บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 11 หน้า 5

“อย่าให้รุ้งรู้  ..ให้เขารู้ว่าที่เธอทำ เป็นเพราะรักเขากับลูก ฉันขอแค่นี้ เธอทำได้ไหม ?” 

ชูนามมองคมขวัญด้วยสายตายิ้มๆ

เช้าวันใหม่ ที่ท่าเรือสมุทรเทวา คมขวัญเดินตรวจงาน โดยมีปริญญาเดินตามด้วยสีหน้าเครียด

“1  แสนบาท !!  คุณนายจ่ายเงินเดือนให้คุณชูนามเดือนละ 1 แสนบาทเหรอครับ ?” 

“ไม่ต้องห่วงหรอกปริญญา   มันเป็นเงินส่วนของฉัน  ไม่ใช่เงินกองกลางของสมุทรเทวา” 

“คุณนายก็รู้  ว่าผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ต่อให้คุณนายใช้เงินกองกลางของสมุทรเทวา  ก็ไม่มีใคร กล้าว่า เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์  มันเกิดจากหยาดเหงื่อของคุณนาย  แต่ที่ผมห่วง ..กลัวคุณนายจะเสียเงินเปล่า” 

“ไม่หรอกปริญญา  ถึงเงินของฉันไม่ยั่วยวนเท่ากับเกมการพนันในบ่อน  แต่อย่างน้อย มันช่วยย้ำให้ชูนามรู้ว่า เงินก้อนนี้ เขาได้มาเพื่อทำหน้าที่อะไร”  

ปริญญายังไม่เห็นด้วย “ผมรู้ว่าผมห้ามคุณนายไม่ได้  แต่ผมอยากจะเตือน เสือก็คือเสือ ..ต่อให้พยายามถอดเขี้ยว ถอดเล็บมันยังไง มันก็ยังเป็นเสือ ที่วันนึง ..มันอาจจะแว้งกัดเราก็ได้” 

คมขวัญนิ่ง  สายตามองออกไปไกลด้วยจิตใจภาวนาให้ชูนามไม่เป็นอย่างที่ปริญญาคิด

3  เดือนผ่านไป  ชูนามกำลังใช้โทรศัพท์บ้านคุยกับเฮียโม พร้อมกับมองซ้าย มองขวา กลัวใครได้ยิน “ที่บ่อนคืนนี้เหรอเฮีย..มีเกมใหม่จากมาเก๊ามาลง ..แหม ..ระดับเฮียโมโทรมาชวน ผมเองอย่างนี้ ..มีเหรอครับจะพลาด..” 

ปานรุ้งซึ่งตอนนี้ท้องได้ 4 เดือนกว่า วิ่งลงบันไดมาทำท่าจะอ้วกขึ้นมาอีก ชูนามหันไปมองปานรุ้ง แล้วรีบหันมาคุยโทรศัพท์กับเฮียโม “คืนนี้เจอกันนะเฮีย

ปานรุ้งยืนเกาะราวบันไดอยู่  พร้อมทำท่าจะอาเจียน  โดยมือข้างนึงเอามือปิดปากไว้  อีกมือนึงชี้มาที่กระโถนข้างๆ ชูนาม แล้วกวักมือให้ชูนามเอากระโถนมาให้เร็วๆ ชูนามมองกระโถน ที่อยู่ ข้างๆ เท้าตัวเอง แล้วมองปานรุ้งทำท่าจะอ้วกอย่างแอบแขยงนิดๆ

ชูนามตะโกนเรียกหาน้อยทันที “น้อย!!! หายไปไหนเนี่ย!! ได้ยินไหมว่า คุณรุ้งจะอ้วก !!”

ทว่าคนที่วิ่งเข้าเข้ามาคือเกื้อ  เกื้อวิ่งเข้ามาพร้อมกระโถนมาให้ปานรุ้งอาเจียน  โดยเกื้อไม่มี ทีท่ารังเกียจ แต่กลับเป็นห่วงปานรุ้ง ชูนามมองเกื้ออย่างหมั่นไส้ คิดว่าเกื้อทำเพราะประจบปานรุ้ง

“คุณหนูไหวไหมครับ ?” เกื้อเอ่ยถาม

ปานรุ้งอาเจียนเสร็จ จะเดินไปหาชูนาม แต่มีอาการเซ เกื้อรีบวางกระโถนแล้ว เข้าไปประคองปานรุ้ง ชูนามเห็นรีบเดินเข้ามาประคองปานรุ้ง แล้วผลักเกื้อออกจากปานรุ้ง “ฉันดูแลเมียฉันเอง!” ชูนามเอ่ยเสียงหวานกับปานรุ้ง “ไหวไหมจ๊ะ?...นี่ท้องสี่เดือนกว่า ยังแพ้ไม่หายอีกเหรอจ๊ะ” 

ปานรุ้งตอบอย่างหงุดหงิด “รุ้งก็ไม่รู้  หมอบอกว่าเดี๋ยวมันก็หาย  แต่ไม่เห็นจะหายสักที” 

ชูนามประคองปานรุ้งไปนั่งที่โซฟา เกื้อได้แต่มองตาม

น้อยเดินถือถาดใส่แก้วยาหอมเข้าให้ปานรุ้ง “ยาหอมค่ะคุณหนู”