บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 11 หน้า 3
ยายปิ่นเดินนำน้อยผ่านแผงขายผลไม้ในตลาดสด แม่ค้ากำลังพรมน้ำใส่กองผลไม้อยู่ พอเห็น ยายปิ่นกับน้อย จึงรีบร้องทัก “อ้าวววว ..ยายปิ่น ไม่แวะแผงฉันหน่อยเหรอจ๊ะ ?”
ยายปิ่น และน้อยหันมามองแม่ค้า “ไม่ล่ะ ผลไม้ยังมีอยู่อีกเยอะ”
“แต่วันนี้ฉันมีมะม่วงแรดมานะ น่าจะเอาไปฝากคุณหนูยายปิ่น สักโลสองโลสิ คุณหนูคงชอบ มะม่วงแรด” แม่ค้าขายผลไม้เอ่ยพลางเหลือบ ไปมองแม่ค้าที่นั่งแผงข้างๆ ด้วยสายตาเย้ยหยัน “ได้ข่าวว่าเรียกหาของเปรี้ยวแทนข้าวเลยไม่ใช่เหรอ ???”
ยายปิ่นถอนใจพยายามนิ่งเพราะรู้ว่าที่แม่ค้าพูด กำลังแซวเรื่องปานรุ้งท้อง น้อยมองแม่ค้า ทั้ง 2 อย่างไม่พอใจ จะขยับตัวเข้าไปเอาเรื่อง แต่ยายปิ่นจับแขนปรามน้อยไว้ “ไปดูปลาช่อนตรงโน้นดีกว่าไป !”
“จะรีบไปไหนล่ะ ! ..ช่วยบอกฉันก่อนว่าฉันจำผิดรึเปล่า คุณหนูยายปิ่นแต่งงาน เมื่อกลางเดือนที่แล้วใช่ไหม ?”
แม่ค้าอีกคนสะกิดแม่ค้าแม้ค้าผลไม้ “จะไปถามทำไม ? ..ฉันก็บอกแกแล้วว่าน้ำยาลูกเขยบ้านนี้แรง แต่งไม่ถึงเดือน ..โอ้กอ้าก”
น้อยทนไม่ไหว “คุณหนูของฉันไปอ้วกบนหัวแกรึไง ! ปากอย่างนี้ อย่าขายผลไม้เลย ไปรับจ้างเฝ้าห้องน้ำโน้น เวลาคันปากจะได้ล้วงของในส้วมกิน ปากจะได้ไม่ว่างมาเห่าชาวบ้าน !”
“นังน้อย !!!!” แม่ค้าชี้หน้าเอาเรื่อง
น้อยชี้หน้าเอาเรื่องมั่ง “ถ้าพูดว่าคุณหนูฉันอีกคำเดียว แม่จะถอดรองเท้ายัดปากซะเลย !!”
“ไปได้แล้วนังน้อย ! “ยายปิ่นเอ่ยห้ามแล้วลากแขนน้อยให้เดินออกจากแผงผลไม้ไปยืนอีกมุมนึง
“ปล่อยฉันนะป้า ! ฉันจะตบปากอีพวกนั้น !” น้อยโวยวาย
ยายปิ่นตวาด “แล้วมันทำผิดอะไร ถึงไปตบปากมัน !”
“ก็มันว่าคุณหนูไงป้า !”
“แล้วคุณหนูแกเป็นอย่างที่พวกนั้นมันพูดรึเปล่า !!”
น้อยชะงัก อึกอัก เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพวกแม่ค้าพูดถูก
ที่บริษัทสมุทรเทวา ภายในห้องทำงานคมขวัญ คมขวัญเปิดประตูเข้าห้องทำงานมา โดยมีปริญญาเดินตามมาด้วย
“ผมว่าเราหาทางทำเอกสารหรือพินัยกรรมเกี่ยวกับกรรมสิทธิ์ทรัพย์สมบัติของคุณรุ้งให้เป็นแค่ของคุณรุ้งกับลูกเท่านั้น ดีไหมครับคุณนาย ?”
คมขวัญนึกถึงหน้าปานรุ้งที่มองชูนาม กับร้อยกรองด้วยสีหน้ามีความสุขมาก“ถ้าทำอย่างนั้น คนที่มีความสุขคือรุ้ง ..หรือแค่เรา ?”
“อย่างน้อยก็ป้องกัน ...” ปริญญาคิดถึงชูนาม “เงินไหลไปบ่อนนะครับ”
“ถ้าฉันจะทำสัญญาอะไรสักอย่าง ..ฉันอยากทำสัญญาที่จะรักษาความสุขของรุ้งให้อยู่ไปนานๆ”
ปริญญามองคมขวัญอย่างสงสัย “คุณนายจะทำอะไรครับ ?”