บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 17

หลังจากที่เผชิญหน้ากันโดยไม่ได้คาดคิด วาสุเทพยืนคุยกับเกื้อในมุมหนึ่งของโรงเรียน  วาสุเทพมองเกื้อ  โดยเกื้อยืนก้มหน้าอย่างเจียมตัว

“คุณวาสุเทพสบายดีไหมครับ ?” 

“สบายดี  ..แล้วเธอล่ะ  ตอนนี้อาการเจ็บดีขึ้นรึยัง  แล้วรถแท็กซี่ยังขับได้อยู่รึเปล่า  โดนชนไม่เบาเหมือนกันนะ” 

เกื้อมองวาสุเทพอย่างแปลกใจ เพราะเกื้อยังไม่รู้ว่าคนที่พาตัวเองส่งโรงพยาบาลคือวาสุเทพ “คุณวาสุเทพทราบเรื่องนี้ได้ยังไงครับ”  

วาสุเทพแปลกใจ “ก็รถที่ชนเธอ คือรถของฉัน ฉันเป็นคนส่งเธอไปโรงพยาบาล ไม่มีใครบอกเธอเหรอ ?” 

เกื้อชะงัก “เอ่อ ..มีแต่พ่อบอกว่ารถคู่กรณีช่วยออกค่ารักษาให้แต่ไม่ได้บอก ว่าใคร..” เขามองวาสุเทพด้วยสายตาลังเล “งั้นคุณวาสุเทพ คงเจอคุณหนูแล้ว” 

วาสุเทพชะงักนิดนึง แล้วคิดถึงภาพตอนที่ เจอปานรุ้งที่ โรงพยาบาล  คิดถึงอาการปานรุ้งที่ห่วงเกื้อ “ใช่ รุ้งเขาเป็นห่วงเธอมาก” เกื้อชะงักนิดนึง อารมณ์แบบแม้ปานรุ้งจะเป็นเมียตัวเอง แต่เกื้อก็เจียมใจ อึกอักเพราะรู้อยู่ว่า วาสุเทพรักปานรุ้ง วาสุเทพเห็นอาการ ของเกื้อ ก็เข้าใจว่าเกื้อกำลังรู้สึกอะไร “พอฉันรู้ข่าวรุ้ง ฉันยอมรับว่าฉันห่วง  พะวงว่ารุ้งจะเป็นอยู่ยังไง” เกื้อเหลือบมองวาสุเทพอย่างเกรงๆ “แต่พอฉันรู้ว่ารุ้งมีเธอดูแล  ..ฉันก็ดีใจ” 

เกื้อมองวาสุเทพอย่างชะงัก ไม่คิดว่าวาสุเทพจะพูดแบบนี้ “เอ่อ ..ผม” 

"ฉันรู้ว่าเธอรักรุ้งมากไม่น้อยไปกว่าใคร ..ถ้ารุ้งอยู่กับเกื้อ ฉันเชื่อว่าเกื้อ ทำให้รุ้งมีความสุขได้” 

“ครับ..” เกื้อตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก แอบสลดใจตัวเอง เพราะรู้แก่ใจว่าตอนนี้ตัวเอง ไม่ได้ทำให้ปานรุ้งมีความสุขดั่งหวังนัก

“มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอก  อย่าเกรงใจ ..เธอกับรุ้งคือเพื่อนของฉัน” วาสุเทพเอ่ยย้ำให้ เกื้อสบายใจ 

เกื้อมองวาสุเทพอย่างอึ้งๆ ขณะที่กติยาแอบยืนมองวาสุเทพคุยกับเกื้ออยู่อีกด้านหนึ่ง

วาสุเทพและกติยาเดินทางกลับมาถึงบ้าน  

กติยาพูดย้ำเรื่องปานรุ้งกับเกื้อ “ยายังไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะ ว่ารุ้งรักกับเกื้อ” 

วาสุเทพเก็บความรู้สึกช็อคในใจ เพราะเขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน วาสุเทพปั้นหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร จะเดินขึ้นห้อง “เกื้อเป็นคนดี  โชคดีของรุ้งแล้วที่มีเกื้อดูแล” 

“นั่นสินะคะ ยาคุยกับปานเทพ เห็นเขาบอกว่าเกื้อดูแลทุกอย่าง ไม่ให้รุ้งทำงานเลย ฟังแล้วก็สบายใจ รุ้งเจอคนรักจริงแบบนี้ รุ้งคงมีความสุขกับครอบครัวของเขา” 

วาสุเทพฟังที่กติยาพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง “พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ” เขาเดินขึ้นบันไดไป