บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 14 หน้า 5
ปานรุ้งอุ้มปานเทพค่อยเดินมายืนตรงหน้าโลงศพคมขวัญ แล้วค่อยๆ นั่งลง น้อยเดินเข้ามามองปานรุ้งอย่างสงสารแล้วคลานเข้าไปนั่งใกล้ๆ
“วันที่นายแม่มีปัญหา แต่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ ..แม่คงรู้สึกอย่างนี้สินะ”
น้อยเอื้อมมือไปแตะมือให้กำลังใจปานรุ้ง “คุณหนูเข้มแข็งไว้นะคะ ..”
ปานรุ้งมองที่รูปของคมขวัญด้วยความหวังว่าความทุกข์จะผ่านไปอย่างที่น้อยพูด
ช่วงหัวค่ำ แขกเหรื่อต่างทยอยเข้ามาจุดธูปเคารพศพคมขวัญ ปานรุ้งยังนั่งอุ้มลูกอยู่ด้านหน้าโลงศพ แขกเข้ามาพูดแสดงความเสียใจกับปานรุ้ง แล้วผ่านไป ปานรุ้งนั่งนิ่ง เหมือนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร แขกที่มาร่วมงานต่างเดินไปนั่งเตรียมฟังพระสวดศพ
ในหมู่แขก เกื้อแอบมองอยู่ไกลๆ ด้วยความเป็นห่วง เห็นปานรุ้งนั่งร้องไห้ อยากเข้าไปหาแต่ก็ไม่กล้า ได้แต่นั่งแอบอยู่ไกลๆ
ปานรุ้งทำท่าขยับเปลี่ยนท่านั่ง แต่เพราะปานรุ้งเหนื่อยและเพลียมาหลายวัน ทำให้ปานรุ้งเซเหมือนจะล้ม เกื้อจะเข้าไปช่วย ทว่าวาสุเทพเข้ามาประคองปานรุ้งกับปานเทพไว้เสียก่อน ปานรุ้งหันหน้าไปมองวาสุเทพ ด้านหลังของชายหนุ่มเป็นกติยาที่ยืนมองปานรุ้งกับวาสุเทพอยู่ ยืนเชิดหน้านิดๆให้เห็นว่า “ฉันเหนือกว่าเธอ”
“รุ้งเป็นอะไรรึเปล่า” วาสุเทพเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
กติยาเดินเข้ามายืนใกล้ปานรุ้งอีกนิด โดยกติยายังไม่นั่ง ให้เห็นว่าตอนนี้เธอเป็นผู้ยืนเหนือ ในขณะที่ปานรุ้งล้ม อยู่ระดับต่ำลง “รุ้งคงเพลียน่ะค่ะพี่เทพ ได้ข่าวว่าตอนนี้รุ้งเจอแต่ปัญหา..ฉันเสียใจด้วยนะรุ้ง ..ทำใจนะรุ้ง ..ชีวิต
ก็อย่างนี้ ..ไม่มีใครอยู่สูงค้ำฟ้า ..ไม่มีใครอยู่ต่ำค้ำดิน สิ่งที่แน่นอนคือการเปลี่ยนแปลง...เข้มแข็งให้สมกับเป็นปานรุ้งคนเก่งนะ”
ปานรุ้งมองกติยาอย่างรู้ทันว่ากติยาได้ที พูดซ้ำเติมเธอ “ขอบคุณนะกติยา ...ที่พูดเตือนสติฉัน”
“พี่ว่ารุ้งไปพักก่อนดีกว่าไหม หน้ารุ้งซีดมาก เดี๋ยวทางนี้ ..พี่ดูแลแทนให้เอาไหม”
ปานรุ้งพูดอย่างเข้มแข็ง “ไม่เป็นไรค่ะพี่เทพ ..” หญิงสาวหันไปมองทางกติยา “ตอนนี้รุ้งแค่เพลีย รุ้งยังลุกขึ้นได้ค่ะ!” เธอพูดเป็นเชิงบอกกติยาว่าฉันยังไม่ล้ม อย่าเพิ่งย่ามใจกระทืบซ้ำ ปานรุ้งใช้มือข้างนึงอุ้มลูก แล้วใช้อีกมือของตัวเองดันตัวขึ้นมายืนประจันหน้ากติยา แล้วจะเดินไป
กอบเข้ามาหาปานรุ้ง “คุณหนูครับ มีแขกมาขอพบครับ”
“ใคร ?”
วาสุเทพกับกติยามองปานรุ้งกับกอบว่ามีเรื่องอะไร
ด้านเกื้อก็แอบมองปานรุ้งด้วยสายตาสงสัยเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้น