บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 12 หน้า 2
ช่อฟ้าเดินเข้ามาในห้อง ชิดจันทร์นั่งอยู่บนเก้าอี้แววตาไม่รับรู้ โทรทัศน์ในห้องเปิดอยู่ ใจไม่อยู่ในห้อง
ช่อฟ้ามองชิดจันทร์รู้สึกเศร้าอธิบายไม่ได้ เดินไปนั่งคุกเข่าข้างหน้าชิดจันทร์ “แม่คะ...แม่ได้ยินช่อมั้ยคะ วันนี้...วันนี้ช่อรู้สึกไม่ดีเลยค่ะแม่...ช่ออยากจะพูดกับใครซักคน แต่คงไม่มีใคร เข้าใจ แม่คะ...ช่อรู้ว่าแม่คงเข้าใจช่อ...ช่ออยากให้แม่รู้ว่าวันนี้ช่อแย่แค่ไหน ไม่รู้เพราะอะไร”
ช่อฟ้าซบกับตัก ชิดจันทร์แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ช่อฟ้าไม่เห็นว่าชิดจันทร์ค่อยๆ ก้มหน้าลงมาดู สีหน้าชิดจันทร์เรียบเฉยค่อยๆ เอามือมาวางบนหัวช่อฟ้า หญิงสาวตกใจรีบเงยหน้ามองชิดจันทร์ อีกฝ่ายมีดวงตาไร้ความรู้สึก มือที่จับหัวช่อฟ้าตกลงข้างตัว
ช่อฟ้าสีหน้ามียิ้มความหวังเช็ดน้ำตา “แม่คะ ... แม่ ... แม่ได้ยินช่อใช่ไหมคะ”
ใจเปิดประตูเข้ามามือถือถุงขนมมาด้วย “คุณหมอ”
“ใจ...เมื่อกี้คุณแม่เอามือวางบนหัวฉันนะ”
ใจรีบเดินมานั่งข้างๆ “เหรอคะ...เมื่อวานก็หันหน้ามาหาหนู...ตั้งแต่คุณหมอมาคุยกับคุณแม่บ่อยๆ หนูว่าคุณแม่ดีขึ้นนะคะ”
ช่อฟ้ายิ้มมองชิดจันทร์อย่างมีความหวัง
หน้าห้องพักคนป่วยชิดจันทร์ นาวินกำลังพูดโทรศัพท์อยู่กับวันชนะ“พวกมันเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม”
“พวกมันยังเงียบๆ...ไม่ต้องห่วงที่บ้านนะมีตำรวจไปคอยดูที่บ้านเต็มที่แล้ว”
“ขอบคุณมากเพื่อน ... ฉันค่อยหายเป็นห่วงพ่อกับแม่หน่อย”
“ไม่เป็นไร...ถ้าวันนี้ฉันไม่ส่งตำรวจไป...มีหวังไอ้บิ๊กด่าฉันไม่เลิกแน่ ...โทรมาย้ำแทบจะทุกชั่วโมง”
นาวินหัวเราะ เขาเห็นช่อฟ้าเดินออกมาจากห้องพักชิดจันทร์ จึงรีบวางสาย “ขอบคุณมาก ... แล้วเจอกัน” นาวินเก็บโทรศัพท์แล้วมองช่อฟ้ายิ้มๆ
หลังออกจากโรงพยาบาล นาวินพาช่อฟ้ามาทานอาหารแห่งหนึ่ง นาวินนั่งทานเงียบๆ มองดูช่อฟ้าที่กำลังพูดโทรศัพท์กับอุบล
“คุณย่าไม่ต้องห่วงค่ะ...ช่ออยู่กับนาวิน...ไม่ดึกหรอกค่ะ คุณย่านอนนะคะ ไม่ต้องรอช่อหรอกค่ะ...ค่ะ…ค่ะ” ช่อฟ้าวางหู
นาวินมองมายิ้มๆ “เวลาที่คุณไม่อยู่บ้าน...คุณย่าต้องอยู่คนเดียวเหรอครับ”
“มีพี่ตุ้มค่ะ...เค้าอยู่บ้านหลังเล็กๆในสวน คอยดูสวนของคุณย่า...ถ้าคุณย่าต้องการอะไรก็จะเรียกพี่ตุ้มมา”
“ไว้ใจได้เหรอครับ”
“ไว้ใจได้ค่ะ...แม่เค้าเอามายกให้คุณย่าตั้งแต่เด็กๆ เมื่อก่อนก็อยู่ที่บ้าน พอเค้าโต คุณย่าก็เลยปลูกบ้านเล็กๆ ให้อยู่ในสวน ...จะได้ดูแลคนงานที่คุณย่าจ้างมาทำสวนด้วย...ไม่ต้องห่วงค่ะ” ช่อฟ้าส่งยิ้มหวานให้นาวิน
“จะไม่ห่วงได้ยังไง ยิ่งเห็นคุณไม่สบายวันนี้ ผมรู้ตัวเลยว่าผมเป็นห่วงคุณมาก” นาวินมองช่อฟ้าอย่างห่วงใย
“ฉันเป็นหมอนะคะ...ดูแลตัวเองได้...คุณน่ะแหละ...ต้องไปทำงานไกล ไปหลายวัน น่าเป็นห่วงมากกว่า”