บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ที่พักแรมทัพควาย วันใหม่ เสียงแคนเศร้าๆ อารมณ์หม่นๆ โทนคุยกับนายฮ้อยเคนที่บริเวณเกวียนพัก

“ข้อยจัดการให้ตำรวจมาเอาศพของเสือปรายไปแล้วนายฮ้อย”

“ขอบใจเจ้าหลายผูซอย”

“อีกเฮื่องนายฮ้อย..ที่เสือปรายเว้าก่อนตาย ข้อยกำชับให้แสงโสม บักมืด บักสีโหห้ามเว้าให้ไผในทัพควายฮู้เด็ดขาดแล้ว”

“แต่ข้อยบ่ได้สั่งเจ้า”

“ข้อยฮู้ว่าเป็นเฮื่องสำคัญกับขวัญกำลังใจของหมู่เฮา บ่อยากให้ทุกคนคึดโทษว่า ที่เฮาต้องพ้ออันตรายมาตลอดทาง ต้องเสียพวกพ้องไปหลายก็ย่อนว่า….”

“ย่อนว่ามีนายฮ้อยเป็นต้นเหตุ แทนที่สิพาคนมาค้าควาย แต่กลับพาคนมาตายย่อนเฮื่องส่วนโต”

โทนชะงัก “นายฮ้อย”

นายฮ้อยเคนพยายามยิ้มอ่อนตบบ่าโทนให้สบายใจ “ขอบใจผูซอย..ที่เป็นห่วงข้อย เจ้าไปซอยข้อย เบิ่งแยงหมู่เฮาเถาะ คั่นบ่มีหยังแล้ว เฮาคงออกเดินทางกันต่อมื้อนี่เลย”

โทนพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป นายฮ้อยเคนมองตามโทนแล้วหันไปอีกทางด้วยสีหน้าครุ่นคิด

คำแก้วหลบมาอยู่คนเดียวด้วยความรู้สึกเจ็บปวด กับความจริงที่ประเดประดังเข้ามาทำให้ต้องหนักใจ

เหตุการณ์ที่เสือคำแสนลอบมาที่บ้านทำร้ายเธอ แล้วฆ่าเอื้อยคำแพงตายต่อหน้าต่อตา

“ผู..ผู…ผูที่ฆ่าจันแดง..ก็..ก็คือ….” ทุกคนเข้ามาล้อมรอบเสือปรายที่กำลังจะตายทุกที..ทุกที

“คือ…เสือ..เสือคำแสน..มัน..มันกำลังฝึกวิชาอาคมอยู่กับ..กับนายฮ้อยผี...อยู่ที่ดง..ดง  พญาเย็น...เพื่อ..เพื่อเตรียมโตตามล่า..ฆ่านายฮ้อยทมิฬกับพวกให้ตายเบิ่ดทุกคน”

คำแก้วรู้สึกเจ็บใจ โกรธแค้นจนน้ำตาคลอเบ้า ที่รู้ว่าคนที่ฆ่าพี่สาวตัวเองตายยังมีชีวิตอยู่ และยังไม่หยุดตามล่าพวกตน ระหว่างนั้นนายฮ้อยเคนเดินเข้ามาตามหาคำแก้วจนเจอ “คำแก้ว…”

แต่คำแก้วยังอยู่ในห้วงความคิดที่สับสน ไม่รู้จะจัดการกับความคิดนี้ยังไง ภาพของเสือคำแสนที่ฆ่าเอื้อยคำแพง ยังวนเวียนให้ยิ่งโกรธแค้น นายฮ้อยเคนเข้าไปแตะไหล่ “คำแก้ว”