บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 14 หน้า 3
ปานรุ้งมองหน้าชูนามด้วยสายตาเจ็บปวด “ปกป้องฉันกับสมุทรเทวางั้นเหรอ? ..คงไม่ต้องแล้วล่ะ เพราะคุณทำสมุทรเทวาพังย่อยยับเรียบร้อยแล้ว”
“ผะ..ผะ..ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ทำ”
“ตายไป 4 ศพ แล้วนะชูนาม คุณยังปฏิเสธอีกเหรอ! แต่ฉันไม่โทษคุณคนเดียวหรอก ..ฉันก็ผิด ผิดที่เชื่อมั่นว่า ตัวเองเก่ง เอาคุณอยู่ และคิดว่าลูกจะทำให้คุณคิดได้..แต่เปล่าเลย..ฉันกลับทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว คนที่หวังดีกับฉันด้วยหัวใจต้องมารับกรรมแทน คนๆ นั้นก็คือแม่ !”
ชูนามพยายามพูดอ้อนวอน “รุ้ง..ผมยอมรับว่าผมผิด แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ พวกมันหลอกผม” เขาจับมือปานรุ้งแน่น “คุณต้องเชื่อผมนะ ขอโอกาสผม ถ้าผมออกไปได้ ผมจะเลิกเล่นการพนัน ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกมัน ผมจะเป็นสามีที่ดีของคุณ เป็นพ่อที่ดีของลูก”
“ชีวิตมันสอนฉันแล้วชูนาม” ปานรุ้งดึงมือออกจากมือชูนาม “ชีวิตฉันมีรอยด่างพร้อยเพราะความผิดพลาด ฉันจะไม่ยอมให้ชีวิตลูกต้องเป็นอย่างฉัน ..ถ้าคุณรักลูก คิดถึงลูกอย่างที่ปากคุณบอกฉัน ฉันขอสั่ง !..อย่ายุ่งกับลูกอีก”
“รุ้ง !!”
“ถ้าเขาต้องรับรู้ว่าพ่อของเขาเลวขนาดไหน สู้เขารู้ว่าพ่อตายไปแล้วดีกว่า”
“ไม่นะรุ้ง ..”
“ลาก่อน ! ชูนาม” ปานรุ้งลุกขึ้นเดินจากชูนามไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ท่ามกลางเสียงโวยวายร้องเรียกของชูนาม
“รุ้ง! อย่าทิ้งผม! ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ผิด!” ชูมามเปลี่ยนเป็นโกรธ “รุ้ง! คุณเอาลูกหนีผมไม่พ้นหรอก คุณไม่ช่วยผม วันนึง ..คุณจะเสียใจ”
ที่หน้าเรือนจำ ปานรุ้งเดินสงบนิ่งออกมาหากอบที่เปิดประตูรถรอ ปานรุ้งขึ้นรถ กอบปิดประตูให้ แล้วรีบวิ่งขึ้นรถ เตรียมขับออกไป
ร้อยกรองลงจากรถสามล้อเห็นรถปานรุ้ง “หนูรุ้ง!” ร้อยกรองรีบวิ่งกระเร่อกระร่าเข้ามาหา แต่เกาะขอบประตูรถอยู่ด้านนอก “หนูรุ้ง! หนูรุ้งต้องช่วยชูนามนะลูก”
“คนทำผิด ก็ต้องรับผิด รุ้งคงช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอกค่ะ”
ร้อยกรองฟังปานรุ้งพูดอย่างไม่มีเยื่อใยแล้วรู้สึกโกรธ “ทำไมหนูถึงพูดไม่มีน้ำใจ อย่างนี้ล่ะ ชูนามเป็นผัวหนู ..เป็นพ่อของลูกหนูนะ”
“มันเป็นอดีตไปแล้วค่ะ ตอนนี้รุ้งกับชูนามไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
“เห็นแก่ตัว! ตอนนี้ชูนามตกต่ำก็เขี่ยทิ้ง ! คนใจร้าย ! นังปีศาจ!”
ปานรุ้งหันขวับมองร้อยกรองด้วยสายตาน่ากลัว “ปีศาจเหรอคะ?! ยังหรอกค่ะ ที่รุ้งทำยังไม่เรียกว่าปีศาจ ถ้าอยากเห็นรุ้งเป็นปีศาจ รุ้งจะทำให้ดู!” ปานรุ้งตะปบมือของร้อยกรองที่จับขอบหน้าต่างรถไว้
ร้อยกรองมองมือปานรุ้งที่ตะปบมือตัวเองไว้ก็ตกใจ “แกจะทำบ้าอะไร !”