บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 16 หน้า 4
บัวตองพูดเสร็จก็กัดเข้าที่ซอกคอพ่อธรรมทันที..อ๊ากกกก..พ่อธรรมส่งเสียงร้องเจ็บปวดโหยหวน ขณะที่นายฮ้อยเคนตัดสินใจใช้มีดอาคมพุ่งเข้าไปฟันที่กลางหลังบัวตอง..ฉั๊วะ !!! บัวตองส่งเสียงร้องเจ็บปวดครวญคราง ร่างลุกติดไฟด้วยฤทธิ์เดชดาบอาคม แต่ยังหันมากราดเกรี้ยวกับนายฮ้อยเคน
“นาย..นายฮ้อยทมิฬ !! มึงบ่แม่นนายฮ้อยคนดีมีคุณธรรมดอก..มึงซอยคนชั่วอย่างมัน มึงก็ชั่วคือกันกับนายฮ้อยผีพวกมันนั่นแหละ”
“กูเป็นนายฮ้อยค้าควายซอยชาวบ้านเถาะนั่น กูบ่แม่นซุมเดียวกับนายฮ้อยผี !!”
บัวตองเริ่มทรุดลงไฟลุกไฟไหม้ไปทั้งตัว มันมองนายฮ้อยเคนอย่างสมเพชและหัวเราะเยาะใส่
“หึๆๆ...กูสิถ่าเบิ่ง !! คุณธรรมที่มึงยึดมั่นถือมั่นซอยพาซุมมึงไปถึงเมืองล่างบ่ได้ดอก ความทุกข์ยาก ความเห็นแก่โต สิเฮ็ดให้ซุมมึงตายห่ากันเบิ่ด..บักนายฮ้อยทมิฬ !!!”
บัวตองสาปแช่งนายฮ้อยเคน ก่อนจะทรุด ไฟลุกท่วมตัวจนมอดม้วยไม่เหลือซาก ส่วนพ่อธรรมพยายามกระเสือกกระสนไปคว้าห่อสมบัติที่ตกพื้นอยู่อย่างน่าสมเพช นายฮ้อยเคนหันไปเห็น เลยเข้าไปหยิบห่อสมบัตินั่นขึ้นมา
“นาย..นายฮ้อย..ซอย..ซอยข้อยแน..ข้อยยังบ่อยากตาย” นายฮ้อยเคนนิ่งมองพ่อธรรมด้วยสายตาเคร่งเครียดจริงจัง “เจ้าเป็นลูกน้องนายฮ้อยผี แม่นอย่างที่บัวตองเว้าอีหลี ?”
“แม่น..แม่นแล้ว...ซอย..ซอยข้อยแน...ข้อยบ่อยากตาย”
พ่อธรรมอ้อนวอนขอร้อง ด้วยสภาพที่บาดเจ็บสาหัส เลือดทะลักออกมาจากคอไม่หยุด นายฮ้อยเคนนิ่งมองอย่างตัดสินใจ
ถนนลูกรัง โทนประคองพาบัวเขียวจะพากลับทัพควาย ส่วนคำแก้วกับถึกเดินตามหลัง คำแก้วยังเป็นห่วงนายฮ้อยเคน “บ่ต้องห่วงดอกคำแก้ว อาคมนายฮ้อยทมิฬ จัดการผีปอบได้อยู่แล้ว”
“แต่ข้อยบ่ได้ย่านแค่ผีปอบเถาะนั่นผูซอย คนนี่แหละที่เป็นตาย่านกว่า”
“เจ้าหมายถึง”
คำแก้วพยักหน้ารับ “แม่นแล้ว..ข้อยไว้ใจพ่อธรรมบ่ได้” คำแก้วตัดสินใจ
“เจ้าพาเอื้อยบัวเขียวกลับ ทัพควายไปเถอะ ข้อยสิตามไปซอยนายฮ้อย”
“ข้อยป๋าให้เจ้ากลับไปผูเดียวบ่ได้ ข้อยสิไปนำ” ถึกหันไปบอกโทน “ผูซอยโทนพาบัวเขียวกลับไปก่อนเด้อ ข้อยกับคำแก้วสิกลับไปซอยนายฮ้อย”