บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 11 หน้า 14
คมขวัญเสียงอ่อนลงอยากให้ปานรุ้งเข้าใจ “รุ้ง...”
ปานรุ้งพูดเสียงเยาะ “รุ้งผิดเองแหละค่ะ ที่คิดว่านายแม่จะช่วย ..แต่รุ้งลืมไปว่าลูกชังยังไงก็เป็นลูกชังอยู่อย่างนั้น ..ไม่ต้องห่วงนะคะ รุ้งจะไม่มารบกวนนายแม่อีก ..ลาล่ะค่ะ” หญิงสาวเดินออกจากห้องคมขวัญไปทันที คมขวัญมองตามปานรุ้งแล้วหันมามองหมอนหนุนท้อง ที่ตนเพิ่งเย็บเสร็จเพื่อที่จะให้ ปานรุ้งได้ใช้ โดยวางซ่อนอยู่หลังโต๊ะทำงานของตน ซึ่งตนยังไม่มีจังหวะจะมอบ
ชูนามเดินนำปานรุ้งเข้าบ้านมา ชายหนุ่มเดินไปมาอย่างหงุดหงิด ไม่รอปานรุ้ง ที่ต้องเดินช้าๆ โดยมีเกื้อคอยเดินตามหลังด้วยความห่วงใย
“ทำยังไงดี ?? ..” ชูนามพยายามอ้อนปานรุ้ง “คุณกลับไปขอร้องคุณแม่อีกครั้งเถอะนะ”
“ไม่ !! ..ฉันจะไม่มีวันกลับไปให้นายแม่ มองฉันด้วยสายตาสมเพชอีก !!”
“แล้วธุรกิจของผมล่ะ ?”
“ถ้าไม่มีเงิน ก็ไม่ต้องลงทุน !!โอ๊ย !! ” ปานรุ้งพูดเสียงดังมาก จนรู้สึกเสียดท้อง
เกื้อมองปานรุ้งด้วย สายตาเป็นห่วง แล้วมองชูนาม
ชูนามยืนมองปานรุ้งนิดนึง ในใจไม่อยากดูแลปานรุ้งเพราะยังเครียดอยู่ แต่คิดบางอย่างจึงเข้า ไปประคองปานรุ้ง แล้วพูดเสียงอ่อน “รุ้งเป็นอะไรไปจ๊ะ ?”
“เสียดท้องน่ะสิ”
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณเครียด ..งั้นเดี๋ยวให้เกื้อพาคุณไปหาหมอนะ”
“แล้วคุณล่ะ ?”
“ผมจะไปบอกเพื่อนว่าจะไม่ลงทุนแล้ว” ชูนามหันไปพูดกับเกื้อ “ยืนบื้อทำอะไร ! มาพาคุณหนูแกไปหาหมอสิ !”
“ครับ” เกื้อรีบเข้าไปประคองปานรุ้ง “ค่อยๆ เดินนะครับคุณหนู” เกื้อประคองปานรุ้งออกไปขึ้นรถเพื่อไปหาหมอ
ชูนามมองตามเกื้อกับปานรุ้งด้วยสีหน้าคิดอย่างเครียดๆ
ชูนามเดินขึ้นข้างบน เปิดประตูเข้ามายังห้องนอนของตน แล้วมองไปทางตู้เซฟของปานรุ้ง ด้วยสีหน้าเครียดๆ ใจนึงก็ไม่อยากทำ แต่ใจนึงก็กลัวเฮียโม ในที่สุดชูนามจึงตัดสินใจ ไปหยิบกุญแจตู้เซฟจากลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานของปานรุ้ง แล้วเดินไปเปิดตูเซฟ ชูนามมองกล่องเครื่องเพชร และสร้อยทอง ที่วางเรียงในตู้เซฟอย่างลังเล
อีกด้านหนึ่ง เกื้อรีบขับรถพาปานรุ้งไปโรงพยาบาล
ปานรุ้งมีสีหน้าปวดท้องแล้วนึกขึ้นได้ “เกื้อ !! ฉันลืมเอากระเป๋าเงินมา”
“อ้าว ...เดี๋ยวผมจ่ายให้คุณหนูก่อนก็ได้ครับ”
“ฉันไปโรงพยาบาลฝรั่ง เธอไม่มีเงินจ่ายพอหรอก วนรถกลับไปเอากระเป๋าเงินก่อน” เกื้อหน้าเสียที่ตัวเองไม่มีปัญญาจะช่วยเหลืออะไรปานรุ้งได้ จึงขับรถยูเทิร์นกลับบ้าน