บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 15 หน้า 3

ปานรุ้งที่อุ้มปานเทพยืนแอบฟังอยู่หน้าประตูบ้านด้วยสีหน้าเครียดกังวล

“แต่ยายปิ่น...” กอบทำท่าจะแย้ง

ยายปิ่นพูดสวนขึ้นทันที “ฉันบอกว่าแล้วไง..หมดคุณนายแล้วก็หมดกัน  คนอื่นไม่มีบุญคุณอะไรให้ต้องชดใช้กันอีก!” 

“ฉันขอร้องล่ะแม่ ..ตอนนี้คุณหนูลำบากมาก  แม้แต่ที่จะนอนยังไม่มี ต้องไปอาศัยวัดอยู่  ไหนจะคุณหนูน้อยอีก  คุณหนูกับคุณหนูน้อยต้องนอนตากยุง ตากน้ำค้าง ตามตัวมีแต่ผื่นยุงกัด มดกัด..” 

“ก็สมควรแล้วนี่" ยายปิ่นเอานิ้วจิ้มหัวเกื้ออย่างไม่พอใจ “จำได้ไหมว่าเขาเคยทำอะไรไว้กับเอ็ง ! ไล่เอ็งออกจากบ้านเหมือนหมูเหมือนหมา เขาเคยสนใจไหมว่าเอ็งจะมีที่ซุกหัวนอนไหม จะนอนตากยุงตากน้ำค้างรึเปล่า” 

“มันไม่เหมือนกันนะแม่ ...” 

ปานรุ้งอุ้มลูกเดินเข้ามา แม้ตอนนี้จะจน  แต่ปานรุ้งคิดว่าตัวเองยังมีศักดิ์ศรี ไม่ทนอ้อนวอน คนที่เกลียดตัวเองอย่างยายปิ่น “ไม่เป็นไรเกื้อ ..แม่เธอไม่ให้อยู่  ฉันก็ไม่อยู่” 

“แล้วคุณหนูจะไปอยู่ไหนครับ” เกื้อห่วงปานรุ้ง 

“ฉันเคยอยู่ที่ไหน ก็ไปอยู่กลับไปอยู่ที่นั่น  ถึงฉันจะลำบากตัว แต่ก็ยังดีกว่าอยู่ให้คนอื่นเขาลำบากใจ !” ปานรุ้งเอ่ยจบก็อุ้มปานเทพเดินออกไป

“คุณหนู !” เกื้อรีบวิ่งตามปานรุ้งไป

ยายปิ่นมองตามปานรุ้งอย่างหมั่นไส้ “นี่ไง ! เรียกว่ากรรม ! ..ลูกที่ทำให้พ่อแม่น้ำตาตกใน  โดนแค่นี้ยังน้อยไป” 

กอบเอ่ยประชดยายปิ่น “เอาเลย ! ตะโกนสมน้ำหน้าคุณหนูดังๆ ให้วิญญาณของคุณนายได้ยิน คุณนายจะได้รู้ว่าคนที่คุณนายคอยช่วยเหลือชุปเลี้ยงมา ค่อนชีวิต มันใจดำกับลูกกับหลานคุณนายขนาดไหน แค่ที่ซุกหัวนอนเล็กๆ  ยังให้ลูกหลานคุณนายอยู่ไม่ได้ ..เอาเลย ! ตะโกนเลย !” กอบเดินหนีไปอย่างหงุดหงิด  ยายปิ่นมองกอบ แล้วมองไปทางเกื้อที่เดินตามปานรุ้งไปอย่างไม่พอใจ

ปานรุ้งเดินอุ้มปานเทพเดินออกมาตามทางเดิม

เกื้อวิ่งมาดักหน้าปานรุ้ง “ผมให้คุณหนูกลับไปอยู่วัดไม่ได้หรอกครับ" 

ปานรุ้งมองเกื้ออย่างรู้สึกผิด “ตอนฉันไล่เธอออกจากบ้าน ..เธอลำบากมากใช่ไหมเกื้อ” 

เกื้อชะงักนิดนึง แล้วรีบพูดปกติ “ผมเป็นผู้ชาย จะกินจะนอนที่ไหนก็ได้ ไม่ลำบากอะไรเลยครับ คุณหนูอย่าไปฟังแม่เลยนะครับ” 

“ฉันไม่ฟังแม่เธอไม่ได้  เพราะตอนนี้เขาเป็นเจ้าของบ้าน เขามีสิทธิ์ไม่ให้ฉันอยู่..อย่าห่วงเลย  ฉันไม่โกรธ  ฉันเข้าใจว่าฉันทำกับแม่เธอ ..ทำกับเธอไว้ไม่น้อย กลับบ้านไปเถอะเกื้อ ..ฉันกับลูกอยู่ได้” ปานรุ้งเอ่ยอย่างรู้สึกผิดจริง ไม่ได้ประชด เธอจะเดินไป

กอบวิ่งกระหืดกระหอบมา ตะโกนเรียกปานรุ้ง “คุณหนูครับ !  คุณหนู !” ทั้งเกื้อและปานรุ้งหันไปมองกอบ กอบหยุดหายใจหอบๆ ตรงหน้าปานรุ้งกับเกื้อ “คุณหนูไม่ต้องไปไหนหรอกครับ ยายปิ่นให้คุณหนูอยู่บ้าน 3 วัน ระหว่างหาบ้านเช่าใหม่ให้คุณหนู”