บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 20 หน้า 3
โดมยิ้ม โดยไม่มีท่าทีกลัวท่าทาง เอาจริงของปานวาดสักนิด“ผมก็ไม่ได้เสนอใครง่ายๆ นอกจากแขกที่พิเศษและถูกใจ”
ปานวาดยิ้มเยาะ แบบรู้ทัน“ฉันเป็นผู้หญิงคนที่เท่าไรของคืนนี้ล่ะ ที่ได้เครื่องดื่มแก้วนี้ของคุณ”
“คนแรกครับ”
“โกหก ..เมื่อกี้ฉันยังเห็นคุณเอาไปให้ผู้หญิงโต๊ะนั้นอยู่เลย”
“ขอบคุณนะครับ ที่ตามมองผม”
“ฉัน....” ปานวาดชะงัก ที่ตัวเองเสียรู้ บอกไต๋ตัวเองกับโดม
“ข้อดีของผู้ชายปากเสีย คือ ทำให้ผู้หญิงจำไม่ลืม”
“ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอ ?! ฉันก็แค่เห็นผู้หญิงกรี๊ดกร๊าด ก็เลย อยากรู้ว่าคุณจะมีดีอะไร”
“แล้วผมมีดีพอจะขอไลน์คุณได้ไหมครับ ?”
“ไม่พอ !”
“แล้วผมต้องทำยังไง ถึงดีพอจะได้ไลน์คุณ”
“ถ้าคุณฉลาดพอ คุณคงรู้ว่าจะทำยังไงถึงได้ไลน์ฉัน” ปานวาดวางแก้วเครื่องดื่ม แล้วเดินเชิดหน้า อย่างวางท่า ผ่านตัวโดมไป
โดมมองตามปานวาดอย่างขำๆ ในความเชิดของอีกฝ่าย รู้สึกว่ามันเป็นความ เชิดที่น่ารัก ท้าทาย ชวนให้ยิ้มมากกว่าหมั่นไส้
ปานรุ้งเดินเข้ามาในร้านพร้อมวาสุเทพ
“พี่ว่ารุ้งกลับบ้านเถอะ” วาสุเทพเอ่ยบอกภรรยา
“ไม่ค่ะ รุ้งจะมาตามลูกกลับ รุ้งเป็นห่วงลูก” ปานรุ้งมองบรรยากาศรอบๆ ผับ “พี่เทพเห็นไหมคะ ในนี้มีแต่เด็กใจแตกมามั่วสุมกัน รุ้งไม่อยากให้ลูกยุ่งกับคนพวกนี้!”
ปานรุ้งกำลังจะเดินตามหาลูกๆ ทันใดนั้นก็เห็นกติยาเดินโผล่มาจากกลุ่มคน เดินตรงมายืนขวางปานรุ้งไว้ ทั้งปานรุ้ง กับวาสุเทพเห็นกติยาแล้วชะงัก
“ยา !” ปานรุ้งเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ
กติยามองปานรุ้งด้วยสีหน้าเยาะหยัน “ทำไมถึงไม่อยากให้ลูกๆ ของเธออยู่ที่นี่ล่ะรุ้ง ..เพราะกลัวลูกๆ จะใจแตกเหมือนเธอใช่ไหม !!”
“ทำไมฉันต้องกลัว ฉันเลี้ยงลูกทุกคนมาดี ทุกคนอยู่ในคำสั่งของฉัน”
กติยาหัวเราะเยาะ ปานรุ้ง “ก็ที่เธอสั่งให้ลูกทำอย่างนั้น ห้ามทำอย่างนี้ ก็เพราะเธอกลัวไง ..กลัวกรรม!” ปานรุ้งจะเดินหนี กติยาจับไหล่ปานรุ้งไว้ แล้วมองปานรุ้งด้วยสายตาเกลียดแค้น โกรธชัง “จำคำที่ฉันเคยแช่งเธอได้ไหม!” ปานรุ้งนึกถึงที่กติยาสาปแช่งเธอในคืนที่เธอฉลองการหมั้นกับวาสุเทพ