บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 17 หน้า 3
ภาคินหันเก้าอี้ทำงานมาคุยด้วย “เท่านั้นยังไม่พอนะ ไอ้เดวิดตัวแสบยังอาสาเป็นตัวแทนญาติผู้เสียหายจะฟ้องเราด้วย”
ภูริชสงสัย “แต่ผลพิสูจน์หลักฐานออกมาแล้วไม่ใช่เหรอว่าพวกชาวบ้านที่ตายไม่ได้โดนกระสุนของพวกเจ้าหน้าที่ซะหน่อย”
“ใช่ เพราะมันเล่นงานเราตรงๆ ไม่ได้ไง ตอนนี้เลยกดดันให้ยุบหน่วยเฉพาะกิจเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น”
ภูริชกับทิชาฟังข้อสันนิษฐานของภาคินก็เครียดตามไปด้วย
พสุนอนทำหน้ากลุ้มใจอยู่บนเตียงในห้องพักจนแสงสุดาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่สังเกตได้เลยลุกขึ้นไปยืนข้างเตียง
“เลิกคิดเรื่องงานซักวันจะได้มั้ยดิน ห่วงสุขภาพตัวเองก่อนเถอะ”
พสุฝืนยิ้มรับคำของแสงสุดา โทรศัพท์มือถือของพสุก็ดังขัดจังหวะขึ้นมา พสุเขยิบตัวจะลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรลูกเดี๋ยวแม่หยิบให้” แสงสุดาเดินไปหยิบโทรศัพท์พสุที่กำลังชาร์จแบตอยู่ที่มุมห้องให้ แสงสุดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็เพ่งตาอ่าน “คนชื่อเดวิดโทรมาน่ะลูก”
แสงสุดาเดินหยิบโทรศัพท์ไปยื่นให้พสุที่เตียง พสุรับโทรศัพท์มาถือไว้อย่างลังเลว่าจะรับสายดีไม่ดี
แสงสุดามองพอจะรู้สึกได้ว่าพสุอยากคุยโทรศัพท์คนเดียวเอ่ยปากขอตัว “แม่ไม่ฟังหรอกจ้ะ ลงไปซื้อของข้างล่างก็ได้”
“ขอบคุณครับ” แสงสุดาหันมาค้อนลูกชายก่อนที่จะเดินออกนอกห้องไป พอเห็นว่าแสงสุดาออกไปพสุหันมาเอ่ยทักทาย “สวัสดีครับ”
ประตูห้องพักพสุถูกเปิดเข้ามาเป็นภูริช ทิชากับภาคิน เดินคุยกันเข้ามา ทั้งหมดต้องแปลกใจคนเมื่อเห็นเตียงคนไข้ว่างเปล่า พสุหายไป เหลือแต่เข็มน้ำเกลือที่ถูกถอดวางอยู่ ทุกคนต่างพากันตกใจ มองหน้ากันว่าพสุหายไปไหน กลัวพวกเดวิดจะมาทำร้าย
ภูริชวิ่งมาตามทางเดินในโรงพยาบาลอย่างร้อนใจที่พสุหายตัวไปจากห้อง ภาคินก็วิ่งมาอีกทางด้วยสีหน้ากระหืดกระหอบ
ภูริชถามอย่างร้อนใจ “เจอมั้ย” ภาคินส่ายหน้า
แสงสุดาเดินมาตามทางพร้อมถุงขนมในมือ ภูริชกับภาคินรีบวิ่งตรงไปหา
“แม่ครับเห็นพี่ดินมั้ยครับ”
“ก็อยู่ในห้องน่ะสิ แม่เห็นเค้าจะคุยโทรศัพท์แม่เลยลงมาซื้อของ”
ภาคิดเกรงใจแต่ก็ถาม “ใครโทรมา แม่รู้มั้ยครับ”
แสงสุดานึกๆ “ชื่อฝรั่งๆ หน่อยน่ะลูก”
ภูริชมั่นใจ “เรน ใช่มั้ยแม่”