บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 17 หน้า 3
เกื้อคืนหนังสือให้ผู้โดยสาร “คุณเป็นอาจารย์เหรอครับ ?”
“เปล่า ..ฉันเป็นนักศึกษา”
เกื้อยิ้มแหยๆ “ผมนึกว่าคุณทำงานแล้วเสียอีก”
“นี่ว่าฉันหน้าแก่เกินเรียนใช่ไหม”
เกื้อรีบโบกมือปฏิเสธ “ปะ ..เปล่านะครับ”
“ใช่ ..ฉันทำงานแล้ว ทำงานด้วย เรียนไปด้วย”
“ทำอย่างนั้นได้เหรอครับ” เกื้อสนใจ
“ทำไมจะไม่ได้ ถ้ามีใบจบ ม.6 ก็ไปสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนี้ได้ มีคนทำงานมาเรียนเยอะแยะ จะได้เอาใบปริญญาไปเลื่อนตำแหน่ง ถ้าสนใจ ..ลองไปดูสิ เห็นเขากำลังเปิดรับนักศึกษา ใหม่อยู่” ผู้โดยสารหญิงแนะนำเกื้อแล้วเดินจากไป
เกื้อมองผู้โดยสารคนนั้นอย่างครุ่นคิด มองเห็นหนทางจะทำให้ปานรุ้งและลูกสบายขึ้นแล้ว
ที่บ้านของเกื้อ ปานรุ้งกำลังรื้อเสื้อผ้าที่ตัวเองตัดเย็บเองออกมากองๆ ที่พื้นเพื่อคัดเลือก เอาไปขาย ปานเทพเดินถือสมุดวาดเขียนของปรกเข้ามาหาปานรุ้ง โดยมีปรกวิ่งตามแย่งสมุดคืนจากปานเทพ “คุณแม่ครับ ..ปรกไม่ยอมอ่านหนังสือวิชาภาษาไทยตามที่คุณแม่สั่ง แต่แอบวาดรูปรถยนต์ครับ”
“ฉันอ่านจบแล้วต่างหาก”
“โกหก ตั้งแต่กลับจากโรงเรียน เรายังไม่เห็นนายเปิดหนังสืออ่านสักกะตัว เพราะอย่างนี้ไง นายถึงสอบวิชาภาษาไทยไม่ดี”
“แต่ผมสอบเลขได้ดี”
“แต่คุณแม่อยากให้เราเรียนดีทุกวิชา”
“เอาล่ะๆๆ ..” ปานรุ้งหยิบสมุดจากปานเทพมาดูภาพที่ปรกวาด แล้วมองปรกอย่างไม่พอใจ “พี่ปานเทพพูดถูก ..ถึงปรกจะเรียนเลขดี แต่แม่ต้องการให้ลูกเรียนดี วิชาอื่น ด้วย! ..แม่จะยึดสมุดวาดรูปไว้”.
“แต่คุณแม่ครับ ...” ปรกพยายามจะอธิบายว่าอ่านหนังสือแล้วจริงๆ
ปานรุ้งไม่ฟังปรก“คืนนี้อ่านวิชาภาษาไทย 5 บท ถ้าอ่านไม่จบ ..ก็ไม่ต้องนอน จะหาว่าแม่ใจร้ายก็ได้ แต่ที่แม่ทำ ก็เพื่อตัวลูกเอง ..เข้าใจไหม”
“ครับคุณแม่” ปรกตอบแบบแอบเซ็ง
ปานเทพมองกองเสื้อผ้าที่ ปานรุ้งรื้อมาวางสุมที่พื้น อย่างสงสัย “คุณแม่รื้อเสื้อผ้ามาทำไมครับ”
“แม่มานั่งคิดๆ ดู แม่นั่งเย็บผ้าหลังขดหลังแข็ง แต่กลับได้ค่าจ้างไม่ถึงครึ่งของค่าเสื้อ เพราะเจ้าของร้านหักค่าผ้า ค่าหัวคิวไป สู้แม่ตัดเย็บแล้วขายเองดีกว่า ได้กำไรเต็มๆ คนเดียว แล้ววันนี้แม่ ไปเดินตลาด แม่เห็นมีที่ว่างๆ แม่เลยคิดว่าจะเอาเสื้อผ้าที่แม่ตัดเองไปขาย”