บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 18 หน้า 2
“สองคนนั้นไม่ได้กลับมาทางนี้เหรอ ?”
“ผมยังไม่เห็นใครนอกจากเจ้านาง”
เจ้านางเรืองระยับแสร้งครุ่นคิด “หรือจะหลงป่า ?”
“น้องตองริ้วเคยขี่ม้ามาแถวนี้บ่อย ๆ ไม่มีทางหลงป่า”
หลาวเปิงสังหรณ์ใจไม่ดี บอกซานแปง “รีบตามหาน้องตองริ้วกับแม่หญิงแพรนวลเถอะ”
“ฉันไปด้วย”
“เจ้านางกลับไปรอที่หอคำดีกว่า”
“ฉันก็เป็นห่วงน้องตองริ้วเหมือนกัน” เจ้านางเรืองระยับยืนยันที่จะตามไป เพราะกลัวทุกคนจะล่วงรู้แผนของเธอกับอูซอ หลาวเปิงกับซานแปงลำบากใจ
ต้นไม้ใหญ่ เชิงเขา แพรนวลช่วยประคองเจ้านางตองริ้วลุกขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
เจ้านางตองริ้วกุมข้อมือขวา เจ็บแปลบ “เจ็บข้อมือค่ะ คงกระแทกตอนตกจากหลังม้า”
“ผมจะปลอบขวัญให้” แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วหันกลับหลังมา ตกใจที่เห็นอูซอ อองเฮียน ทหารอูซอจำนวนหนึ่งล้อมพวกเธอไว้ “อูซอ”
อูซอยิ้มเย็น แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วสบตากัน ข่มซ่อนความหวาดกลัวไว้ภายใต้ใบหน้างดงาม
“คุณยังไม่กลับพุกาม ?”
“ผมจะพามหาเทวีและนางฟ้าของผมกลับไปด้วย”
แพรนวลต่อว่า “ไม่รักษาคำพูด หลาวเปิงไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
“ถ้าหลาวเปิงกับซานแปงตาย ก็ไม่มีใครขัดขวางผมได้”
น้ำเสียงของอูซอราบเรียบเหมือนผิวน้ำที่ไร้คลื่น นัยน์ตาสีเหล็กของเขานิ่งราวไร้ชีวิต ทำให้แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วอดหวาดหวั่นไม่ได้ อองเฮียนถือกล้องส่องทางไกลวิ่งเข้ามาบอกอูซอ “มีรถจี๊ปมุ่งหน้ามาทางนี้ครับ”
หลาวเปิงขับรถมาถึงบริเวณต้นไม้ใหญ่เชิงเขา เห็นม้าสองตัวถูกผูกไว้ตรงต้นไม้แถวนั้น เจ้านางเรืองระยับแสร้งแปลกใจ “ม้าของน้องตองริ้วกับแพรนวล”
แพรนวลกับเจ้านางตองริ้วถูกอูซอ อองเฮียน และทหารอูซอ ควบคุมตัวให้เดินทางเข้าป่าลึกอย่างเร่งรีบ
อูซอชำเลืองมองแพรนวลกับเจ้านางตองริ้ว ขู่อย่างรู้ทัน “ยอมไปกับผมดี ๆ ก็จะไม่มีใครตาย”