บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 9 หน้า 2
“ชูนาม…”
ชูนามยกมือห้ามไม่ให้ปานรุ้งพูด “คุณไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมเข้าใจทุกอย่างดีว่าไอ้กุ๊ยอย่างผมจะไปสู้อะไรกับนายทหารเรือได้”
“ชูนาม ..ได้โปรด ..ตอบคำถามรุ้งสักอย่างได้ไหม ?”
ชูนามปรายตามองปานรุ้งอย่างคิดๆว่าปานรุ้งดูเหมือนมีอะไร จึงหันหน้าไปมองปานรุ้งด้วย สีหน้าสุดเศร้า “คุณยังต้องการจะถามอะไรจากผมอีกเหรอ ?”
“คุณรักฉันไหม ?”
ชูนามมองอย่างชะงัก ในใจคิดว่าปานรุ้งต้องมีอะไรแน่ๆ “สุดหัวใจ”
“รัก..โดยที่หวังอะไรแลกเปลี่ยนรึเปล่า”
ชูนามจับมือปานรุ้งมาจูบ “คุณก็รู้ ..ต่อให้คุณมีแต่ตัว ผมก็รักคุณ”
ปานรุ้งค่อยๆ เอามือประคองหน้าชูนามอย่างทะนุถนอมด้วยความตื้นตัน “งั้นฉันก็คิดไม่ผิด …”
ชูนามมองปานรุ้งอย่างสงสัย “คิดไม่ผิดเรื่องอะไรครับ ?”
ปานรุ้งมองชูนามด้วยสีหน้ามี ความคิดอะไรบางอย่างในใจ !!
เช้าวันใหม่ ที่บ้านสมุทรเทวา ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยซุ้มดอกไม้ตลอดทางจากประตูรั้ว จนถึงหน้าประตูเข้าบ้าน กอบ น้อย และเด็กรับใช้คอยเสิร์ฟน้ำให้แขกที่ทยอยมาร่วมงานแต่งงานแต่เช้า
ยายปิ่นกับแจ่มช่วยกันเอาของว่างมาเติมที่โต๊ะ วางอาหารให้แขกได้ตักรับประทานรองท้อง ตอนเช้า คมขวัญเดินออกจากบ้านมองแขกและรอบๆ งานว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องบ้าง
น้อยถือถาดเสิร์ฟน้ำมาทางคมขวัญ “คุณนายดื่มอะไรไหมคะ ?”
คมขวัญมองน้อยอย่างตกใจ “อ้าว ! น้อย ! เธอมาเสิร์ฟน้ำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ไปช่วยรุ้งแต่งตัว !”
“เมื่อคืนคุณรุ้งบอกน้อยว่าไม่ต้องช่วยค่ะ คุณรุ้งจะแต่งหน้าแต่งตัวเอง”
คมขวัญแปลกใจ “อะไรนะ ? ..ชุดไทยอย่างนั้น รุ้งจะแต่งเองคนเดียวได้ยังไง นี่ใกล้ฤกษ์ขันหมากจะแห่มาแล้วด้วย” คมขวัญถอนใจหงุดหงิด “..ไม่ได้เรื่องเลย” เธอรีบเดินเข้าบ้านเพื่อขึ้นห้องไปหาปานรุ้ง
คมขวัญยืนเคาะประตูห้องปานรุ้ง “รุ้ง ! ..แต่งตัวเสร็จรึยังลูก ?” เงียบ ! ไม่มีเสียงตอบจากในห้อง คมขวัญเคาะประตูอีก “รุ้ง ! เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก ขบวนขันหมากจะมาแล้วนะลูก !” เงียบ ! ไม่มีเสียงตอบจากในห้อง
คมขวัญเริ่มเอะใจ เคาะประตูถี่ขึ้นพร้อม เรียกปานรุ้งต่อ “รุ้ง ! รุ้ง ! เปิดประตูให้แม่สิ ! รุ้ง ! ได้ยินแม่ไหม !”
เกื้อกับปริญญาเดินขึ้นบันไดมาเพราะได้ยินเสียงคมขวัญ
คมขวัญมองเกื้อกับปริญญา “เกื้อ ! ปริญญา ! มาช่วยกันเปิดประตูห้องรุ้งที !”