บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 14

ที่บ้านสมุทรเทวา เกื้อแอบมาหากอบกับยายปิ่น “คุณปริญญาโดนยิง ...ส่วนคุณนายก็ยังไม่ฟื้น แล้วคุณหนูล่ะ คุณหนูเป็นยังไงบ้าง ?” 

ยายปิ่นอดพูดเหน็บไม่ได้ “มาถึงก็ถามแต่คนอื่น เคยคิดถามสารทุกข์สุขดิบพ่อแม่บ้างไหม ?” 

กอบเข้าข้างเกื้อ “ก็ลูกเห็นแกสบายดี มันจะถามทำไม คุณหนูสิ..เป็นทุกข์กว่าแก ก็ต้องเห็นใจคุณหนู” 

“เหอะ! จะไปเห็นใจลูกอกตัญญูทำไม...เรื่องอย่างนี้เอ็งช่วยไม่ได้หรอกเกื้อ มันเป็นเรื่องของกรรมใครกรรมมัน! ลูกที่ทำร้ายจิตใจพ่อแม่ให้น้ำตาตก เค้าเรียกลูกทรพี คอยดู..มันจะต้องตกนรกทั้งเป็น ยิ่งกว่านี้หลายสิบเท่า!” 

ที่โรงพยาบาล ภายในห้องพักฟื้นของคมขวัญ คมขวัญยังนอนนิ่งโดยมีเครื่องช่วยหายใจและสายน้ำเกลือระโยงระยาง ปานรุ้งเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ คนเดียวมาหยุดมองดูแม่ที่ปลายเตียงแล้วน้ำตาไหล จากนั้นเดินไปนั่งข้างเตียง เอามือไปกุมมือของแม่มาแนบแก้มตัวเองช้าๆ 

“แม่...หายเร็วๆ นะคะ...รุ้งซื้อละมุดมาฝากเยอะแยะเลยล่ะ...น้อยบอกว่าแม่ชอบคว้านเม็ดละมุดแล้วแช่เย็น แม่ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะคะ...จะได้สอนรุ้งคว้านเม็ดละมุด รุ้งอยากทำให้แม่กิน แม่จะได้ชื่นใจ...” 

หนังสือพิมพ์หมุนติ้วเข้ามากลางเฟรมเห็นตัวหนังสือพาดหัวว่า “ฟื้นคดีชูนาม อาการหนักโดนหลายกระทง”

ร้อยกรองมายืนเกาะกรงขังดูลูกชายที่ติดคุกอยู่ ทั้งคู่ระล่ำระลักอาวรณ์กันสุดๆ

ปานรุ้งยังคงมาเยี่ยมคมขวัญที่ห้องพักฟื้นอย่างสม่ำเสมอ “แม่ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอกค่ะ...เดี๋ยวพอแม่หายนะ รุ้งจะเป็นคนทำงานหาเงินเข้าบ้าน จะดูแลทุกอย่างแทนแม่..แม่จะได้พักผ่อน รุ้งสัญญา...รุ้งจะไม่เหลวไหลอีกแล้ว  แม่คอยดูสิ...” 

ปานรุ้งอุ้มปานเทพที่กำลังงอแง โดยที่มีน้อยและเกื้อคอยช่วยดูแลเลี้ยงปานเทพด้วยอีกแรง

“แต่ที่สำคัญแม่ต้องหายนะคะ...หายมาดูลูกของแม่เลี้ยงหลาน...ว่ารุ้งเลี้ยงลูกให้ได้ดีเหมือนที่แม่เคยเลี้ยงเปี่ยมขวัญกับรุ้งไหม...” ปานรุ้งเอ่ยชวนคุยกับคมขวัญ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง

ปานรุ้งนั่งกอดหมอนหนุนท้องที่คมขวัญเย็บให้ ปานรุ้งกอดหมอนแล้วก้มหน้า ร้องไห้ใส่หมอน  เพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียงร้องไห้

“อือ...กติยากับวาสุเทพเขาสร้างบ้านเสร็จแล้ว  ทีนี้ยากับพี่เทพก็คงมีลูกกัน ...อย่างนี้แม่ต้องรีบหายนะคะ ..ไหนแม่ต้องมาโกนผมไฟให้ปานเทพ  ไหนจะต้องเตรียมรับขวัญลูกของยากับพี่เทพอีกมีอะไรอีกตั้งเยอะแยะที่เราต้องทำด้วยกัน”