บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 27 หน้า 2
คำแก้วสะดุ้งหันไปคว้าขวานที่ปักกับขอนไม้อยู่หันมาอย่างตกใจเกือบจะทำร้ายนายฮ้อยเคน นายฮ้อยเคนจับข้อมือไว้ได้..หมับ !! คมขวานห่างจากหน้าไปนิดเดียว
“อ้ายเคน ??!!..ข้อยขอขมา” คำแก้วรีบลดมือลงแล้วโยนขวานทิ้ง
นายฮ้อยเคนเข้าใจความรู้สึก “คึดว่าอ้ายเป็นเสือคำแสนแม่นบ่คำแก้ว”
คำแก้วชะงัก “เอ่อ..บ่แม่นดอก ข้อยตกใจซื่อๆ ก็ย่อนว่าอ้ายเข้ามาบ่ให้ซุ่มให้เสียง”
พูดเสร็จคำแก้วไม่อยากอยู่คุยกับนายฮ้อยเคนอีก จึงรีบหันไปเก็บฟืนที่ผ่าเอาไว้แล้วใส่ตระกร้าจะเดินออกไป แต่นายฮ้อยเคนจับมือคำแก้วรั้งไว้
“เซาคำแก้ว..ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่เจ้าบ่ยอมเว้าอีหยังกับอ้ายจักคำ อย่าคึดว่าอ้ายบ่ฮู้ว่า เจ้ากำลังคึดอีหยังอยู่ เสือคำแสนมันฆ่าคำแพง แทนที่มันควรสิตายชดใช้กรรม แต่มันกลับยังอยู่ คอยตามรังควาญเฮาอีก..ความผิดนี่บ่แม่นมาจากผูได๋ดอก..นอกจากอ้าย”
“อ้ายเคน…”
“อยากสิด่าอยากสิติอ้ายจังได๋ก็เว้ามาโลด..คั่นซอยให้เจ้าได้ระบายความเจ็บแค้น ความผิดหวังในโตอ้าย..อ้ายยอม” คำแก้วนิ่งมองนายฮ้อยเคนน้ำตาคลอ “อ้ายเคน..ข้อย..ข้อยบ่อยากเว้าเฮื่องนี่อีก การเดินทางค้าควายยังบ่จบ ข้อยมีงานอีกหลายต้องไปเฮ็ด” คำแก้วพูดแค่นั้นแล้วแกะมือนายฮ้อยเคนออก ก่อนจะเดินออกไป
“คำแก้ว….” นายฮ้อยเคนมองตามหนักใจ
ที่บริเวณกองเกวียน ทุกคนยกเว้น เฒ่าอ่ำ สุบิน จันทา มองหน้ากันอย่างสงสัยกับเรื่องที่ทั้ง 3 เอามาเล่า
“โอ้ย..เว้าไปเรื่อยสูกะดาย..ข้อยบ่เชื่อดอก..คนมันกำลังสิตายมันสิเว้าอีหยังก็ได้”
“เอ้าบักอ่วม !! คนกำลังสิตายแล้วมันสิเว้าเฮื่องที่บ่เกี่ยวกับมันไปเฮ็ดหยังล่ะ ?”
“มันก็อาจสิจงใจขู่ให้นายฮ้อยย่าน บ่กล้าเดินทางไปค้าควายต่อก็ได้”
“บักเข่งเว้ามามีเหตุผล เซาเอาเฮื่องไร้สาระจังซี้มาเว้าให้ฟังได้แล้ว..ไปๆๆ แยกย้าย”
สุบินห้าม “เดี๋ยวๆๆๆ...ข้อยเอาเฮื่องสำคัญกับซีวิตหมู่เฮามาเตือน แต่ยังมาหาว่าข้อยขี้ตั๊วอีก มันน่าป๋าให้ตามไปตายหมู่กับนายฮ้อยอีหลี”
จันทาเสริม “เออ..กูก็ว่าจังซั่น ขืนเฮายังตามไปนำ นายฮ้อยทมิฬผูเดียวคงรับมือเทิ้งเสือคำแสน เทิ้ นายฮ้อยผีบ่ได้ดอก..ได้ตายคักๆกันเบิ่ดนี่แน่” คำพูดของจันทาทำเอาทุกคนเริ่มชะงัก จากที่กำลังจะเดินออกไปเริ่มหันมามองหน้ากัน บุญเพ็งเริ่มเห็นด้วย “กูว่า..ที่มันเว้ามาก็น่าเป็นห่วงอีหลีว่ะ คั่นเป็นเฮื่องจริง เสือคำแสนเทิ้งโหดเทิ้งชั่ว แฮงไป ฝึกอาคมกับนายฮ้อยผีอีก..แค่คึดกูก็ขนตั้งเบิ่ดโตแล้ว”