บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 18 หน้า 3
“คุณไม่มีทางผ่านทหารไทยตรงชายแดนเมืองเวียงขินไปได้”
อูซอหัวเราะร้าย “เข้ามาได้ ทำไมจะออกไม่ได้”
ในป่า หลาวเปิง ซานแปง เจ้านางเรืองระยับ เดินตามรอยหญ้าที่ถูกเหยียบราบเป็นทางเข้ามาในป่าลึกมากขึ้น
“พวกมันมุ่งหน้าเข้าไปในป่าทางทิศเหนือ”
“เราไม่รู้ว่าสองคนนั้นถูกจับไปจริงรึเปล่า และไม่รู้ว่าคนร้ายมีจำนวนเท่าไหร่” เจ้านางเรืองระยับรั้งแขนหลาวเปิง “กลับไปตามทหารมาช่วยเถอะ”
“กว่าทหารจะมาถึง น้องตองริ้วกับแม่หญิงแพรนวลคงถูกพาตัวไปไกลแล้ว”
หลาวเปิงมองป่ากว้างใหญ่ตรงหน้า รีบคิดหาหนทาง
กลางป่า อูซอคุมตัวเจ้านางตองริ้วกับแพรนวลไปอย่างใกล้ชิด ขณะเดินตามอองเฮียนและทหารอูซอที่มีอาวุธครบมือ กวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างระแวดระวัง เงาของใครคนหนึ่งปราดออกมาจากป่ารกชัฏข้างทาง ขวางหน้าพวกอูซอ อูซอชะงัก “แก...” หลาวเปิงถือปืนมั่นในมือ จ้องหน้าอูซอเขม็ง สายตาดุดันโกรธมาก
“อูซอ... ไอ้คนไม่มีสัจจะ”
ซานแปงถือปืนพุ่งออกมาดักทางด้านหลังพวกอูซอไว้ อองเฮียนและทหารอูซอต่างยกปืนขึ้นจ่อไปทางหลาวเปิงและซานแปงอย่างเตรียมพร้อม แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วดีใจที่เห็นหลาวเปิงกับซานแปงมาช่วย เจ้านางเรืองระยับหลบอยู่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่ง เฝ้ามองสถานการณ์ด้วยความเจ็บใจ เพราะทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้
กลางป่า อูซอส่งสายตามองไปโดยรอบ ไม่เห็นทหารเวียงขินมากับหลาวเปิงและซานแปงแม้แต่คนเดียว ซานแปงเหยียดปืนในมือตรง ต้องการขู่อูซอ อูซอและลูกน้องกระชับปืนในมือเตรียมตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน “ปล่อยตัวเจ้านางตองริ้วกับแม่หญิงแพรนวลซะ”
“แกสองคนจะขวางฉันได้เหรอ”
หลาวเปิงมองฝ่ายอูซอที่มีกำลังคนมากกว่า รู้ว่าสู้กันซึ่ง ๆ หน้า คงไม่มีทางชนะ
“สู้กันอย่างลูกผู้ชาย ตัวต่อตัว หมัดต่อหมัด”
“ถ้าฉันชนะ” หลาวเปิงสบตาแพรนวลกับเจ้านางตองริ้วราวกับต้องการบอกให้เชื่อใจเขา
“แกจะได้ทุกอย่าง” อูซอยิ้มกริ่ม “แต่มีข้อแม้”
หลาวเปิงมองอูซอด้วยความสงสัย ระแวงว่าจะมีลูกไม้อะไรอีก อูซอหันไปหาอองเฮียน อองเฮียนรีบเอาดาบสองเล่มจากทหาร1 มาให้อูซออย่างรู้หน้าที่ อูซอถือดาบไว้เล่มหนึ่งและโยนดาบอีกเล่มหนึ่งให้หลาวเปิง