บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 16

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

บริเวณถนนลูกรัง นายฮ้อยเคนเดินนำหน้าผู้ช่วยถึกกับผู้ช่วยโทนเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม สายตาก็พยายามมอง หาร่องรอยบางอย่างเพื่อตามหาคำแก้ว โทนร้อนใจ

“นั่นนายฮ้อยก้มหน้าก้มตาเฮ็ดหยังอยู่วะ บ่ฟ้าวไปตามหาคำแก้วจักเถือ”

“ชู่ว์..นายฮ้อยกำลังหาฮ่องฮอยของคำแก้ว”

นายฮ้อยเคนพบบางอย่างที่พื้น เป็นเศษเม็ดกระถินถูกโรยทิ้งเอาไว้เป็นหย่อมๆ

“ทางนี่..คำแก้วถิ่มฮอยให้เฮาตามไปซอย”

“ฮอยอิหยังล่ะนายฮ้อย ข้อยเห็นแต่ในหมากกระถินเต็มพื้น”

“ในหมากกระถินนี่ล่ะ..ข้อยเคยสอนคำแก้วตอนเป็นเด็กน้อยเวลาไปหาของป่า คั่นย่าน หลงทางก็ให้โฮยในหมากกระถินบอกทางเอาไว้”

“จังซี้นี่เอง..จั่งซั่นเฮาฟ้าวตามฮอยในหมากกระถินไปซอยกันเถาะ”

นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ แล้วรีบเดินตามรอยเม็ดกระถินไป

ในป่าช้า คำแก้วกับบัวเขียวกอดกันกลม ท่ามกลางคมเขี้ยวความน่ากลัวของผีปอบสาว 2 ตัวที่พร้อมเล่นงาน

บัวเขียวกลัวกอดคำแก้วแน่น “คำแก้ว..พวกมันฆ่าเฮาคักคัก...สิเฮ็ดจังได๋บาดทีหนิ”

“บ่ต้องย่านมันเอื้อย..ข้อยสิซอยเอง”

คำแก้วดันให้บัวเขียวให้หลบข้างหลังตน แล้วก้มหยิบท่อนไม้ขนาดเหมาะมือขึ้นมา

“กูบ่ยอมให้พวกมึงจกตับควักไส้กูดอกอีผีปอบ !! เข้ามา !!”

ผีปอบแยกเขี้ยวน่ากลัว แล้วพุ่งเข้าเล่นงาน คำแก้วฟาดท่อนไม้ใส่หน้ามัน...ผั๊วะ !! ผีปอบชะงักหน้าหันตามแรง แต่ไม่สะดุ้งสะเทือนกลับยิ่งแสยะยิ้มน่ากลัวกว่าเดิม คำแก้วเลยเงื้อไม้จะฟาดมันอีกที หมับ !! ผีปอบยกมือขึ้นรับไม้แล้วบีบทีเดียวท่อนไม้หักคามือ คำแก้วอึ้งหน้าเสีย มันตบหลังมือทีเดียวใส่หน้า คำแก้วกระเด็นไปล้มกลิ้ง บัวเขียวตกใจร้องลั่น “คำแก้ว !!”