บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 20 หน้า 4
“ ..เธอมันเห็นแก่ตัว ทำร้ายคนที่รักเธอได้อย่างเลือดเย็น! จำไว้นะปานรุ้ง! ผลกรรมครั้งนี้จะทำให้ชีวิตเธอต้องเจ็บปวดมากกว่าที่เธอทำไว้กับคนอื่นร้อยเท่าพันเท่า! เธอต้องโดนคนที่เธอรักทำให้เจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น! คอยดู! คอยดู!” กติยาหัวเราะใส่ปานรุ้งอย่างบ้าคลั่ง
ปานรุ้งนอนหลับอยู่ข้างวาสุเทพ สะดุ้งตื่นเฮือกขึ้นมา!! ด้วยสีหน้าหวาดกลัว
วาสุเทพรู้สึกว่าปานรุ้งสะดุ้งตื่น จึงตื่นมาดูปานรุ้งด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรรึเปล่ารุ้ง”
ปานรุ้งมองหน้าวาสุเทพ โดยยังไม่หายตกใจกับคำสาปแช่งของกติยา “รุ้ง ..ฝันร้ายค่ะ”
วาสุเทพกอดปลอบปานรุ้ง “พี่ว่ารุ้งเครียดเรื่องงานมากไป ถึงได้ฝันไม่ดี ..รุ้งทำใจสบายๆ ปล่อยสมองให้ปลอดโปร่ง ..ก็แค่ความฝัน ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” ปานรุ้งคิดถึงความฝัน มันเหมือนความจริง ที่ตามหลอกหลอนปานรุ้ง หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง และจะลงจากเตียง “รุ้งจะไปไหนจ๊ะ” วาสุเทพเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“จะไปดูลูกๆ ค่ะ”
วาสุเทพมองนาฬิกา แล้วเอ่ยท้วงขึ้น “ตี 3 แล้ว ลูกหลับกันหมดแล้วล่ะรุ้ง”
ทว่าปานรุ้งไม่ฟัง เดินออกจากห้องไป
ปานรุ้งเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าเครียดเพราะคำพูดของกติยาในฝัน มันยังก้องในหัว หญิงสาวจะเดินไปทางห้องปานวาด และปกรณ์ แต่ ! ...ได้ยินเสียงคนพูดกันที่ห้องโถงด้านล่าง ปานรุ้งชะงัก เดินไปที่ระเบียงบันได แล้วชะโงกหน้าหน้ามองลงไปดูที่ห้องโถงว่ามีใครอยู่
ปานเทพกำลังนั่งคุยมือถือกับวิภาวีอยู่ที่โซฟาด้านล่าง โดยไม่ได้เปิดไฟ “นอนซะนะจ๊ะที่รัก ..พรุ่งนี้ผมจะไปรับ ผมมีเรื่องสำคัญที่อยากทำ ..เรื่องอะไรเหรอ ..ก็เรื่อง ..”
“ใครน่ะ !” ปานรุ้งตะโกนถาม
ปานเทพสะดุ้ง “แค่นี้ก่อนนะวิ” เขารีบกดวางสาย
ปานรุ้งตัดสินใจเดินลงบันไดมาดู
ปานเทพรีบกดสวิตช์โคมไฟตั้งโต๊ะ “ผมเองครับนายแม่”
“อ้าว ..ปานเทพนั่งทำอะไรมืดๆล่ะลูก แล้วเมื่อกี้คุยกับใคร ?”
ปานเทพรีบแก้ตัว “คุยกับเพื่อนที่อเมริกาน่ะครับ พอดีผมนอนไม่หลับ คงเจ็ทแลคแหละครับ ผิดเวลานอน” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง พูดอ้อนปานรุ้งแทน เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นแม่ซักเพิ่มจนสงสัย “แล้วนายแม่ล่ะครับ ตื่นมาทำไมตอนนี้”
ปานรุ้งเดินเข้าไป นั่งข้างๆ ปานเทพ“แม่ตื่นมาดูลูกๆ” เธอลูบหน้าลูกชาย “เป็นยังไงลูก ..ออกไปเที่ยวกับน้องๆ พี่น้องคุยอะไรกันบ้าง”
“ก็คุยเรื่อยเปื่อยครับ ..ส่วนใหญ่น้องจะตื่นเต้นกับชีวิตที่เมืองนอกผมมากกว่า”