บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 15 หน้า 4
เกื้อกับปานรุ้งมองกอบด้วยสีหน้าแปลกใจเหมือนจะถามว่าจริงหรือ
เกื้อเปิดประตูห้องนอนตนให้ปานรุ้งเข้ามา ปานรุ้งอุ้มปานเทพเข้ามา แล้วมองห้องของเกื้อ
“คุณหนูกับคุณหนูน้อยนอนในห้องผมนะครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนหมอนกับผ้าปูที่นอนให้คุณหนูใหม่ ห้องแคบไปหน่อย คุณหนูพออยู่ได้ไหมครับ”
“เท่านี้ก็ดีที่สุดสำหรับฉันกับลูกแล้วล่ะเกื้อ” ปานรุ้งมองรอบๆ ห้องจนไปเห็นโกศใส่กระดูกที่วางไว้บนหิ้ง “นั่น …”
เกื้อมองตามสายตาปานรุ้งไปที่โกศใส่กระดูก เกื้อหน้าเสียเหมือนคนแอบทำผิด แล้วโดนจับได้ “เอ่อ ..โกศใส่กระดูกคุณนายน่ะครับ ผมขอโทษครับที่ผมแอบเก็บกระดูกของคุณนายมา”
ปานรุ้งอุ้มปานเทพเดินไปที่หิ้งวางโกศ ปานรุ้งมองโกศด้วยสายตาคิดถึงแม่เหลือเกิน ปานรุ้งเอื้อมมือไปลูบโกศใส่กระดูกอย่างคิดถึงแม่ “ขอบใจนะเกื้อ”
“ครับ ?” เกื้อมองปานรุ้งงงๆ
ปานรุ้งพูดพร้อมมองโกศด้วยสายตาอาลัย “กระดูกของแม่ที่ฉันจะเก็บไว้ มันถูกขโมยไปพร้อมกับกระเป๋าของฉัน ..ตอนนั้นฉันไม่เหลือทั้งเงิน ไม่เหลือทั้งกระดูกแม่ ฉันคิดว่าชีวิตฉันคงไม่เหลืออะไรแล้ว แต่วันนี้ ..เธอทำให้ฉันรู้ว่าฉันยังมี…” หญิงสาวหันมามองเกื้ออย่างขอบใจ
เกื้อสบตาปานรุ้ง แล้วรู้สึกหัวใจมันวาบหวาม จนต้องหลบสายตาอีกฝ่าย “เอ่อ ..คุณหนูหิวไหมครับ เดี๋ยวผมไปทำอะไรให้รับประทาน” เกื้อเดินเก้อๆ ท่าทางเงอะงะหาประตูทางออกไม่เจอ
“ประตูอยู่ทางนั้นเกื้อ”
เกื้อหันมายิ้มให้ปานรุ้งเก้อๆ แล้วเดินออกไป
ภายในห้องครัว เกื้อกำลังต้มแกงเลียงพร้อมผิวปากอย่างมีความสุข ยายปิ่นเดินเข้ามายืนมองแล้วเอ่ยเหน็บขึ้น “ฉันทำกับข้าวมาเกือบทั้งชีวิต ไม่เคยรู้ว่าการทำอาหาร มันมีความสุขขนาดนี้”
เกื้อหยุดผิวปาก แล้วหันมามองยายปิ่น เกื้อรู้ว่ายายปิ่นเหน็บ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “หิวข้าวรึยัง ฉันทำยำหัวปลี ฟักทองผัดไข่ ไก่ผัดขิง แกงเลียง”
“มีแต่อาหารเรียกน้ำนมทั้งนั้นเลยนะ” ยายปิ่นเอ่ยดักคอลูกชาย
“คุณหนูดูผอมไปเยอะ คุณหนูน้อยก็กำลังโต ฉันก็แค่….” เกื้อชะงัก เอ่ยอธิบายหาเหตุผล
“แกคิดว่าเขาตกต่ำ แล้วแกจะเอื้อมเขาถึงเหรอ” ยายปิ่นย้อนถามตรงประเด็น
“ฉันไม่ได้…”
“ผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันอยู่บนดินกับแกหรอกไอ้เกื้อ คนเคยมีชีวิตอยู่บนฟ้า ยังไงก็ต้องหาทางตะเกียกตะกายขึ้นไปอยู่บนฟ้า ! อย่าหวังอะไรเกินตัว ไม่อย่างนั้น ..คนที่ต้องเจ็บ คือเอ็ง !” ยายปิ่นเอ่ยเตือน แล้วเดินออกไป
เกื้อยืนหน้าจ๋อย เพราะตัวเองรู้ดีว่าไม่อาจเอื้อม