บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 11 หน้า 12
“ใช่ ! ก็อย่างที่ผมเล่าให้ฟัง ผมขับรถอยู่ดีๆ มีคนมาวิ่งตัดหน้า พอผมจอดรถลงไปดูว่าเขาเป็นอะไรมากไหม ผมก็โดนพวกมันที่ซุ่มอยู่ข้างทางกระหน่ำต่อย” ชูนามชี้ที่รอยสีม่วงบนหน้า “ดูสิ..หน้าผมระบมไปหมด”
ปานรุ้งมองชูนามอย่างจับผิด “โดนต่อยขนาดนี้ แต่เสื้อผ้ากลับไม่เลอะเทอะ อะไรเลยเนอะ”
ชูนามชะงัก แล้วทำเสียงเครียด “นี่คุณคิดว่าผมปั้นเรื่องหลอกคุณเหรอรุ้ง ?”
ปานรุ้งมองหน้าชูนามอย่างโมโห “ก็ไม่รู้สิ สองเดือนที่แล้ว คุณบอกว่าคุณกับเพื่อนจะขนส่งสินค้าล็อตแรก สุดท้ายก็เงียบ หลังจากนั้นก็ยืมเงินของฉันไปร่วมธุรกิจส่งออกผลไม้กระป๋อง สุดท้าย..อย่าว่าแต่กำไรเลย ..แม้แต่ เงินทุนมาคืนสักบาท ฉันยังไม่เคยเห็นเลย !! …วันนี้รถโดนขโมยอีก”
ชูนามแกล้งทำหน้าเสียใจ “ใช่ ! คนอย่างผมมันห่วย ! ผมผิดเองที่พยายามจะหาทางสร้างเนื้อสร้างตัว เพื่อลบคำครหาที่ใครๆ ว่าผมเกาะคุณกิน แต่ผมก็ยังพลาด..” ชูนามทำเสียงท้อแท้ “ถ้าคุณแต่งงานกับนายทหารเรือ ป่านนี้คุณคงเป็นคุณนายไปแล้ว ผมไม่น่ารักคุณเลย..”
ปานรุ้งถอนใจมอง ชูนามที่ตีหน้าเศร้าแล้วรู้สึกผิด หญิงสาวใจอ่อน พยายามจะเชื่อชูนามอีกครั้ง “รุ้งขอโทษค่ะ ..ตั้งแต่รุ้งท้อง รุ้งหงุดหงิดง่ายไปหน่อย อย่าน้อยใจเลยนะคะ”
ชูนามแอบถอนใจโล่งอกที่ปานรุ้งไม่อบสวนเรื่องรถต่อ แล้วตีหน้าเศร้า “ผมผิดเอง แต่ครั้งนี้ผมสัญญาจะรบกวนคุณเป็นครั้งสุดท้าย ..ผมจะลงทุนเปิดไนท์คลับกับเพื่อน ผมศึกษาทุกอย่างรอบคอบแล้ว รับรองว่าไม่มีทางเจ๊ง” ชูนามเอามือลูบท้องปานรุ้ง “ผมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรานะรุ้ง ..รุ้งให้ เงินผมยืม 20 ล้านได้ไหม ?”
“20 ล้าน !!! เงินมากมายขนาดนั้น รุ้งไม่มีหรอก ถ้าจะเอา..ต้องไปขอยืมนายแม่โน่น”
ชูนามถอนใจ “ยืมเหรอ ? ตั้งแต่แต่งงานกันมา แม่คุณยังไม่มองหน้าผมเลย ขืนผมไปยืมเงิน คงโดนหัวเราะเยาะ ใส่หน้ามา” เขาอ้อนวอนปานรุ้ง “ รุ้งช่วยผมหน่อยได้ไหม...คิดซะว่า ..ช่วยผม ช่วยครอบครัวของเรา”
ปานรุ้งมองชูนามหน้าเครียด
เช้าวันใหม่ ที่ท่าเรือสมุทรเทวา คมขวัญเดินดูงานโดยมีปริญญาเดินตาม คอยพูดรายงาน เรื่องชูนามที่สืบมาได้
“รถไม่ได้โดนขโมยไปครับ”
“ตกลงรถของชูนามไม่ได้หาย ?”
“คนของผมยืนยัน …ว่ารถคันนั้นอยู่ที่บ่อนเฮียโมครับ”
คมขวัญทำหน้าเครียด “เธอพูดถูก...เงินแสนมันไม่สามารถถอดเขี้ยวเล็บเสือให้เป็นแมวได้ เสือก็เป็นเสือที่มันกัดเราได้ทุกเมื่อ”
ทันใดนั้น เสียงของปารุ้งก็ดังขึ้นมา “นายแม่ขา..”
คมขวัญหันมาตามเสียง เห็นปานรุ้งโบกมือให้แล้ววิ่งมาหา โดยมีชูนามเดินตามมา ด้วยสีหน้าปกติเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด