บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 22 หน้า 5

ที่มหาวิทยาลัย ปกรณ์เดินมาในสนามฟุตบอล เห็นกลุ่มเพื่อนนั่งคุยกันที่สแตนด์  พอปกรณ์เดินมา กลุ่มเพื่อนต่างโห่ ผิวปากล้อปกรณ์

ปุ่นเดินเข้ามากอดไหล่ปกรณ์ “ปกรณ์ ! ..นี่นายไปคบกับยายงกวิรินทร์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” 

ปกรณ์มองปุ่นอย่างงงๆ “คบอะไร ? ..ฉันไม่ได้คบกับวิรินทร์” 

ปุ่นยิ่งมองปกรณ์ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “ไม่ได้คบ ! ฉันไม่อยากเชื่อเลย เห็นนายโดนแม่ตามคุมเป็นลูกแหง่ นึกว่าจะแหย แต่กล้าพายายวิรินทร์เข้าห้องน้ำกันสองคนกลางมหาวิทยาลัย” 

ปกรณ์มองปุ่นอย่างชะงัก แล้วมองกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่ต่าง มองมาที่ตนเอง “เฮ้ย! พวกนายรู้เรื่องนี้กันด้วยเหรอ ?” 

“ไม่ใช่แค่พวกฉันที่รู้ แต่เขาลือกันทั้งมหาวิทยาลัยแล้ว !” 

ปกรณ์อึ้ง คิดถึงวิรินทร์ ว่ารู้เรื่องข่าวลือหรือยัง !!!

ที่ลานหน้าตึกคณะบริหาร  กลุ่มนักศึกษาหญิงนั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องของวิรินทร์กับปกรณ์

“เมื่อวานฉันเห็นกับตาว่ายายวิรินทร์รับเงินจากปกรณ์หน้าห้องน้ำ” นักศึกษาหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“เห็นเปิด IG ขายของ  ไม่คิดว่าจะขายตัวด้วย” นักศึกษาหญิงอีกคนเอ่ยอย่างดูแคลน

วิรินทร์เดินเข้ามาวาง กองหนังสือลงกลางโต๊ะเสียงดัง ปัง !!!! กลุ่มนักศึกษาหญิงตกใจ “ถ้าไม่อยากโดนกองหนังสือนี่กระแทกหน้าก็อย่าดูถูกคนอื่นแบบนี้อีก !” 

“ฉันพูดความจริง ! ..ไหนจะข่าวลือเห็นเธออยู่กับปกรณ์ที่ไม่ใส่กางเกงอีก ..ได้ข่าวว่าแม่ป่วย ...ขายของไม่ได้กำไร  เลยเปลี่ยนไปกำเงินของผู้ชายรวยแทนงั้นเหรอ” นักศึกษาหญิงคนแรกเถียง

วิรินทร์หยิบกองหนังสือเหวี่ยงเหมือนจะตบหน้าอีกฝ่าย แต่จงใจเหวี่ยงหนังสือแค่เฉียดหน้า ปกรณ์เดินมาเห็นพอดี นักศึกษาหญิงตกใจ เพราะคิดว่าโดนวิรินทร์ตบ

วิรินทร์มองอีกฝ่าย อย่างเอาเรื่อง “อย่าลามปามถึงแม่ฉัน!  ไม่อย่างนั้น ..คราวหน้าฉันไม่ฟาดแค่เฉียดแน่ !” หญิงสาวเดินหอบหนังสือออกไป 

ปกรณ์รีบเดินตามวิรินทร์ไป

ที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย วิรินทร์เดินอย่างโมโหมาที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเอง  แล้วเอาหนังสือใส่ตะกร้ารถ  สวมหมวกกันน็อก  สตาร์ทรถเตรียมขี่ออกไป

“วิรินทร์ !” ปกรณ์เดินตามมาอยากจะพูดขอโทษวิรินทร์ แต่อีกฝ่ายไม่ทันได้ยินปกรณ์เรียก จึงขี่รถออกไป ปกรณ์รีบวิ่งตามรถของหญิงสาว แต่จู่ๆ ก็เริ่มหายใจหอบจนต้องหยุดวิ่ง ชายหนุ่มหายใจไม่ทัน  อาการหอบกำเริบจึงรีบคลำกระเป๋าหาสเปรย์ฉีดเข้าปากแก้หอบ ทันใดนั้น วิรินทร์ก็ยื่นสเปรย์ยาระงับอาการหอบให้ ปกรณ์เงยหน้ามอง

วิรินทร์ดุปกรณ์ “มองอะไร ! รีบฉีดสเปรย์เร็ว!” 

ปกรณ์รับสเปรย์มาแกะห่อแล้วฉีดเข้าปาก  จากนั้นค่อยๆ หายใจสะดวกขึ้น