บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 14 หน้า 4
“ชอบเกาะนักไม่ใช่เหรอ!” ปานรุ้งหันไปสั่งกอบ “ขับรถไปนายกอบ !”
“เอ่อ ..แต่ว่า” กอบอึกอัก เขามองผ่านกระจกหลัง เห็นร้อยกรองยังเกาะขอบหน้าต่างรถอยู่
ปานรุ้งสั่งเสียงเฉียบขาด “ฉันบอกให้ไป !!”
กอบเหยียบคันเร่งให้รถเคลื่อนไปช้าๆ ร้อยกรองโดน มือปานรุ้งตะปบไว้ ทำให้ต้องวิ่งตามรถ พร้อมกับตะโกนโวยวาย “ปล่อยฉันนะ ! นังบ้า !!”
“ขับเร็วกว่านี้อีก!” ปานรุ้งหันไปสั่งกอบ ซึ่งมีสีหน้าอึกอัก แต่ยอมเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น
ร้อยกรองวิ่งตามรถเร็วขึ้นจนขาแทบพันกัน “ปล่อยมือฉันนะเว้ย! นังปานรุ้ง! แกจะฆ่าฉันรึไง! ปล่อยฉัน!”
ปานรุ้งมองร้อยกรอง “ร้องทำไมล่ะ! ชอบเกาะคนอื่นนักไม่ใช่เหรอ! เกาะสิ! เกาะไว้แน่นๆ!”
ร้อยกรองแทบวิ่งไม่ไหว “ปล่อยฉัน !!”
ปานรุ้งมองร้อยกรองที่ร้องโวยวาย แล้วปล่อยมือร้อยกรองออกไป จนร้อยกรองล้มกลิ้งอยู่ข้างถนน หัวฟาดกับพื้นจนหัวแตก รถปานรุ้งขับออกไปอย่างไม่ไยดีร้อยกรอง
ร้อยกรองลุกขึ้นมาโดยเจ็บไปทั้งตัว แล้วเอามือแตะเลือดที่หน้าผากแล้วเจ็บแค้น ตะโกนด่าตามรถของปานรุ้ง “นังปานรุ้ง! ..คอยดูนะ! ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย!”
ปานรุ้งนั่งมองไปข้างหน้านิ่ง ไม่สนใจภาพร้อยกรองที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น ไม่แม้จะหันไปมองด้วยซ้ำ หญิงสาวไม่มีเยื่อใยใดๆ กับสองแม่ลูกนี้อีกแล้ว !
ที่หน้าบ้านสมุทรเทวา รถของกอบเข้ามาจอดหน้าบ้าน ปานรุ้งลงจากรถแล้วมองบ้าน เห็นพวงหรีดถูกจัดวางตั้งแต่ประตูหน้าบ้าน ปานรุ้งแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
น้อยอุ้มปานเทพออกมา “คุณหนูปานเทพเพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้เองค่ะ”
ปานรุ้งอุ้มปานเทพมาจากน้อย แล้วกอดลูกแน่นเหมือนลูกคือไม้หลักสุดท้ายในชีวิตของเธอ
แจ่มกับเด็กรับใช้เดินเข้ามาหาปานรุ้งด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ “เอ่อ.. คุณหนูคะ เห็นน้อยบอกว่าคุณหนูจะจัดงานศพคุณนาย 7 วัน สวดทั้งพระไทยและพระจีน แล้วจะเก็บคุณนายไว้ 100 วันเหรอคะ”
“ใช่ ...ทำไมเหรอ ?”
แจ่มอึกอัก “เอ่อคือ ..แจ่มว่าเราสวดคุณนาย 7 วันแล้วเผาเลยดีกว่าไหมคะ ช่วยประหยัดกว่าเยอะ”
ปานรุ้งโกรธ “ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ ! นี่มันงานศพแม่ฉันนะ! มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำให้แม่ได้! จะต้องใช้เงินเท่าไร ฉันยอมทั้งนั้น! ถึงของฉันไม่มีให้ขาย แต่สมบัติอื่นก็ยังมี”
“เราไม่เหลืออะไรจะขายได้แล้วนะคะ หลังจากคุณนายเสีย เขาก็มายึดของไปขายใช้หนี้ให้สมุทรเทวาหมด”
ปานรุ้งมีสีหน้าเครียด แต่พยายามเข้มแข็งไว้“นายกอบ !”
“ครับคุณหนู”
“เอารถของฉันไปขาย ได้เงินมาเท่าไร ..เอามาใช้จ่ายค่างานศพของแม่ให้หมด” ปานรุ้งเอ่ยจบก็อุ้มปานเทพเดินเข้าไปในบ้าน
ทั้งน้อย แจ่ม กอบ รวมถึงเด็กรับใช้มองตามปานรุ้งด้วยสายตาสงสาร