บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 20 หน้า 3
"คุณย่าคะ...ไหนบอกจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วไงคะ" ช่อฟ้าเอ่ยขัดขึ้น
"ที่ย่าต้องพูดก็เพราะย่ารู้ว่าช่อยังดื้อ ไม่เชื่อย่า"
"ใช่ค่ะ ช่อไม่เห็นด้วย แต่ไม่ใช่เพราะช่อดื้อ"
"มีอะไรที่ไม่เห็นด้วย"
"คุณย่าพยายามโยนให้เป็นความผิดของผู้พัน แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเขา แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของคนที่เป็นซีลด้วย" ช่อฟ้าอธิบาย
“แล้วช่อคิดว่าเป็นความผิดของใคร"
"ความผิดของพวกคนร้ายน่ะสิคะ"
บุศยาเห็นชักแรงพยายามปรองดอง "ใจเย็นๆ นะพี่ช่อ... คุณย่าขา"
"ก็ได้ ย่าไม่เถียงว่าไม่ใช่ความผิดของผู้พัน แต่ต้นเหตุก็มาจากเขา อันนี้ช่อก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน"
"ปฏิเสธค่ะ"
อุบลมองหน้าช่อฟ้า "ช่อจะปฏิเสธว่าไง"
"คุณย่าจะตอบแทนทหารที่เขาทำงานด้วยความกล้าหาญและเสียสละเพื่อประโยชน์สุขของประชาชนอย่างพวกเราด้วยการไปปักป้ายว่าพวกเขาเป็นตัวซวยอย่างนั้นเหรอคะ"
อุบลเถียงไม่ออก ตัดบท "ยังไงมีแฟนเป็นหมอก็ยังดีกว่า"
ที่โรงอาหารของโรงพยาบาล บุศยากับพิธานทานข้าวด้วยกัน นั่งคุยกันเรื่องของช่อฟ้า
"ผมเห็นใจพี่ช่อแล้วก็เข้าใจคุณย่าเหมือนกัน"
"นั่นสิคะ บุศอยู่ตรงกลาง ไม่รู้จะพูดยังไง"
"คุณย่าท่านพูดถูกนะ โชคดีที่ผมเป็นหมอ ไม่อย่างนั้นเราอาจจะเจอปัญหาแบบนี้เหมือนกัน"
"ไหนๆ พูดเรื่องนี้แล้ว..." บุศยาเปิดกระเป๋าหยิบโบชัวร์การท่องเที่ยวสิบกว่าแผนขึ้นมา
"อะไรอ่ะ"
"จะไปเที่ยวที่ไหนดีคะ นี่ บุศมีมาให้เลือกเพียบเลยค่ะ อันนี้โซนเอเชีย อินเดีย จีน ญี่ปุ่น อันนี้ยุโรป มีสวิส ฝรั่งเศส สเปน หรือจะเอาแบบอินดี้ มีเมืองมายัน ป่าอเมซอน เอเวอร์เรสต์ กะขั้วโลกใต้"
"อืม...อันนี้ก็ไกล อันนี้ก็แพง อันนี้ก็อันตราย"
"อ้าว แล้วจะไม่ไปเลยเหรอ"
“ใครบอกล่ะ ไปหมดนี่เลยก็ได้ ขอแค่มีบุศไปกับผมด้วย"
"ฮิ้วววว"
พิธานกับบุศยายิ้ม จับมือกัน มองหน้ากันหวานหยด ห่างออกไป ช่อฟ้อเดินมาเห็น พอดี ช่อฟ้าอึ้งไปรู้สึกเศร้าที่ความรักของเธอไม่ได้หวานซึ้งแบบคู่นี้ หญิงสาวจึงเดินหลบเลี่ยงที่จะได้ไม่ให้บุศยาเห็นเธอ แล้วเดินจากไปเงียบๆ