บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 18

ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์  ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน

หลังหอคำ ทองเพ็งกลบเกลื่อนสีหน้ามีพิรุธ เมื่อเห็นหลาวเปิงกับซานแปงก้าวเร็ว ๆ เข้ามา

หลาวเปิงถามทองเพ็ง “มีทหารติดตามพวกเจ้านางไปรึเปล่า ?”

“เจ้านางอยากขี่ม้าเป็นการส่วนตัวค่ะ”

“เชิงเขาด้านนี้ไม่มีทหารเวียงขินหรือทหารไทยเฝ้าอยู่เลย ถ้าเกิดอันตรายขึ้นจะทำยังไง”

ซานแปงเห็นสีหน้าเคร่งเครียดไม่สบายใจของหลาวเปิง “กลัวพวกอูซอซ่อนตัวอยู่แถวนั้นใช่ไหม ?”

หลาวเปิงผลุนผลันเดินออกไปอย่างไม่รอช้า ซานแปงรีบตามไปทันที ทองเพ็งร้อนใจ ไม่รู้จะส่งข่าวเตือนเจ้านางเรืองระยับยังไง “แย่แล้ว”

ป่าใกล้เชิงเขา แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วขี่ม้าตามหลังเจ้านางเรืองระยับมาถึงบริเวณเชิงเขา ที่เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่มากมายรอบตัว เจ้านางตองริ้วบอกแพรนวล “ใกล้ถึงแล้วค่ะ”

เจ้านางเรืองระยับหันกลับไปมองเจ้านางตองริ้วกับแพรนวลที่ขี่ม้าตามมา ยิ้มมีเลศนัย ก่อนจะควบม้านำห่างออกไป เจ้านางตองริ้วบังคับม้าให้วิ่งเร็วขึ้น แพรนวลขี่ม้ารั้งท้ายตามไป

เจ้านางตองริ้วกับแพรนวลชะลอความเร็วของม้าเมื่อมาถึงต้นไม้ใหญ่ตรงเชิงเขา ซึ่งแผ่กิ่งก้านทอดยาวออกไปปกคลุมจนทั่วบริเวณ  เจ้านางตองริ้วมองหาเจ้านางเรืองระยับ แต่กลับไม่พบแม้เงา เจ้านางตองริ้วแปลกใจ

“พี่เรืองระยับขี่ม้านำมาตลอด น่าจะถึงที่นี่ก่อนเรา”

“อาจจะกลับหอคำไปแล้ว” เจ้านางตองริ้วมองรอบ ๆ อีกครั้งอย่างตัดสินใจ “งั้นเรากลับกันเถอะค่ะ”

แพรนวลพยักหน้ารับคำ กำลังจะขี่ม้ากลับกับเจ้านางตองริ้ว เสียงปืนดังขึ้น เปรี้ยง !!! ม้าทั้งสองตัวตื่นตกใจ ร้องลั่น และยกขาหน้าทั้งสองขึ้น  แพรนวลจับเชือกบังคับม้าไว้แน่น แต่เจ้านางตองริ้วเสียหลักตกจากหลังม้าอย่างไม่ทันตั้งตัว “ว้าย!”

แพรนวลตกใจ “เจ้านาง!”

ป่าใกล้เชิงเขา เจ้านางเรืองระยับหยุดม้ากะทันหัน เมื่อหลาวเปิงขับรถพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้า ในรถมีซานแปงนั่งมาด้วย  เจ้านางเรืองระยับก้าวลงจากม้าอย่างสง่างาม หาทางถ่วงเวลา ขณะหลาวเปิงกับซานแปงรีบลงจากรถตรงมาหาเธอ “น้องตองริ้วกับแม่หญิงแพรนวลอยู่ไหน ?”