชอบใส่ชุดพื้นเมืองแปลก ๆ”
“แหลมตอบว่าไง ?”
“ผมบอกว่าคุณแพรอยากแต่งตัวให้เข้ากับบรรยากาศทางเหนือครับ”
“ฉลาดสมกับที่ฉันไว้ใจ” แพรนวลดึงแก้มแหลมทองเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู แต่สีหน้าแหลมทองกลับเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของแพรนวลมากกว่า
ห้องนอนแพรนวล แพรนวลนอนมองดอกลั่นทมบนหมอนหัวนอน สีหน้าเต็มไปด้วยความความสุข เพราะกำลังจะย้อนกาลเวลากลับไปสู่เมืองเวียงขินในอดีตอีกครั้ง แพรนวลมองดอกลั่นทมที่เริ่มพร่ามัวจนกลายเป็นสีขาวหมุนวนพร้อมเสียงลมหวีดหวิว หมุนเร็วขึ้น... เสียงลมดังขึ้น... เหมือนกระแสลมที่พัดพาดอกลั่นทมหลุดจากขั้ว ล่องลอยพลิ้วพลัดเข้าไปสู่ความมืดของห้วงนิทรา
ห้องนอนหลาวเปิง ใบหน้าแพรนวลสะลึมสะลือตื่นเมื่อได้กลิ่นหอมรวยรินของดอกลั่นทมในความมืด แพรนวลพึมพำเหมือนคนละเมอ “ดอกลั่นทมหอมจัง” แพรนวลพลิกร่างกายที่นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มอันอบอุ่นคลุมร่างไวแค่เอว รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างบนเตียงนั้น แพรนวลลืมตาขึ้น พบว่านอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของหลาวเปิง ใบหน้าที่หลับใหลของหลาวเปิงใกล้ชิดกับใบหน้าแพรนวลมากจนน่าอาย “ฝันอีกแล้วเหรอ ?”