บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 11 หน้า 15

ขณะนั้นเอง ชูนามมองกล่องเครื่องเพชรและสร้อยทองที่วางเรียงในตู้เซฟอย่างลังเล “เอาวะ เอาไปจ่ายถ่วงเวลามันก่อนก็ยังดี”  

ชูนามตัดสินใจหยิบกล่องเครื่องเพชรมาเปิด  แล้วหยิบถุงผ้ามาโกยเอาสร้อยเพชรใส่ถุง

เกื้อขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ปานรุ้งยังปวดท้องเสียดๆ ลงจากรถ จะเดินไป เอากระเป๋าเงินบนห้อง

เกื้อรีบวิ่งมาขวางปานรุ้ง “คุณหนูรออยู่ตรงนี้ล่ะครับ  เดี๋ยวผมไปเอากระเป๋าเงินให้” 

“งั้นก็รีบไป ..กระเป๋าเงินอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องฉันน่ะ” 

“ครับ” เกื้อรับคำแล้วรีบเดินเข้าบ้านไป

 ชูนามหยิบกล่องเครื่องเพชรออกมา 5-8 กล่อง จนซองเอกสารที่ซุกไว้ในเซฟหล่นออกมา จึงหยิบซองเอกสารมาเปิดดูพบโฉนดที่ดินบ้านสมุทรเทวา มีชื่อปานรุ้งเป็นเจ้าของ

เกื้อเดินมาถึงหน้าประตูห้องปานรุ้ง กำลังเอื้อมมือจะไปเปิดประตูห้อง

ทันใดนั้นปานรุ้งเดินเข้าบ้านมาตะโกนเรียกเกื้อ “เกื้อ !!! ” 

เกื้อชะงัก ยังไม่เปิดประตูห้อง 

ชูนามได้ยินเสียงปานรุ้งแล้วตกใจ  

เสียงปานรุ้งดังขึ้น“ฉันลืมไป ..กระเป๋าเงินฉันอยู่ที่โต๊ะนี่” 

ชูนามมองไป ทางประตูอย่างระแวง  กลัวเกื้อหรือปานรุ้งจะเข้ามาเห็นตัวเอง จึงรีบคว้าซองเอกสารใส่โฉนดออกมา ด้วยเผื่อเป็นตัวเลือก แล้วรีบปิดตู้เซฟ รีบเดินไปแอบฟังที่บานประตู

“ไปได้แล้ว  !” เสียงปานรุ้งเอ่ยบอกเกื้อ

ชูนามยืนฟังจนแน่ใจว่า ปานรุ้ง ไปแล้ว  ถึงถอนใจโล่งอก  แล้วมองถุงใส่สร้อยเพชรอย่างครุ่นคิด

ชูนามกลับมาที่บ้านของตน พร้อมกับเอาถุงใส่เครื่องทอง และเพชรของปานรุ้ง วางบนโต๊ะตรงหน้าร้อยกรอง

ร้อยกรองมองถุงเครื่องทอง และเครื่องเพชรอย่างตาโต แล้วดีใจ “ไอ้หนูลูกแม่ ! ไอ้หนูซื้อสร้อยทองกับสร้อยเพชรมาให้แม่เหรอลูก” ร้อยกรองกระโดดกอดลูกชาย 

ชูนามห้ามไม่ให้ร้อยกรองจูบ “หยุดก่อน ! หนูไม่ได้ซื้อมาให้แม่  เป็นหนี้เขา 20 ล้าน หนูจะเอาเงินที่ไหนซื้อเครื่องเพชรเม็ดเท่าไข่ให้แม่”

“อ้าว !!  ..หนูเอาเครื่องเพชรของใครมา  แล้วเอามาให้แม่ทำไม” 

“ของปานรุ้ง แม่เอาไปให้ช่างทำสร้อยเพชรปลอมของแม่  ทำเลียนแบบของพวกนี้ทั้งหมด แล้วของจริงไปขายให้หนูด้วย”