บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 11 หน้า 2
ปานรุ้งหันไปเห็นเด็กอ่อนที่นอนอยู่ในห้อง “อุ้ย ! ดูนั่นสิคะชูนาม”
ชูนามหันไปมองเด็กอ่อนที่นอนในห้องอย่างตื่นเต้น “น่ารักทั้งนั้นเลย”
ร้อยกรองรีบจุ๊ปากกับชูนาม “จุ๊ๆๆๆ เขาไม่ให้ชมเด็กเล็กๆว่าน่ารักลูก เขาให้พูดว่าน่าเกลียด น่าชัง” ปานรุ้งยืนชิดกระจก มองเด็กอ่อนด้วยสายตาเปี่ยมสุข ทั้งเกื้อและคมขวัญต่างมองสายตาของปานรุ้งอยู่
“ลูกเราจะน่าเกลียดน่าชังอย่างนี้ไหมคะชูนาม”
“ไม่หรอก..”
“คุณว่าลูกเราจะไม่น่าเกลียดน่าชังเท่านี้เหรอคะ”
“ใช่ ..เพราะลูกเราจะน่าเกลียดน่าชังกว่าแสนเท่า ล้านเท่า..ก็พ่อแม่สวยหล่อขนาดนี้ ลูกออกมา...ถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้องสวยยิ่งกว่านางบุษบา ถ้าเป็นผู้ชาย ก็ต้องยิ่งกว่าพระราม”
ปานรุ้งหัวเราะมีความสุข แล้วหันไปเห็นคมขวัญที่ยืนนิ่งอยู่ “ขอบคุณนะคะนายแม่ ที่เสียสละเวลางานมาดูอาการรุ้ง ..นายแม่กลับไปทำงานต่อเถอะค่ะ รุ้งกลับบ้านกับชูนามเอง”
ร้อยกรองรีบเสนอหน้า“คุณคมขวัญไม่ต้องห่วงหนูรุ้งนะคะ รับรองว่าฉันกับชูนามจะดูแลทั้งหนูรุ้งและหลานของราอย่างดี”
“รุ้งเดินดีๆจ๊ะ ..อุ้ยๆๆ ..ระวังสะดุดนะ” ชูนามเอ่ยอย่างกังวลเอาใจใส่
“แม่ว่าชูนามอุ้มหนูรุ้งดีกว่า ดูพื้นสิ ..เป็นมันวับ เดี๋ยวลื่นล้มได้นะ”
“แม่พูดถูก” ชูนามหันไปบอกกับปานรุ้ง “มาจ้ะ ผมอุ้มนะ”
ปานรุ้งห้ามชูนามด้วยสีหน้า มีความสุขที่ชูนามดูแลอย่างดี “ไม่เอาน่าชูนาม รุ้งเดินเองได้ ..เห็นไหม...คนมองกันหมดแล้ว”
“ใครจะมองก็ช่างสิ” ชูนามหัน ไปพูดเสียงดัง “ผมจะประกาศให้คนทั้งประเทศรู้ไปเลยว่าเมียผมท้องงงงง !!!!!!”
ปานรุ้งทั้งขำ ทั้งอาย มีความสุขที่สุดที่กำลังจะได้เป็นแม่คน เกื้อมองปานรุ้งที่ยิ้มมีคาวมสุขไปกับชูนามและร้อยกรอง แม้ตัวเองจะเจ็บ แต่พอเห็นปานรุ้งยิ้ม มีความสุข ก็ยิ้มไปกับความสุขของอีกฝ่าย
ที่บ้านของวาสุเทพ คุณหญิงสุดใจกำลังอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์ แล้วสะดุดตากับกรอบข่าวเล็กๆ ที่พาดหัวว่า “สมุทรเทวากำลังมีทายาทตัวน้อย”
วาสุเทพเดินเข้ามาหาคุณหญิงสุดใจ “คุณแม่ให้เด็กไปตามผม มีอะไรเหรอครับ ?”
คุณหญิงสุดใจมองวาสุเทพด้วยรอยยิ้ม มีความสุขเต็มเปี่ยม “วันนี้มีข่าวดีๆ แม่เลยอยากให้เทพได้อ่าน”
วาสุเทพมองผู้เป็นแม่อย่างงงๆ “ข่าวอะไรเหรอครับ ?”
คุณหญิงสุดใจยื่นหนังสือพิมพ์ให้วาสุเทพอ่าน ชายหนุ่มรับหนังสือพิมพ์มาดูตรงหน้า 1 ที่มีโพสต์ข่าวว่าปานรุ้งท้อง วาสุเทพชะงักไป