บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 17 หน้า 4
ปานเทพมองกองเสื้อผ้า แล้วหยิบชุดราตรีผ่าหลัง ชุดเดียวกับที่ปานรุ้งเคยใส่เต้นรำกับวาสุเทพขึ้นมาถาม “คุณแม่จะขายชุดนี้ด้วยเหรอครับ”
“นี่มันชุดที่คุณแม่รักมากนะครับ” ปรกเอ่ยอย่างจำได้
“จริงด้วย คุณแม่บอกว่าตัดชุดนี้เก็บไว้ใส่ไปเต้นรำกับพ่อเกื้อนี่ครับ” ปานเทพเอ่ยขึ้นบ้าง
ปานรุ้งมองชุดราตรี ด้วยความเจ็บปวด คิดถึงฝันที่ว่าชีวิต จะดีขึ้น ซึ่งมันดูเลือนลางเหลือเกินพยายามเอ่ยเสียงปกติ ไม่อยากให้ลูกรู้ถึงความเจ็บในใจ “แม่คงไม่ได้ใส่ชุดนี้ หรอกจ้ะ“ ปานรุ้งค่อยๆ บรรจงพับชุดราตรีอย่างอาลัย เสียดายความฝันที่วาดหวังไว้ไม่เป็นจริง “ชีวิตเรา ..เอาแต่หวังรอน้ำบ่อหน้าไม่ได้ ขายหาเงินให้ลูกดีกว่า แม่ไม่อยากให้ชีวิตลูกต้องลำบากเรื่องเงินอีก”
“ไม่ลำบากแล้วล่ะครับ เพราะตอนนี้พ่อเกื้อได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว” ปานเทพเอ่ยปลอบผู้เป็นแม่
“นั่นน่ะสิครับ...เมื่อวานปู่เล่าว่าที่พ่อเกื้อหน้าเขียว เพราะพ่อเกื้อจัดการคนงานที่อู้งาน” ปรกเอ่ยอย่างภูมิใจในตัวผู้เป็นพ่อ โดยไม่รู้ว่ากอบผู้เป็นปู่ต้องโกหกปานเทพ และปรก เพื่อไม่ให้รู้ว่า เกื้อโดนโจรทำร้าย
“คุณแม่ไม่ต้องขายของหรอกครับ พ่อเกื้อเก่ง พ่อเกื้อดูแลเราได้อยู่แล้ว ..” ปานเทพหันไปทางปรก “เนอะปรก ?” ปรกรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับคนเป็นพี่
ปานรุ้งมองลูกๆ ทั้งสองคนที่ยังไม่รู้เรื่องที่เกื้อไม่ได้เลื่อนตำแหน่งจริงๆ อย่างสลดใจ
บริเวณริมถนนหน้าร้านอาหาร พ่อของดิเรกยืนรอเรียกรถแท็กซี่ โดยมีท่าทาง เมาๆ
เกื้อขับรถแท็กซี่มาจอดริมถนน เขาเปิดกระจกรถเพื่อถามพ่อดิเรกว่าจะไปไหน “ไปไหนครับผม ?”
“เจริญกรุง ..ไปไหม ?”
“ไปครับ”
พ่อดิเรกเอ่ยเสียงกร่างนิดๆ “ถ้าไปก็ลงมาเปิดประตูรถให้ผู้โดยสารสิวะ”
“ครับๆๆ เชิญครับ ” เกื้อกุลีกุจอรีบลงจากรถ แล้ววิ่งมาเปิดประตูให้
“เดี๋ยวๆๆ ..รอลูกชายอั๊วก่อน ดิเรก ! ฉี่เสร็จรึยัง” พ่อดิเรกหันไปตะโกนเรียกดิเรก
ดิเรกรีบวิ่งมาจากร้านอาหารมาหาพ่อ “เสร็จแล้วพ่อ”
“เชิญขึ้นรถเลยครับ”
ดิเรกมองเกื้ออย่างชะงัก จำได้ว่าเกื้อเป็นพ่อปานเทพ
เช้าวันใหม่ ที่โรงเรียนของปานเทพ ปานเทพกำลังเดินจะเข้าห้องเรียน
ปรกวิ่งตามหลังปานเทพเข้ามา “พี่ปานเทพ !!!” ปานเทพหันไปมองปรกที่แต่งชุดนักเรียน โรงเรียนวัด แล้วมองซ้ายมองขวากลัวใครจะเห็น
ปานเทพตวาดใส่ปรก“นายมาทำไมเนี่ย ! เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก นายนี่หาเรื่องให้คุณแม่กลุ้มใจได้ตลอดเลยนะ”