บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 12 หน้า 4
สร้อยมณียิ้มเอาใจ“แม่อยากให้ลูกพาน้องสุปรียาไปทานข้าวจ้ะ แม่อยากให้รู้จักกัน”
“ก็เคยรู้จักแล้วนี่ครับ”
“เห็นหน้ากันแป๊บเดียว ... ลูกก็รีบขอตัวไปนอน จะเรียกว่ารู้จักกันได้ไง...น้องสวยไหมล่ะ”
“ก็ดีครับ”
“ก็ดีอะไร...น้องสวยนะ นะลูกนะ...เย็นนี้แม่จะนัดน้องไปทานข้าวกับลูก”
นาวินเลิกอ่านหนังสือพิมพ์ ทุเรียนเอาถ้วยซุปกับจานขนมปัง และไข่ต้มมาให้นาวิน
“แม่ครับ ... ผมมีแฟนแล้ว”
“ผู้หญิงที่ไหน...”
“แม่ก็เคยเห็นแล้ว ... คุณหมอที่รักษาผมไง”
ทุเรียนยิ้มดีใจ “โอ้..พี่ตี๋...คุณหมอคนสวยๆ ใช่มั้ยคะ” นาวินพยักหน้ายิ้มๆ แล้วตักซุปทาน “นึกแล้วเชียว...ทุเรียนเห็นพี่ตี๋มองคุณหมอตางี้” ทุเรียนหันไปเห็นหน้าสร้อยมณีที่ถลึงตาใส่เลย ไม่กล้าพูดต่อ
“นาวิน...แน่ใจเหรอลูก” สร้อยมณีถามย้ำ
นาวินหยุดทานมองหน้าสร้อยมณี “แม่ครับ...เรื่องนี้ผมตัดสินใจเองดีกว่า”
ผู้เป็นแม่ไม่รู้จะพูดต่อยังไง หันไปมองหน้าทุเรียนซึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆ
ที่บ้านของเธียรชัย เธียรชัยดูรูปแก้ว และรูปบ้านนาวินสีหน้าใช้ความคิด
“คุณคิดจะทำยังไงกับพวกมัน...ตอนนี้ตำรวจผลัดกันเฝ้าบ้านพวกมันแทบจะตลอดเวลา” เสี่ยซ้งเอ่ยถาม
เธียรชัยเปรย “เล่นงานที่บ้านมันไม่ได้...ก็เล่นงานมันนอกบ้าน”
“ถ้าผมเป็นคุณ ... ผมจะหาวิธีที่ดีกว่านั้น”
เธียรชัยมองหน้าเสี่ยซ้ง“วิธีอะไร...พวกมันถล่มเราขนาดนี้จะใช้วิธีไหนอีก ต้องฆ่าพวกมันให้ได้”
“หาทางซื้อตัวพวกมัน”
เธียรชัยโยนรูปบ้านนาวินให้เสี่ยซ้งดู“ดูบ้านมันสิ...พ่อมันรวยขนาดนี้จะไปซื้อตัวมันได้ไง ดีไม่ดีมันหัวเราะใส่หน้า”
“แล้วตำรวจนั่นล่ะ” เสี่ยซ้งย้อนถาม
“ยาก...สมัยนี้ทำไม่ได้ง่ายๆ แล้ว”
“ผมไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรที่เงินทำไม่ได้...ผมไปจัดการให้ก็ได้ เรื่องแบบนี้ผมถนัด”
“ไม่ต้อง..เรื่องนี้ผมจัดการเอง”
“ถ้าคุณคิดว่าคุณทำได้ก็ลองดู” เสี่ยซ้งสีหน้าเยาะเย้ย
เธียรชัยหยิบรูปแก้วมาดู “แต่ถ้าไม่ได้ผล...เสี่ยหยุดออกความเห็นได้แล้วนะ” เขาจ้องหน้าเสี่ยซ้งอย่างไม่ยอมให้ เหนือกว่า