บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 17 หน้า 2

กติยามองตามวาสุเทพด้วยด้วยความหวังว่าอีกฝ่ายจะเลิกยุ่งกับปานรุ้งอีก “..คงเลิกยุ่งกับรุ้งได้แล้วนะคะ” 

วาสุเทพเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าครุ่นคิด เดินไปนั่งที่เตียง แล้วคิดถึงคำพูดกติยา

“นั่นสินะคะ ยาคุยกับปานเทพ เห็นเขาบอกว่าเกื้อดูแลทุกอย่าง ไม่ให้รุ้งทำงานเลย ฟังแล้วก็สบายใจ รุ้งเจอคนรักจริงแบบนี้ รุ้งคงมีความสุขกับครอบครัวของเขา” 

วาสุเทพนึกถึงที่ตัวเองแอบเห็นปานรุ้งอยู่บ้านเกื้อ  แล้วโดนยายปิ่นพูดจาดูถูก 

วาสุเทพเดินไปแอบมองเข้าไปในบ้านเกื้อ เห็นปิ่นกำลังผัดข้าวขายโหวกเหวกโวยวายลูกค้า “เอ้อ!! ได้ยินแล้ว ผัดกระเพรารอกระทะต่อไปสิเว๊ย นี่ข้าผัดข้าวผัดอยู่ หรือถ้าหิวมาก เดี๋ยวข้าก็ผัดรวมกันเลยดีไหม?” 

วาสุเทพพยายามมองหาปานรุ้ง สักครู่เห็นปานรุ้งเดินหิ้วถุงเสื้อที่รับมาเย็บกลับเข้ามา ปานรุ้งจะเดินเข้าไปในบ้าน

“อ้าว!! คุณหนูเจ้าคะ กลับมาไม่คิดจะช่วยหยิบจับอะไรเลยรึไง?” ยายปิ่นเอ่ยเหน็บอีกฝ่าย

“ฉันรับผ้าเค้ามาเย็บ ฉันต้องรีบเย็บไปส่งเค้า” ปานรุ้งเอ่ยพลางเดินเข้าไปด้านใน แล้วลงนั่งหยิบอุปกรณ์เย็บผ้าออกมาตั้งใจเย็บผ้า 

ยายปิ่นมองอย่างฟึดฟัด แล้วหันไปผัดข้าวอย่างปึงปัง “เป็นอีปิ่นที่ไม่รู้จักจำ  พูดจนปากจะฉีกถึงรูหู เขาไม่เคยช่วย ก็ยังสาระแนไปเรียกเขาอยู่ได้ ..จำไว้อีปิ่น  อย่างเอ็งต้องทำคนเดียวไปจนตาย !!” 

“ตอนที่ผมตามมาดูคืนก่อนก็เห็นนั่งเย็บผ้าอยู่จนดึกครับ คนชื่อปิ่นที่ท่านบอกว่าเป็นบ่าว ก็บ่นคุณปานรุ้งแทบไม่เกรงใจ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ..สามีเค้าไปไหน  ถึงปล่อยบ่าวลามปามคุณปานรุ้งอย่างนั้น” 

วาสุเทพนั่งคิดถึงปานรุ้ง  แม้รู้ว่าปานรุ้งมีเกื้อ แต่สภาพชีวิตของปานรุ้งที่ตัวเองเห็น มันทำให้อดเป็นห่วงปานรุ้งไม่ได้

ระหว่างที่เกื้อขับรถแท็กซี่รับส่งผู้โดยสาร ตาเหม่อมองไปทางถนน แต่จิตใจคิดถึงคำพูดของวาสุเทพ

“ฉันรู้ว่าเธอรักรุ้งมากไม่น้อยไปกว่าใคร ..ถ้ารุ้งอยู่กับเกื้อ ฉันเชื่อว่าเกื้อทำให้ รุ้งมีความสุข ได้”  เกื้อถอนใจ อยากทำให้ปานรุ้งมีความสุขได้อย่างที่วาสุเทพพูดไว้

ผู้โดยสารหญิงมองริมหน้าต่าง เห็นว่าเกื้อกำลังจะเลย บ้านตัวเอง “คุณ! ..จอดๆๆ  เลยบ้านฉันแล้ว” 

เกื้อสะดุ้ง มีสติ  รีบเบรกจอดทันที “ขอโทษครับๆ” 

ผู้โดยสารยื่นเงินให้เกื้อแล้วหอบกระเป๋า และกองตำราเรียนมหาวิทยาลัยเปิดแห่งหนึ่งจะลงจากรถอย่างพะรุงพะรัง เกื้อรีบลงจากรถ เพื่อไปช่วยเปิดประตูให้ผู้โดยสาร

ผู้โดยสารหญิงหอบหนังสือตำราลงจากรถอย่างพะรุงพะรัง จนทำให้หนังสือตกพื้น เกื้อรีบช่วยเก็บ แล้วเห็นชื่อหนังสือว่าเป็นตำเรียนคณะรัฐศาสตร์